Tijd voor een nieuw avontuur! – Time for a new adventure!

For English, scroll down please.

Wie me op IG volgt, heeft misschien al gelezen dat ik op wat nieuws aan het broeden ben. Het naaien stond al een tijdje op een laag pitje. Ik kan nog steeds heel gepassioneerd zijn door het hele proces van het maken van kledij, gaande van het voelen aan stoffen tot de keuze voor een patroon, het naaiproces, het resulterende kledingstuk, alsook door het onderwerp kledij in se en meer bepaald fast vs. Slow fashion. Daarover blijf ik enorm veel bijleren. Maar ergens voelde ik dat dit voor mij meer op een soort hobby-niveau bleef. Dat was lange tijd ook voldoende. Toen we de voorbije zomer terug naar België verhuisden, was dat aanvankelijk met het plan om hier te blijven. Ik zou terug halftijds gaan werken en had daar zin in. Een job waar je voldoening uit kan halen, is zoveel meer dan enkel een bron van inkomsten. Het is een deel van wie je bent, het geeft je sociaal contact, intellectuele uitdagingen, geeft mee vorm aan je identiteit, enz.

Enkele weken na onze verhuis bleek het plan dat we voor ogen hadden voor ons gezin echter niet door te gaan, en hakten we een moeilijke knoop door. We zouden toch opnieuw in een buitenlands avontuur stappen in plaats van terug in België te settelen. Natuurlijk heeft dat ook heel veel geweldige kanten, en natuurlijk zien we dat avontuur zitten. Maar ik voelde dat ik teleurgesteld was omdat ik uitkeek naar een andere vorm van zingeving dan diegene die fulltime mama/partner/huisvrouw zijn me boden. Daar wil ik bij zeggen dat ik absoluut geen enkel oordeel heb over mensen voor wie dat wel is wat ze willen en voor wie dat meer dan genoeg is. Misschien wou ik zelfs dat ik tot die groep behoorde, maar dat doe ik dus helaas niet, ook al had ik dat misschien wel ergens gedacht voor we in 2016 voor het eerst naar het buitenland vertrokken. Ik voel hoe, als ik dit schrijf, er een hoop strenge stemmetjes in mijn hoofd roepen hoe verwend en ondankbaar ik ben, wat een luxetrut ik ben, want hoeveel mensen zouden er niet naar verlangen om de luxe te hebben om thuis te kunnen blijven, enz. Ik vecht al jaren met die stemmetjes, ik ken ze. Soms raken ze me en vaak maken ze me onzeker. Dan zet ik me schrap omdat het voelt dat iedereen rondom me ook effectief die dingen denkt, en wil ik me verdedigen. En soms kan ik die innerlijke stemmetjes horen en ze toelaten zonder me erdoor te laten raken. Het is wat het is. Door de jaren heb ik echter geleerd dat ik een veel betere persoon, mama, partner, vriendin, …  kan zijn als ik ruimte creëer voor mijn verlangens, mijn innerlijke creatieve vuur. Ik schreef daar trouwens een tekst over die Hade van The Artists Way Online in haar podcast, The Tiny Podcast, heeft voorgelezen (die vind je hier of hier via apple podcasts, en de hele podcast is echt een aangename en warme aanrader). Dus wilde ik proberen iets te vinden dat ik in het buitenland kon doen en dat me ook voldoening en zingeving zou bieden.

^{een klein papieren kunstwerkje dat een van mijn mede vrijdagvrouwen voor me maakte aan het einde van de cursus. Je kan meer van haar kunstwerkjes vinden via Instagram op @tinypaperpleasures}

Ik schreef me in voor de cursus ‘vrijdagvrouwen’, bij The Artist’s Way Online, met als doel om zicht te krijgen op wat ik zou willen doen, wat me tegenhoudt om daarvoor te kiezen, e.d. Het was in deze cursus dat ik bovenstaande tekst trouwens schreef, over het innerlijke vlammetje. Ergens tegen het einde van de cursus was er een oefening waarbij we ons -een beetje kort samengevat- moesten inbeelden welke dingen we zoal zouden willen doen als er echt geen enkel obstakel zou zijn. Bij mij zijn het altijd dezelfde dingen die dan terug naar boven komen. Ik wilde graag iets met kinderkamer-interieur doen, iets met zingen, leren illustreren en ontwerpen, fotograaf, en steevast kwamen daar ook geboortegerelateerde dingen bij: vroedvrouw, doula, en geboortefotograaf. Dat laatste boeide me al lang, en vooral sinds mijn zwangerschap van Ilya was ik daar echt helemaal weg van. In 2018 volgde ik al een cursus fotografie bij een bevriende fotografe in Trinidad, dus de technische basis had ik al grotendeels mee. Maar van geboortefotografie had ik werkelijk geen idee hoe daaraan te beginnen. Tot ik diezelfde week ineens op een van de vele geboortefotografie-accounts die ik op instagram volg, meer bepaald @birthbecomesyou, een cursus zag die echt enkel en alleen op geboortefotografie gericht was. Van synchroniciteit gesproken! Ik twijfelde even, maar ik voelde het binnenin bruisen en borrelen van enthousiasme en ‘goesting’. Dus die cursus werd gekocht en datzelfde weekend begon ik eraan. Intussen zijn we ongeveer 4 maanden verder, heb ik de cursus bijna helemaal afgewerkt, en heb ik begin januari een professionele camera en lenzen en een externe flitser gekocht. Dat was wel even slikken, want qua investering kan dat allemaal wel tellen, terwijl het wel een sprong in het duister is wat betreft toekomstperspectief. Maar toch voel ik nog altijd, en zelfs steeds meer, dat dit klopt. Ik heb er vertrouwen in. Want ik weet dat als ik mijn camera helemaal onder de knie ga hebben, ik iets moois ga kunnen brengen. Het voelt een beetje gek om dat hier zo eventjes te poneren, maar toch doe ik het, want ik meen het. En dat is een zalig gevoel. Ik heb er zoveel zin in! Volgende week heb ik ook een individuele workshop gepland bij een gerenommeerde Belgische geboortefotografe Marijke Thoen, en ik hoop daarna klaar te zijn om effectief te starten. Spannend!

In een volgende blogpost wil ik jullie graag meer vertellen over waarom ik me zo aangetrokken voel tot geboortefotografie, hoe ik dat zie, waarom ik denk dat het zo mooi en krachtig kan zijn, e.d. Ik ben er namelijk van overtuigd dat het laten fotograferen van je bevalling en de geboorte en eerste momenten van je kindje, een enorme meerwaarde kunnen zijn voor zowel ouder(s) als kind(eren) en omgeving. Niet alleen geeft het de nieuwe ouders de kans om deze krachtige momenten te herbeleven en herbekijken, ze zien ook dingen die ze zelf niet opgemerkt hadden, een partner kan zich volledig focussen op zijn/haar bevallende vrouw i.p.v. zelf foto’s te moeten nemen, en het levert beelden op van de allereerste kennismaking met je kindje(s) en alle daarbij horende emoties. Het draagt bij aan het verhaal van de geboorte, door de sfeer, de emoties, en de gebeurtenissen ook visueel vast te leggen. En nog belangrijker, het helpt om deze ingrijpende gebeurtenis te verwerken, ongeacht hoe goed en makkelijk of hoe zwaar en moeilijk het was. Vooral in dat laatste geval is het zo mogelijk nog het meest helpend om alles een plaats te geven wanneer je foto’s hebt als tastbare herinnering. Ik kan nog wel even doorgaan, maar al dat voor een volgende blogpost houden 😉

Ik heb trouwens ook al een naam voor m’n nieuwe avontuur (‘bedrijf’, al is het dat nog niet officieel natuurlijk!) en een logo erbij, en kijk ernaar uit dat ook op jullie los te laten! Moest je je trouwens niet veel kunnen voorstellen bij geboortefotografie, kan je dat woord altijd even opzoeken, of zoeken op ‘de geboortefotograaf’ (een Nederlandse website met uitleg), en ‘birth photography’. Op instagram kan je enorm veel prachtige beelden en reportages vinden bij bv. @birthbecomesyou, @birthphotogs, @de.geboortefotograaf of via de hashtags #birthphotography en #geboortefotografie.

Voor nu wil ik graag eindigen met wat concrete en praktische dingen rond mijn planning, en hoe jullie mij eventueel zouden kunnen helpen als jullie dat zouden willen 😉

Als alles een beetje volgens plan verloopt, zouden we met ons gezin komende zomer terug verhuizen naar het buitenland. Bestemming is deze keer De Solomon Eilanden, een eilandengroep in de Pacifische Oceaan (meer info: wikipedia). Het voelt voor mij totaal zinloos om hier in België een zaak op te starten als zelfstandige voor die paar maanden dat we nog hier zijn. Maar de kans is heel groot dat ik in de Solomon Eilanden niet mag werken, en bovendien is de beval- en geboortecultuur daar niet meteen van die aard dat geboortefotografie er in trek zou zijn. Al ben ik wel al een beetje aan het broeden op plannetjes om daar eventueel een mouw aan te passen, maar dat zijn zorgen voor later. Ik zou dus heel erg graag minstens 1 geboorte kunnen fotograferen voor we verhuizen, en liefst meer dan 1 natuurlijk. Daarom ben ik volop op zoek naar portfoliocliënten: zwangere vrouwen (en hun partner) die de komende maanden (idealiter april-juni) moeten bevallen en die graag professionele foto’s willen van deze unieke gebeurtenis in hun leven en dat van hun kindje(s). Ik zou een deel van deze foto’s dan willen kunnen gebruiken op mijn website en sociale media kanalen, om op die manier potentiële toekomstige cliënten te kunnen tonen wat ik te bieden heb. Ik ben me er ten zeerste van bewust dat dat element niet vanzelfsprekend is, maar kan elke geïnteresseerde aanstaande mama garanderen dat ik daar niet licht over zal gaan, en dat we op voorhand afspraken zullen maken over hoe we dit aanpakken. Iedereen moet er een goed gevoel bij hebben, en wederzijds vertrouwen is van het grootste belang wanneer het over gevoelige en intieme gebeurtenissen zoals bevalling en geboorte gaat.  

Dus: ken of ben jij iemand die zwanger is en moet bevallen in april/mei/juni en die graag deze once-in-a-lifetime gebeurtenis wil laten fotograferen? Laat me gerust iets weten en dan kunnen we er totaal vrijblijvend eens over praten. Als het je daarna nog steeds interesseert, kunnen we een kennismakingsgesprek plannen waarin we wat dieper overal op ingaan, waarna we kunnen beslissen om al dan niet samen in zee te gaan.

Ik zet niet graag mijn emailadres online, en besef dat ik eigenlijk op deze blog geen andere contactmogelijkheid heb opgenomen -oeps. Je kan me contacteren door een reactie na te laten, waarna ik contact met jou zal opnemen, of via mijn instagrampagina @barbara_st_, waar je me een berichtje kan sturen. Ik ben ook druk in de weer om een website te maken voor mijn fotografie-avontuur, en daar zal natuurlijk wel een duidelijkere contactmogelijkheid zijn. Hopelijk lukt het me de komende weken om die af te werken!

Ik ben heel benieuwd wat jullie van geboortefotografie vinden! Ik merk dat veel mensen dit nog helemaal niet kennen en het op z’n minst vreemd vinden. Kende jij het? Zoja, hoe, en wat vind je ervan? En zoniet, wat zijn jouw ideëen erover als je het hoort? Ik kijk uit naar jullie reacties!

xxx

If you are following me on IG, you might have seen that I am making some new plans for my life. Sewing has been slow lately. I am still passionate about the whole process of making clothes, from the feel of fabrics to pattern choice and the actual making process and resulting garment, as well as about the subject clothing in a broader sense, and more specifically slow vs. fast fashion. I continue to learn and teach myself about that. But in some way sewing has always been a hobby for me, that I had no desire for to be something more than that. When we moved to Belgium last summer, we did so with the idea of staying here and settling down again. I would go back to work and that felt good. A job that gives you satisfaction, is so much more than a source of income. It is part of who you are, it provides you with social contact, intellectual challenges, it shapes your identity, and so on.

A few weeks after our move the plan we had envisioned for ourselves fell through once again (this had happened a few weeks earlier as well, but that’s a too long story to tell). We made the difficult decision to chose another international adventure for our family instead of settling in Belgium. Obviously that comes with many great things and experiences, and yes, we are happy with that choice now. But I also felt a tad dissappointed because I was looking forward to having another form of meaningfulness than what is currently giving my life purpose and meaning: being a mom and partner and housewife. that being said, I want to stress that I have no judgement whatsoever about anyone who feels like that is exactly what they need and that is enough. rather the contrary! I think I wish I would feel that is enough, and I think I also thought it would be when we moved abroad in 2016. But unfortunately the past 5 years I learnt it isn’t because I long for other things as well. I notice, while writing this, that a lot of critical voices start screaming in my head about how spoiled and ungrateful I am, how many people wouldn’t love the opportunity and privilege to stay home and be with their kids, … I am fighting those inner critic voices for years, I know them. Somtimes they hurt me, oftentimes they make me feel insecure. Then I brace myself because it feels like everyone else is really thinking those things too and I want to defend myself. But sometimes i can also just let these voices be there and not feel hurt by what they say. it is what it is. And through the years I learnt that I can be a better person, mom, partner, friend, … by creating space for myself and my own longings and needs as well. By listening to my inner fire. I had written a text about that, which has been read in a dutch-speaking podcast, so probably not very interesting for English speaking readers here 😉 If you would like to listen, you can do so here (hier of hier via apple podcasts). So my new goal was to find something that i could also do when living abroad, and that would give me the purpose I was looking for.

I enrolled in a course called ‘vrijdagvrouwen’ (literaly translated ‘friday women’), by The Artist’s Way Online, with the hopes of getting more insight in what I would want or like to do and what keeps me from doing that. In one of the last weeks of this course, we were asked to envision what we would want to do if nothing would keep us. I always have the same things coming up then, usually more or less creative things such as kids interior decoration, singing, learning to illustrate, photography, … and everytime there are also birth-related things: being a midwife, a doula, and also a birth photographer. Especially since Ilya’s birth I was so much into birth photography and it never stopped inspiring me since. In 2018 I had already followed a photography course with a friend who also is a photographer, so I had learnt the technical basics. But I had no clue about how to start learning birth photography specifically. Until that same week I came across a course specifically for learning that exact type of photography on @birthbecomesyou, a super inspiring birth photography instagram account. Talk about synchronicity! I doubted for just a second before enrolling, but felt so inspired and full of energy by the idea that I just did, and I never looked back. We are 4 months further now, and I am still equally enthusiastic, or maybe even more. I am almost through the course, and in January I bought myself a professional camera and lenses and flash. A bit scary, as that was quite the investment to be honest, especially since I do not yet know how this adventure will unfold. But I just feel like this is so right and that gives me so much confidence. because I know that once I have mastered my camera and all the necessary skills, which I am working hard on, I will be able to bring something beautiful into this world, into the birthing community, and into the life of so many people who want to value and see birth the way I do. It feels a bit crazy to just state that here like that, but I do it anyway because I believe in it. And how I love that feeling and that sensation! Next week i have an individual workshop planned with a known belgian birth photographer Marijke Thoen, and I hope to be ready to start after that. So exciting!

In a next blogpost I want to tell you all why I feel so drawn to birth photography, how i see it, why i think it can be so powerful, etc. I really feel that having the entire birth process photographed, going from labor to birth to the first moments with your new baby or babies, has a huge value for both parents as the child and everyone around them. Not only do new parents get the chance to relive these powerful once-in-a-lifetime moments, they also get to see things they had not been able to see or notice themselves, a partner can fully focus on his/her laboring wife/partner instead of trying to snap some pictures along the way, it provides them with images of when they first met their child and all of the emotions that this brings with it, … Birth photographs contribute to the story of birth, by capturing the vibe, the emotions, and whatever small or big thing happened. And even more important, it helps to process their experience, however easy, good, hard or difficult it was. Especially in the case of a difficult labor or birth process this can be even more useful and helping because it can help understanding what happened. I could go on about this, but I will do that another time 😉

I also already have a name for my new adventure (company’, even though it is obvously not yet official!) and a logo as well, and I am looking forward to showing it soon! In case you do not really know what birth photography entails, you can always look it up. google ‘birth photography’, or look on instagram with the hashtag #birthphotography. You can also find so many stunning pictures on instagram, f.i. at @birthbecomesyou, @birthphotogs, @de.geboortefotograaf .

I ended the dutch version of this blogpost with some practical things about my planning. If all goes according to plan, we will be moving abroad again the upcoming summer. destination this time are the Solomon islands in the Pacific ocean (more info: wikipedia). It feels useless to start a business here in Belgium if I only will be here for a few more months. But I have already learnt that birth culture in the Solomon Islands will be totally different than here and chances are quite big I will firstly not be able to get a work permit there, and secondly, even if I would get it, that I will not be able to find many people interested in birth photography. But rest assured that I am thinking of ways to keep growing in my plan. But because of those prospects, I would love to start building up portfolio while still here in Belgium. I will not go into too many details in English, as I think English readers will not be living in Belgium and therefor won’t be very interested in practicalities about my portfolio building offer 😉 But what you can do, is send me positive vibes, encouragement and support! I know I will feel it!

So now you know my new plan! I am super curious to hear what you think about birth photography! I notice many people don’t know it and/or think it is odd, so I would love to hear from you! Did you know it? What do you feel about it? Would you consider it or wished you would have had it? I would love to know so please leave a comment if you have some time! Thanks!!

zwangerschapsjurk SVDHZ3 – maternity dress

for English, scroll down

Misschien heb je het al gezien of gehoord (bv. op instagram), maar hier is er een vers boeleke op komst. Binnen drie maanden zelfs al, het is in feite al oud nieuws. Toen ik wist dat ik zwanger was, stak die ene gewoonte weer nadrukkelijk de kop op: duizend plannen en ideetjes in m’n hoofd om vanalle baby- en zwangerschapsgerief zelf te maken. Ja, ik zou me eens goed laten gaan! Helaas was ik vergeten hoe moe je kan zijn van een zwangerschap, en hoe weinig energie je soms wel hebt… Dus van die plannetjes kwam niet bijster veel in huis…

Een van mijn vele plannetjes was om veel zwangerschapskledij zelf te maken. Ik had een oude knippie waarin zwangerschapspatronen stonden, een paar zwangerschapsvriendelijke patronen, en een heleboel websites en blogs en instagramposts voor inspiratie. En zelfs een hele aflevering van de podcast ‘Love to sew’ over ‘maternity sewing’! Heel misschien post ik daar nog wel eens iets over, maar dat is alweer een plannetje waarvan ik niet weet of het realistisch is 😉 Op mijn patronenzoektocht vond ik ook een zwangerschapspatroon in Stof Voor Durf Het Zelvers 3 dat me heel erg beviel en dat als grote voordeel had dat het ook nog eens heel makkelijk leek. Maar 4 patroondelen en geen ingewikkeld gedoe, precies wat ik nodig had.

Omdat het hier dagelijks enorm heet en drukkend is, letterlijk dan, met gemiddelde temperaturen rond de 31 graden Celsius, zijn dikkere stoffen of kledingstukken met mouwen helemaal uit den boze. Gelukkig vond ik een heel dun tricot stofje, een restlap van een top die ik ooit maakte, de Jolene top uit La Maison Victor (nooit geblogd). Ik maakte de (aangeknipte) mouwen een stuk korter en zo kreeg ik de jurk net uit de lap stof! Ik was blij dat Griet, co-auteur van het boek en blogster van Emma en Mona, me even uit de nood wilde helpen bij het kiezen van de juiste maat. Ik koos maat M op basis van mijn pre-zwangerschaps- borstomtrek, wat me de belangrijkste maat leek gezien de rest van de jurk heel los valt.

Het naaien ging relatief vlot. Als je lange tijd weinig of niet genaaid hebt, moet je echter toch terug een beetje wennen, en je aandacht erbij houden. Al helemaal als je hersenen door de vermoeidheid niet altijd even goed meewerken! Dus ik maakte een foutje bij het naaien van de elastiek. Gelukkig was het geen al te erge fout en kon ik het zonder veel erg rechtzetten.

De jurk was zo goed als af buiten het omzomen, waar ik pas na nog eens twee weken toe kwam. En toen vond ik ‘m er ineens zo saai uitzien. En ik leek wel 1 groot blauw vlak, en vooral het bovenstuk vond ik niet zo mooi uitkomen. Ik durf te denken dat het patroon misschien net iets mooier valt bij dames met een iets kleinere boezem, maar dat kan ook maar gewoon een idee zijn (vooral omdat ik zelf niet zo heel erg blij ben met de exponentiële groei van m’n boezem, durf ik nogal eens overdrijven misschien…) Zo belandde de jurk terug op een stapel terwijl ik probeerde een plannetje te bedenken dat ik nog kon waarmaken vooraleer de zwangerschap voorbij is, want die baby blijft natuurlijk niet eeuwig in m’n buik. Borduren viel daarom af, want dat zou me te lang duren. En dan was daar bobbinhood to the rescue!

Ik kocht de bobbinhood kit niet heel lang voor we gingen verhuizen van de US naar Trinidad, en was er daar nooit toe gekomen het uit te proberen. Eens verhuisd duurde het een dikke twee maanden eer onze container arriveerde, en nog eens een hele tijd eer alle dozen uitgepakt waren en we iet of wat geinstalleerd raakten. Voor creatieve uitspattingen was niet echt veel ruimte. De voorbije zomer volgde ik dan maar een workshop zeefdrukken in de Stoffenschuur en sindsdien bleef het kriebelen om het thuis ook uit te proberen. Om de een of andere onverklaarbare reden kwam dat er echter nooit van. Tot nu dus!

Voor de print liet ik me inspireren door het hoofdstuk ‘vormen’ uit het Zeefdrukboek van Bobbinhood. Ik maakte een losse schets op papier en dacht na over de kleuren. En dan stelde ik nog even uit omdat ik drempelvrees had en bang was om de jurk helemaal te verpesten. De helft van mijn verfjes bleek ook de container-reis (waarbij de temperaturen heel hoog kunnen oplopen) niet zo goed verteerd te hebben. Maar gelukkig waren ze toch nog bruikbaar, oef.

 

En na dat hele verhaal kom je dus uit bij een nieuwe zwangerschapsjurk waar ik toch best tevreden over ben, al zeg ik het zelf 😊 En dat zeefdrukken smaakt naar meer!

Follow (bloglovin)
of op Instagram 😉

Een reactie maakt mij altijd blij!

 

patroon/pattern: zwangerschapsjurk uit Stof voor Durf Het Zelvers 3 (SVDHZ3) door Griet De Smedt en Annick Verschueren 

stof/fabric: dunne tricot die al jarenlang in m’n voorraad lag, geen idee waar ik die ooit kocht/  jersey fabric that has been laying in my stash for years, no idea where it came from… 

 

Maybe you have seen or heard it somewhere (f.i. on IG), but there is a new baby on the way here. In fact that’s even old news, as I am already 6 months pregnant, oops… When I found out I was pregnant, one of my habits quickly showed itself again: I started making a thousand plans and ideas about what I would make myself as maternity wear, and what I would make for the baby. Oh yes, I was going to go all the way! Unfortunately I had forgotten about the tiredness and the total lack of energy that also come with pregnancy. So I’m afraid I will have to admit that I didn’t get very far with all my plans.  

One of my plans was to make much maternity wear myself. I had a dutch sewing magazine (’knippie’) which had a section and some patterns for maternity wear, a lot of websites and blogs and IG-posts as inspiration, and even a whole episode of the ‘Love to sew’ podcast about maternity sewing. Maybe I will write a blogpost about that one day, I’ll see how far I get with that plan… On my search for patterns I also found a pattern in a Belgian sewing book (called ‘stof voor durf het zelvers 3’) that I really liked and that had a big advantage: it didn’t seem complicated or difficult at all. Exactly what I needed!

Because it is so hot here everyday (literally, with temperatures around 31 degrees Celsius on average), I really need clothes with short or no sleeves and in light fabrics. Luckily I still had a very thin jersey fabric, a leftover from a top I made before I even had this blog. I shortened the sleeves, and by doing that I managed to just get the 4 pattern pieces out of the fabric I had left. I was happy that I got some advice by one of the authors of the book, Griet, blogging at Emma en Mona, on what size to chose. I picked size M based on my pre-pregnancy measurements, and mainly used the chest-measurements, since the dress is such a loose model around the waist anyway. So no adjustments there.

The sewing itself went relatively easy. I only needed to get used to it again, since I hadn’t been sewing in a really long time. And with a tired pregnancy brain, I had to do an extra effort, especially in that 1 step that required just a little thinking. So that’s where I made a little mistake, when I needed to sew the elastic on. Stupid mistake, because it’s really not that complicated at all, but well… Luckily it was easily corrected.  

The dress was almost finished, except for the seams on the skirt, which I only managed to do 2 weeks later. And then I suddenly found the dress to be a bit ‘plain’, or even a bit boring. I felt I looked like one big blue surface, especially on top. I’m not sure at all, but I think maybe it would look a little nicer on ladies with a slightly smaller bossom (or how do you say that?;-)) But then again, maybe that’s just my idea because I don’t really like the way that part of my body has sort of exploded… So this idea made me put the dress aside again, while I tried to come up with a realistic plan to finish the dress before the baby would be born… That’s why embroidery was quickly set aside, that would take me too long to finish. And then there was Bobbinhood to the rescue!

I bought the bobbinhood easy screenprinting kit shortly before moving from the US to Trinidad, and had never got the chance to try it before moving. Once we had moved, it took 2 months for our container to arrive, and a long time before we had unpacked and organized everything in the house. There wasn’t much room for creative adventures. Last summer, while visiting the home country, I joined a workshop screenprinting in a Belgian fabric shop, and since then I have been aching to try it out again. However, for some strange and unknown reason I never got to it. Until now!

For the print I was inspired by the chapter ‘shapes’ of the easy screenprinting book by bobbinhood. I made a sketch and thought about the colors I would use. Then I waited another week or so, because I was too afraid to get started and maybe ruin the dress. Half of my paints also barely survived the container journey, but luckily I could still use them.

And I guess that’s the end of this story, because the result is this dress that I actually am quite happy with 😊 And the screenprinting definitely tastes for more!

 

Follow (bloglovin)
or find me on instagram

Thank you for visiting my blog!
Any comment is of course highly appreciated

Slow Fashion October: stof tot nadenken + 10 tips om zelf meer ethisch verantwoorde kledij te dragen

The English version of this blogpost will be posted as a
separate blogpost given the length of the text.
You can find it here.

Het is al een eeuwigheid geleden dat ik nog eens op deze blog schreef. Zoveel redenen. Het leven. Whatever. Maar het kriebelt terug, en vandaag deed het meer dan enkel kriebelen. Ik voelde dat ik moest schrijven. Ik keek namelijk naar de documentaire ‘The True Cost’, een documentaire die ik bekeek naar aanleiding van Slow Fashion October. Als je dat niet kent, wees gerust. Ik kende het ook nog niet tot voor vorig weekend. Al was ik wel al langer geïnteresseerd in ‘fast fashion’ en het tegenovergestelde daarvan, ‘slow fashion’, en in de impact die de mode heeft op het milieu, op de mensen die erin betrokken zijn, en op de wereld in z’n geheel. Dat klinkt misschien wat zwaar, maar zoals de documentaire heel goed aangeeft, ook in cijfers, is de mode-industrie de industrie waar percentueel over geheel de wereld de meeste mensen in betrokken en tewerkgesteld zijn. Mode gaat niet enkel over de afgewerkte producten en hoe die bij ons terecht komen, ook over de grondstoffen, hoe de stoffen gemaakt worden en hoe ze verwerkt worden. En je zou ervan versteld staan op hoeveel manieren de mode een impact heeft.

Het begint al met de stoffen. Katoen is de meest ‘milieuvriendelijke’, een natuurlijk materiaal. Maar net zoals bij voeding, worden er ook bij katoenproductie enorm veel water verbruikt (2700 liter per t-shirt!!!!), en er worden bovendien ook enorm schadelijke producten gebruikt. Pesticides op grote schaal. Een enorme impact op de omgeving waar het geteelt wordt en de mensen die erin werken. Gek genoeg wordt daar compleet niet over nagedacht. We willen allemaal propere voeding die liefst niet bespoten is, we drinken biomelk, willen fruit van bij de boer om de hoek, natuurlijke verzorgingsproducten, … Maar over onze kleding, die de hele dag (en soms ook nacht 😉) onze huid bedekt, denken we niet na. Terwijl, zoals een van de katoentelers in de documentaire aangeeft, onze huid het grootste orgaan is van ons lichaam, waarlangs zoveel opgenomen wordt. En natuurlijk gaan we niet dood van een hemd dat niet van organisch katoen gemaakt is. Dat is ook het punt niet. Punt is dat we er niet eens over nadenken. We doen maar. We kijken naar de etiketjes om te zien hoe we een kledingstuk moeten wassen, maar niet waar het gemaakt is, welke stof het precies is, …

Next destination: Trinidad

for English, scroll down

Zoals jullie wel gemerkt hebben, was het hier weer een hele tijd heel erg stil, net zoals op onze andere blog. Dat betekende niet dat er hier niets gebeurde, wel integendeel zelfs. Er gebeurde heel veel, en er staat ons nog veel te gebeuren ook de volgende maanden. Wij gaan namelijk met ons gezinnetje opnieuw verhuizen, naar Trinidad & Tobago deze keer. Voor wie, net als ik toen ik het eerst hoorde, geen idee heeft waar dat ligt: het zijn twee eilandjes naast de kust van Venezuela. Ze behoren tot de Caraïben, maar liggen onder de meeste andere Carraibische eilanden. Buiten de orkaanzone ook trouwens, niet geheel onbelangrijk dezer dagen. Lode gaat er werken in de hoofdstad, Port of Spain, in Trinidad. En wij gaan mee natuurlijk 😊

Het is geen makkelijke beslissing geweest en de afgelopen weken en maanden waren dan ook een rollercoaster aan emoties en ook aan allerhande praktische beslommeringen en bekommernissen. We waren helemaal niet van plan om nieuwe oorden op te zoeken, al helemaal niet zo snel. We hebben eigenlijk pas de laatste paar maanden het gevoel dat alles hier op z’n plek begint te vallen, dat we onze weg vinden en deel beginnen te zijn van de gemeenschap hier. Een heel nieuw leven opbouwen ver weg van al je vrienden en familie en alles dat je kent, in een land dat je totaal niet kent, in een cultuur die helemaal anders is, is echt niet makkelijk, om het met een understatement te zeggen. Het vooruitzicht om dat zo snel opnieuw te moeten doen, was niet meteen iets waar ik blij mee was. Maar soms komen kansen je richting uit, en moet je kiezen. We weten niet hoe het gaat zijn, maar we weten ook niet hoe het ons in Amerika verder zou vergaan en welke kansen we al dan niet nog zouden krijgen. Je kan je hoofd daarover breken, proberen zoveel mogelijk informatie te verzamelen, enz. Maar op een gegeven moment moet je beslissen: blijven bij wat je hebt en wat je kent, of een sprong in het onbekende wagen. En we gaan de sprong wagen.

Veel meer ga ik er op dit moment nog niet over vertellen, dat komt nog wel eens. Concreet zullen we vlak na nieuwjaar verhuizen, zodat Sia het tweede semester in haar nieuwe school kan starten en de overgang niet te bruusk is. Ik schreef dit bericht terwijl ik op hotel zat in Trinidad, het voorbije weekend, om er huizen te gaan bezichtigen en er hopelijk een te kunnen uitkiezen. Iets waar we nu ook effectief mee bezig zijn. Allemaal best spannend dus…

Het voelt dus allemaal best dubbel, maar hoe langer hoe meer begin ik er ook naar uit te kijken. Ik durf te denken dat het gaat meevallen. We hebben veel geleerd uit onze eerste verhuiservaring, en of we nu in Amerika of in Trinidad wonen, we zitten even ver weg van onze vrienden en familie. Het gemis zal er niet groter, noch kleiner op worden. Al moet ik toegeven dat het net ietsje langer zal duren om in Trinidad te geraken dan in Washington DC voor diegenen die een bezoekje hadden overwogen 😊 Maar laat je daar vooral niet door tegenhouden, we ontvangen iedereen nog steeds met open armen 😉 Wie weet post ik binnen enkele maanden wel zoveel geweldige foto’s dat jullie niet meer te houden zijn 😊 En misschien ook niet natuurlijk… 😉 We zien wel. Loslaten is de boodschap! Life is now… ❤

Follow (bloglovin)

Instagram

Een reactie maakt mij altijd blij!

As you surely will have noticed, it has been verrrrrry quiet on this blog lately. That didn’t mean nothing has happened, rather the contrary actually. A lot of things have happened, and a lot of things will be happening over the next months. The reason is that we are about to move again with our little family, to Trinidad & Tobago this time. If you, just like me when I first heard it, have no idea where on earth that is: Trinidad and Tobago are 2 small islands near the coast of Venezuela. They are part of the Caribbean, but are lower than most of the other Caribbean islands. And also out of the hurricane zone, which is obviously also rather important these days. Lode will be working in the capital, being Port of Spain, in Trinidad. And we will go along, obviously

It hasn’t been an easy decision and the past few weeks and months have been a rollercoaster of emotions and tons of practical hustle bustle. We were not at all planning on moving, and especially not this soon after our first move, now 1,5 year ago. Even more now that we finally feel like we are being more and more integrated, more and more part of the community here. Things seem to be falling into place for everyone. Building up a whole new life, far away from family and friends and everything you know, in a country you don’t know, a culture you don’t know, is difficult, to say the least. The thought of having to go through all that again, is not something I was happy about. But sometimes there are opportunities or chances coming your way, and you have to make choices. We don’t know how it will be in Trinidad, but neither do we know how things will be for us when we stay in the USA, what opportunities would have come if we wouldn’t take this one. You can try to find as much information as possible, try to reason your way through, but in the end it just comes down to deciding: stay with what you know and have, or jump into the unknown. And so we decided we will jump.

I am not going to add much more to this right now. That’ll probably come soon enough. We will be moving right after newyear, so that Sia can start the 2nd trimester in her new school and the transition would not be too sudden. I have just been in Trinidad over the last weekend to try and find a house. So things are getting real here.

It still calls for a lot of mixed feelings, but the longer it takes, the more I also feel excited and start looking forward to it. We learnt a lot from our first international moving experience, and it doesn’t make very much difference whether we are living here or in Trinidad, because we are far away from our family and friends anyway. Missing them and so many other things from home will not be any different. Although I am surely aware of the fact that Trinidad will be a little more complicated to get to from Belgium than Washington Dc was, for those who were considering a visit 😊 But don’t let yourself keep from doing that, we will still welcome everyone with open arms 😊 And maybe in a few months I will be posting so many pretty pictures that you will be unstoppable and I will have to make a waiting list 😊 But then again, maybe not… 😉 We’ll see. Letting go is the thing we need to do and learn, over and over again. Life is now… ❤

Follow (bloglovin)

Instagram

Thank you for visiting my blog!
Any comment is of course highly appreciated

Nore dress in jungle-style

for English, scroll down

Net terug van een heerlijke reis naar Belize (hopelijk binnenkort een verslag daarover op onze familieblog!). Back to reality, ook wel een beetje, en dat valt me best zwaar. Belize was zalig. Wij met z’n viertjes samen. De kids moesten er wat inkomen, maar na een paar dagen was dat in orde, en zeker toen we op een paradijselijk eilandje in Glovers Reef terecht kwamen, dat we amper moesten delen met anderen. Het was ‘back to basics’, maar we hadden het gevoel dat we werkelijk alles hadden wat we nodig hadden. Zonder internet en telefoon, en dat voelde als een enorme bevrijding, gek genoeg. Wij en de natuur. Lezen, snorkelen, zwemmen, niksen, praten, denken. Nadenken over het leven en mijn leven, dingen in perspectief zien, en daarnaast ook: beseffen hoe geabsorbeerd ik ben door het www… Ik wil graag mild zijn voor mezelf, ik ben bijlange niet perfect. Maar ik voelde wel heel sterk dat ik het anders wil. Ik moet er alleen nog uitgeraken hoe. Een evenwicht zoeken. Ook met deze blog dus, want hoewel ik niet zo superactief ben, merk ik wel dat het me bezighoudt en soms meer dan ik zou willen, of niet op de manier waarop ik dat helemaal in het begin bedoeld heb. Ik mis dat gevoel wel een beetje, alsof ik een beetje het contact verloren ben met hoe ik het initieel zag. Meer mezelf en niet enkel naaien, meer contact met lezers, waarvan ik nu het gevoel heb dat ik ze ‘verwaarloos’ terwijl ik natuurlijk niks liever wil dan dat niet te doen. Er actief over nadenken is een begin, en het hier ook even neerschrijven maakt het ook meer ‘echt’. Ik bekijk nog wel hoe het verder gaat. Aan naaisels is er voorlopig alleszins geen gebrek, want de weken voor onze reis heb ik bijna niks anders gedaan dan naaien! Voorlopig dus geen herfstgerief hier, ook al komt de herfst eraan. Ik blijf nog liever even in zomerse sferen 😉

Begin juli maakte ik, meteen nadat het patroon gelanceerd werd, deze Nore dress. Ik kon niet wachten tot het papieren patroon via m’n mama in Amerika belandde, want wilde sowieso een exemplaar maken en had toen net de Dresses Contest gezien op de Monthly Stitch. Daarvoor was ik wel net te laat, maar dat is ook maar wat het is. (Ik won trouwens de 2e prijs bij de ‘New To Me’ wedstrijd met mijn Kochi Kimono, daar ben ik erg trots op!) Hoewel ik toen al foto’s nam, kwam ik niet tot bloggen, en in Belize vond ik een betere setting voor foto’s 🙂 Aan jungle is er daar geen gebrek. Deze foto’s nam ik bij de Xunantunich Maya tempels, een indrukwekkend staaltje geschiedenis uit de Maya cultuur die in grote delen van Belize heel aanwezig was en is.

Ik wist ook meteen dat ik dit stofje wilde voor de jurk. Het lag al lang in m’n kast te wachten op het perfecte project. Al werd het verdomd moeilijk, want ik had maar 1 meter en met een print erop kan je niet zomaar knippen hoe je wilt. Het vergde heel veel gefoefel en onorthodox knippen om het eruit te krijgen, maar het is gelukt 🙂 Geen stof over voor beleg voor de hals, voor de voering van de zakjes, en de achterkant van het rokdeel bestaat uit 2 oneven stukken, waarvan 1 deel zelfs tegen de richting van de print is. Maar ik durf te denken dat het niet zou opvallen als ik dat niet zou gezegd hebben 😉 Manlief bevestigt dat alleszins en ik wil hem deze keer graag eens geloven 😉

 

De jurk is helemaal niet moeilijk te maken, zit makkelijk, en is volgens mij ook best flatterend. Ideaal gerief voor mij dezer dagen, hij werd al veel gedragen!

In Xunantunich droegen wij, het meisjes-team van het gezin (3/4 dus ;-)) allemaal een Compagnie M outfit. Meer over de dochters-outfits in een volgende post!

 

Follow (bloglovin)

Een reactie maakt mij altijd blij!

patroon/pattern: Nore dress – Compagnie M
stof/fabric: 2nd hand

 

We just got back home from a wonderful vacation in Belize. Back to the reality of daily life, and I must say I don’t find that easy. Our time together in Belize felt like heaven. Just the 4 of us, in those amazing surroundings. Although it took the kids a few days to adjust, once we were past those days, we had the greatest time. Especially once we were on a remote tiny little island in Glovers Reef, where there were hardly other people. It was back to basics, but we felt like we had all we needed. There was no internet nor telephone connection, which felt like being free after a long time. Strange to realize that. It was just us and nature. Reading, snorkeling, swimming, doing nothing, talking, thinking, … Thinking about life in general and about my own life, seeing things in perspective. And also: realising how much I am absorbed by the world wide web… I want to try and be mild for myself, as I know I am not perfect at all and don’t have to be. But I felt so strongly that I want to make some changes. I just need to figure out how exactly, how to find a better balance in life in general. Also with this blog, because even though I’m not the most active blogger, I sometimes feel like it is more on my mind than I would like or than I intended when I started. I sometimes miss the feeling I had about it when I started, almost like I don’t feel the same connection anymore. I feel like it used to be more like me. And I feel like I had more time to connect with my readers, who I value very much obviously, and with other bloggers at the same time, since I have almost no time left to read blogs, something I felt was very inspirational to me. So I want to rethink about my blogging a bit, although I do not yet know how or what to change. Time will tell 🙂 For now I still have a lot of projects to blog about, as I did a lot of sewing in July! So no autumn makes yet, but I’m sure I’m not the only one who wants to stay in the summervibe a little longer 🙂 And otherwise it might just be an inspiration for next summer, who knows… 

Beginning of July, right after the pattern was launched, I made this Nore dress. I couldn’t wait untill the paper pattern arrived here in the USA through my mom, because I wanted to make a dress and wanted to fit it in in the dresses contest on The Monthly Stitch blog. I was too late to do that, but I didn’t really care as I ended up with a nice dress after all 😉 (And… I won 2nd price with the ‘New to me’ contest with my Kochi Kimono, and am very proud of that!). Although I had already taken pictures around that time, I didn’t get to blogging anymore, and in the meantime I found a better setting for pictures in Belize 😉 More than enough jungle there! These pictures were taken on the Xunantunich Maya temples, an impressive piece of history and Maya culture, right in the middle of a piece of jungle forest near San Ignacio in Belize, a country with a lot of Maya culture by the way. 

I also immediately knew I wanted this fabric for the dress. I had it in my stash for a verrrry long time, waiting for the perfect project. It was almost impossible to get the whole dress out of it, as I only had 1 meter (a little more than a yard) and with a print like this you can not just cut anywhere or anyhow. I took me a lot of very unorthodox and craziness to get it out, but hooray for myself, I made it work! No lining of the neckline or sleevelines, a different fabric for the pocket lining and even an invisible piece of 1 pocket itself, and to make it even “better”: the back of the skirt in 2 different and asymmetrical  pieces (1 even cut in the wrong fabric direction). But… I dare to think you wouldn’t really notice that if I wouldn’t have told you this? At least that’s what my dear husband tells me, and for once I am very willing to believe him 😉 

The dress is not hard to make at all, is is very easy and comfortable to wear, and I think it is a flattering design. Ideal, no? I have worn it already many times! Here in Xunantunich we, the girls-team of the family (3/4 to be clear ;-)) is wearing a Compagnie M dress by the way! More about my daughers outfits in a next blogpost! 

 

Follow (bloglovin)

Thank you for visiting my blog!
Any comment is of course highly appreciated

Ch-Ch-Changes blogtour

for English, scroll down

Vandaag neem ik voor het eerst deel aan een blogtour georganiseerd door een Amerikaanse blogster, ‘Sewing By Ti’. Elke maand is er een nieuwe blogtour rond een bepaald thema, en kan je je opgeven om deel te nemen. Dat vind ik wel fijn, en de thema’s spreken me eigenlijk ook wel aan. Deze maand is het thema, zoals jullie al konden afleiden uit de titel hier, Changes. Veranderingen dus, als in de zin van transities. Vrij te interpreteren, maar aan veranderingen hier geen gebrek.

Dezer dagen zijn twee ‘transities’ het meest voelbaar in mijn leven, de ene al ‘nieuwer’ dan de andere. Meest voor de hand liggend is natuurlijk van lente naar zomer. Het wordt hier steeds warmer, al hebben we ook nog best wel gure en frisse dagen. En goed zomergerief ontbreekt wel een beetje in mijn kast, althans: makkelijk draagbaar, kinderhandjesproof, en toch mooi zomergerief. Wat dan weer naadloos aansluit bij de tweede grote transitie in mijn leven, ook al is die dan niet meer zo ‘vers’ als de eerste. Deze week was het een jaar geleden dat we van België naar Amerika verhuisden. Van werkende mama in een grote sociale en familiale kring en een best ruim en fijn huis op een leuke plek, naar fulltime mama en huisvrouw zonder bekenden rondom me, zonder kat, zonder auto, in een huis dat een pak kleiner is, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Mijn leven is erg drastisch veranderd en ook al is dat nu al een jaar, toch voel ik dat nog elke dag. Ook in mijn kleerkast dus! Want de kledij die ik voorheen droeg om te gaan werken, overal heen te gaan, enz., die komt eigenlijk de kast weinig uit. Thuis rondlopen in je mooiere kleren, dat doe ik precies niet, ook al zou daar in se niks op tegen zijn natuurlijk. Maar wassen en koken en opruimen en kinderen achternazitten en al die dingen waarmee mijn dagen gevuld zijn, dat gebeurt toch allemaal net iets ‘handiger’ in gewone, makkelijke kledij. Die liefst ook goed wasbaar is, want die kleine smoezelige vingertjes vol eten of zand of klei of …, die kunnen snel veel vuil maken! Niet veel delicate stofjes dus. En omdat we hier geen auto hebben en ik alles met de fiets doe, moet het ook allemaal zo fietsproof mogelijk zijn. Dingen zoals een kokerrok of niet rekbare jurken of zo blijven dus doorgaans ook hangen.

Wat ik dus nog wel kon gebruiken, waren makkelijke en zomerse kleren. Zoals de burda jurken die ik recent naaide. En zoals de t-shirt en short die ik voor deze blogtour naaide. (Makkelijk, als je eigenlijk gewoon kan naaien wat je al wilde en dat kan inpassen in het blogthema ;-))

De t-shirt maakte ik eerst. Daarvoor had ik al een hele tijd het meest recente patroon van Lieveke en Zus op het oog, de Norah’s dresses Junior High Dress. Ik wilde die in een luchtig stofje maken, en dacht daarbij aan deze double gauze, die ik ook als voering gebruikte voor de Laure jurkjes van de meisjes. Ik wilde echter geen rits op knopjes of zo op de achterzijde, en wilde iets dat wat ‘anders’ was. Dus hackte ik het patroon een klein beetje. Ik diepte de rug een flink stuk uit, en voegde een lintje tussen. Het stofje waarmee ik dit bloesje voor Sia maakte, had een prachtige zelfkant, die ik had bijgehouden om nog iets mee te kunnen doen. Dit was de ideale gelegenheid. Het was de bedoeling dat ik het lint zou kunnen strikken, maar het is helaas net iets te stijf geworden door het voeren, dus knoop ik het maar en hangt het los. Misschien niet ideaal, maar het heeft nog wel iets. De kleurtjes blijven in elk geval even schoon 🙂

Ik verbreedde het patroon naar de heupen toe stevig, dus de shirt zit erg los, zoals ik dat wel graag heb. De nepen zijn eigenlijk te hoog voor mij. Het is dan ook een tienermodel, en doorgaans hebben tieners nog geen twee kinderen gedragen en gevoed, in tegenstelling tot mezelve intussen 😉 Die borsten van mij zijn daardoor qua volume ook niet bepaald nog wat ze geweest zijn 😉 Nog een transitie, amai, ik ben nogal in thema vandaag!

Een short maken was ook deel van mijn Me Made May voornemens, waarover later nog wel eens meer. Plus het was een beetje een uitdaging omdat ik echt geen shortendraagster ben. Ik droeg dat namelijk zo goed als nooit, al kan dat ook gelegen hebben aan het feit dat ik geen geschikt model vond, en dat ik ook wel echt niet in een short kon gaan werken. Enfin, ik heb dus op vele vlakken gescoord hiermee 😉

Ik koos voor de Chataigne van Deer & Doe. Dat patroon komt trouwens zeker op mijn lijstje van interessante patronen voor shorts, waar ik intussen aan begonnen ben, in navolging van de broekenversie. Ik vond het een mooi en apart model, met de plooitjes op het voorpand en de heupband in de vorm van een driehoek, en ik hoopte dat het ook flatterend zou zijn. Ik denk dat het resultaat er wel best mag zijn, al liep dat niet geheel zoals verhoopt.

Ik nam op basis van de maattabel maat 44, de op 1 na grootste maat. Ik denk achteraf bekeken dat ik misschien een 42 had moeten nemen, maar ben niet helemaal zeker. Er was alleszins iets grondig mis met het kruis van de broek. Ik had er een foto van moeten nemen, maar heb er niet aan gedacht. Het midden van de tailleband, de punt van de driehoek dus, stond naar voor en de short maakte echt een vreemde bubbel daaronder, er zat daar teveel stof. Dat gaf echt een heel raar zicht. Een testversie was beter geweest, maar tijd heb ik nu echt wel niet teveel, en dus doe ik meestal niet aan testversies. En ik had geen tijd meer voor een nieuwe versie… De meest propere manier zou geweest zijn om die hele tailleband los te tornen en een nieuwe te knippen die smaller was, en de middenvoor naad ook in te nemen. Maar ooh, daar had ik zo hard geen goesting voor! Ik heb het dus volledig onorthodox gedaan: een stukje losgetornd, de middenvoor-naad redelijk hard ingenomen, de heupband in twee geknipt, en dan gekeken hoeveel eraf moest om te passen aan de nieuwe breedte van de short. En dan er gewoon terug aangezet en gedaan alsof er niks aan de hand was. Dat ziet er dan ongeveer zo uit, voordat de voering van de tailleband eraan gezet wordt:

Wie het patroon niet kent, zal het misschien niet storend vinden, hoop ik dan 😉 En met deze aanpassingen zit de short in elk geval goed, en dat is het belangrijkste 🙂 Ik nam ook een klein beetje in aan de zijnaad, maar niet veel. Op deze foto’s zie je het zonder de losse t-shirt, zodat de short wat duidelijker is.

Zo kom ik dus aan deze outfit. Beide stofjes zien er nogal kreukelig uit, ook al had ik ze wel gestreken nadat ze af waren. Terwijl ik normaal gezien ook niet aan strijken doe. Nee, dat lezen jullie goed. Ik strijk niks. Ik heb leukere dingen te doen in mijn vrijetijd, en er heeft nog nooit iemand iets van gezegd. Ik las trouwens een artikel dat strijken slecht is voor het milieu omdat het zoveel energie verbruikt. Ik zou u dus alleen maar kunnen aanraden om er ook mee te stoppen 😉

Wie goed kijkt, ziet ook dat ik niet zomaar eender welke tas had gekozen voor mijn koffietje… Nog zo’n verandering: ik drink koffie om de vermoeidheid overdag wat de baas te kunnen. In een tas die ik van m’n lieve collega’s kreeg ter herinnering aan onze werkplek 😉

En om toch nog te eindigen met wat dingen in het thema van de dag, kan ik u nog verklappen dat deze fotoshoot geen sinecure was. Elke minuut werd ik wel onderbroken door geruzie, om de poep te gaan kuisen, een natte broek, kindjes die mee op de foto willen, enz. Ik wilde een stofje als mooiere achtergrond, maar het kostte teveel tijd en moeite om dat goed te krijgen, omdat ik de schaduwen en het licht niet zo goed kreeg, en daardoor werd het geduld van de kids al hard genoeg op de proef gesteld. Het is dus wat het is, met die foto’s van mij 🙂 En op het einde deden we nog een paar foto’s voor de grap, tot groot jolijt van de kids!

Wil je zien wat de andere deelnemers aan de blogtour deden met dit thema, kijk dan zeker hier:

Sunday, May 1st- Sewing By Ti  😀, Tenille’s Thread

Monday, May 8- Sewing By Ti
May 9th- Sewing By Ti
May 10th- Sewing By Ti
May 11th- Lilliepawillie *** YOU ARE HERE
May 12th- Sewing By Ti

Monday, May 15th- Anne Mari Sews
May 16th- Mahlica Designs
May 17th- Ma Moose
May 18th- The Fairy Dust Bin
May 19th- Harper + Lu

Monday, May 22nd- Margarita on the Ross
May 23rd- Very Blissful
May 24th- Creative Counselor
May 25th- Doodle Number 5
May 26th- Ade Says

Sunday, May 28th- Sew Like a Sloth
May 29th- Anne Mari Sews
May 30th- Stitching and Making

Follow (bloglovin)

Een reactie maakt mij altijd blij!

patroon/pattern:
– short: Chataigne shorts – Deer & Doe (bought at the Stitch Sew Shop)
– t-shirt: Norahs dresses Junior High Dress –Lieveke en Zus (only in dutch)

stof/fabric:
– short: denim linen blend indigo – Michael Levine Fabrics
– t-shirt: double gauze solid ivory – Michael Levine Fabrics

 

Today I’m joining for the first time in one of the monthly blogtours organized by American blogger ‘Sewing By Ti’. Every month she organises a blog around a certain theme, and you can chose if you join or not. I like that free choice and I like the broad themes, such as the one for this month: Changes. Because it so happens that I am not short of changes in my life here 😉

These days I mostly feel 2 transitions, one being more new than the other. The most obvious change is the one from spring to summer. It’s getting warmer and warmer, even though we still have our cold and grey days here as well. Good summer clothing is sort of a gab in my closet, in the sense of : easy wearable, kids proof, and still pretty looking summer clothing. Which brings me to the other big transition in my life. This week it was exactly one year ago that we moved from Belgium to the USA. From working mom with quite a big social circle and family around us, in a nice and spacious house at a nice place, to fulltime mom and housewife without anyone I know around me, without cat, without car, in a much smaller house, and so on. My life changed so much, and even though it’s been a year, I still feel it everyday. Also in my closet! Because the clothes I wore to go to work, to friends/family, … are not the ones that I wear a lot here. Being at home, cooking, cleaning, doing laundry, playing with the kids, and all those things that fill my days, are easier done in comfy, easy clothes. Preferably washable, because these tiny kids fingers full of dirt, food, sand, clay, … can make your clothes dirty in a second! So I prefer not to wear delicate fabrics. And since we don’t have a car here, and do everything by bike, I really need bike-proof clothing as well. Pencil skirts, skirts or dresses without any stretch, … mostly stay in my closet instead of being worn.

So I could use some easy summery clothes, such as the Burda dresses I made recently. And such as the short and shirt I made for this blogtour. (How good is that, if you can fit a blogtour into your normal sewing plans!)

I made the t-shirt first, it is a pattern hack of a Belgian sewing pattern that I laid my eye on, the Norahs dresses Junior High Dress (only in dutch). I wanted to make it in a very airy fabric, and had this double gauze solid in mind, which I also used to line the Laure dresses for the girls. I didn’t want to have a zipper or buttons on the back, so decided to hack the pattern a little. I deepened the back a lot, and added a ribbon made of the selvage of the fabric I used for this Laure hack shirt. I had kept that as I liked the colors so much, and this seemed the perfect occasion to use it! I meant to be able to make a bow in it, but the ribbon ended up too stiff, so I just knot it and leave it like that. Maybe not ideal but I like it anyway.

I widened the pattern from bust till hips, so that it has a very loose fit, just the way I like it. The bust darts are a bit too high, but since the dress is intended as a teenage dress, and the average teenager hasn’t carried and fed 2 kids, I guess it makes sense that the darts still are a bit higher. Which makes me think I am really very much into this theme, with the body changes as well, having much less volume in the chest area than a few years ago 😉

Making shorts was also part of my Me Made May challenge, on which I will blog later on. I am not a shorts-wearing person, I even don’t think I had one other (decent) pair. I never found a model I liked, couldn’t wear shorts to work as well, and just didn’t think shorts were flattering to my figure. So I’m definitely making a huge change here as well, by making shorts!

I picked the Chataigne shorts from Deer & Doe. A pattern that I will most certainly include in my list of interesting shorts patterns, where I started working on, after finishing this post about pants patterns. I liked the design, with the inverted pleats and the triangular waistband, and hoped it would be flattering. I think the result is good, although the process to get there was not as I had hoped for. Based on the measurements I took size 44. In hindsight I think I might have been able to use size 42, but I’m not sure at all. But I am sure about the fact that something was very off with the crotch when I had almost finished the shorts. There was too much fabric right underneath the point of the triangle, and it looked bubbly and really strange. Not wearable in fact. I should have known better and made a muslin first, but my shortness of time makes me skip that step, even though I have to bear the consequences obviously… No time for a second version left, so I had to do something with this version. The best way would have been to tear the whole waistband off, to cut a new one, and to adjust the middle seam of the front. But I just couldn’t bring myself to that, so I did it completely unorthodox: tear a little bit out in the middle, take in the middle seam, cut the waistband in 2 and measured it to fit the shorts front again. Then stitched it all back together and pretended nothing had happened 😉 I hope someone who doesn’t know the pattern will not see it, and even then the result is a shorts that fit me fairly good, and that’s what I was aiming for.  

So that’s the story of how I ended up with this outfit 🙂 The fabrics look quite wrinkly, even though I had ironed them after finishing the garment. And you must know I just don’t do ironing. As in: never. I prefer doing other things in my free time, and no one ever noticed or said anything. I even read an article (in dutch) that explained why ironing is in fact bad for the environment as it uses so much energy. So I can only suggest you to join me in my everlasting ironing-strike 😉

If you look closely, you can also see that I did not just pick any random mug to drink my coffee. Which by the way is also a change, since I (almost) never drunk coffee back in Belgium, but now ‘need’ it to get rid of my tiredness during the daytime… This mug was given to me by my lovely colleagues of my job in Leuven 🙂

And to end in theme, I can add that doing this photoshoot wasn’t that easy. I was interrupted a million times because of fights, to clean after they used the bathroom, for a wet pants, kids who were running in the pictures, … It was difficult to concentrate on the pictures, and in the end gave up a little, so it is what it is 🙂 The kids and I ended with some goofy pictures, lots of fun and smiles, and isn’t that what it is all about in life?

If you want to see what the other bloggers did with this theme, make sure to go and check their blogs:

Sunday, May 1st- Sewing By Ti  😀, Tenille’s Thread

Monday, May 8- Sewing By Ti
May 9th- Sewing By Ti
May 10th- Sewing By Ti 
May 11th- Lilliepawillie *** YOU ARE HERE
May 12th- Sewing By Ti

Monday, May 15th- Anne Mari Sews
May 16th- Mahlica Designs
May 17th- Ma Moose
May 18th- The Fairy Dust Bin
May 19th- Harper + Lu

Monday, May 22nd- Margarita on the Ross
May 23rd- Very Blissful
May 24th- Creative Counselor
May 25th- Doodle Number 5
May 26th- Ade Says

Sunday, May 28th- Sew Like a Sloth
May 29th- Anne Mari Sews
May 30th- Stitching and Making

 

Follow (bloglovin)

Thank you for visiting my blog!
Any comment is of course highly appreciated

 

#happythings2017 – week 6

for English, scroll down 

Vandaag de laatste editie, op deze blog dan toch, van #happythings2017. Een poging om de mooie momentjes van alledag, de kleine (en soms grote) gelukjes van alledag, ook fotografisch vast te leggen. Ik heb ervan genoten, het deed me meer stilstaan bij al die kleine momentjes, en maakte zelfs dat ik het gevoel had meer te kunnen genieten tout court. De lastige dagen of momenten kunnen soms zo nazinderen dat al die leuke dingen even naar de achtergrond verdwijnen, denk ik. Of ze blijven gewoon meer hangen, terwijl al die kleine leuke dingetjes zo snel verloren gaan. Dus voor mij was dit alleszins een succesje eigenlijk 😉 Ik ga proberen om deze rubriek verder te zetten op onze ‘familieblog’, maar denk dat elke week een beetje te hoog gegrepen zal zijn. Maar we zien wel! Op deze blog staan de komende weken redelijk wat naaidingen gepland, waaronder een mini-reeksje over interessante patronen voor broeken, shorts, waarschijnlijk ook badpakken/lingerie, en later ook nog over winterjassen. En nu maandag kan je zien wat ik maakte voor deze naai-uitdaging. En oh ja, Me Made May komt eraan! Ik ben druk bezig, zoveel is zeker 😉 Dus hopelijk komen jullie nog eens kijken de volgende weken 😉

Deze keer blik ik dus terug op de voorbije week, tot en met Pasen. Het was hier ‘spring break’, en de kids hadden een weekje vakantie. Extra druk, maar eigenlijk ook heel leuk omdat alles wat meer relax was. Al is het altijd ook wel goed om terug tot de orde van de dag te komen, met wat meer structuur!

We beginnen met bloemenpracht. In onze eigen tuin dan nog wel. Vorig jaar in de lente waren we hier nog niet, dus we waren blij verrast toen vorige week de boom in onze voortuin zo prachtig in bloei kwam te staan. Ik heb nog nooit zo graag aan tafel gezeten, en heb me compleet uitgeleefd met mijn fototoestel! De eerste foto nam ik met een speciale functie op mijn toestel die de kleuren eruit laat ‘poppen’ of zoiets. De laatste foto is niet echt hoe ik het wilde, maar geeft toch een beetje een beeld van het uitzicht 😉 Telkens als al dat roze in mijn blikveld kwam, voelde het leven even alsof ik een grote roze bril ophad, letterlijk en figuurlijk! De bloesemblaadjes beginnen nu trouwens te vallen, waardoor we bijna een roze grasperkje hebben!

We gingen met m’n broer, die op bezoek was, op daguitstap naar ‘The Great Falls’, op amper 20 minuutjes rijden. Een stuk van de Potomac rivier waar er een hele reeks watervallen is, groter en klein, omdat de rivier er heel sterk daalt op een kleine oppervlakte. De bovenste foto is wel van m’n smartphone, maar geeft een goed beeld. Indrukwekkend om te zien, en nog meer omdat het er plots vol met roofvogels zat. Het bleken achteraf kalkoengieren, ‘turkey vultures’. Wij als natuurliefhebbers, en mijn broertje, ooit in zijn jeugd een halve ornitholoog in spe, vonden dat de max! Gelukkig had ik mijn grote lens meegenomen en kon ik ze al bij al relatief scherp fotograferen.

Deze foto’s nam ik aan het einde van die uitstap. Sia als een halve diva met de zonnebril van m’n broer, en Rosanne compleet uitgeteld in de (huur)auto. We hadden allemaal echt een leuk dagje, en het was ook heel plezant om zien hoe Sia echt dol is op het familiebezoek 🙂

Deze foto nam ik met de smartphone. Ik was met de kids op uitstap gegaan vrijdag, een beetje een ingeving van het moment. Het was z’n schoon weer en ik wilde iets doen. Dus gingen we terug naar old Town Alexandria. Ik deed nog een tussenstop in de Sew Stitch Shop (ooops) en daarna hebben we daar aan het water rondgehangen, gepicknickt, … De rugzak zat al vol dus de spiegelreflexcamera kon er echt niet meer bij zo op de metro en bus. Maar deze foto kan ik niet achterwege laten omdat zowel Lode als ik precies vinden dat dit beeld echt helemaal Sia is. Hoe zij is. Dat valt verder moeilijk in woorden uit te leggen. Maar als ik het zie, voel ik me helemaal warm vanbinnen, en vol liefde voor dat bijzondere  kind van ons.

Onze kids zijn helemaal into fietsen! Sia was haar eerste echte fietsje ontgroeid, dus kreeg een nieuwe fiets 2 maanden geleden. In haar lievelingskleur blauw! Daarmee ‘sjeest’ ze door onze straat, zonder angst (ze is voor niks bang…) en zo snel als ze kan! Dolle pret!! Op deze foto was ze in volle actie 🙂 Hier kunnen veel kindjes van die leeftijd trouwens nog niet fietsen, dus ze krijgt vaak bewondering, een extra motivatie voor haar om nog harder en sneller te fietsen 😉 Ook kleine zus heeft eindelijk door hoe ze met haar loopfietsje moet fietsen, en wilt sindsdien letterlijk constant gaan fietsen. Ik heb uiteindelijk haar loopfietsje aan een slot moeten hangen omdat ze elke minuut dat ze aan m’n aandacht ontsnapte, aangreep om snel naar buiten te lopen en te gaan fietsen op straat…

Rosanne heeft niet alleen een voorliefde voor fietsen ontwikkeld, maar ook haar helmpje is haar beste vriend. Soms wilt ze dat gewoon niet afzetten! Zo liep ze er onlangs een paar uur mee rond, wilde ze er al mee gaan slapen, enz. Hier lag ze er dus mee in de zetel, al sabbelend op een lolly die ze gescoord had bij een ‘egg hunt’ (hier doen ze ‘egg hunts’ met een hele bende op Pasen, en dat zijn dan plastic eitjes waarin iets verstopt is). Het lijkt me compleet oncomfortabel, maar eigenlijk vind ik het geweldig dat ze zo gewoon haar eigen ding doet en zich dat allemaal niet aantrekt. Een van haar meest gebruikte uitspraken de laatste weken is niet voor niks ‘als ik nee zeg, zeg ik nee’ of ‘als ik ja zeg, zeg ik ja’, of ook ‘als ik het wil dan wil ik het’, enz. 😉 Een karakterke!

Een klein karakterke dat echter ook weer zo snel groot aan het worden is! De paasklokken/paashaas heeft namelijk haar ‘tutu’ (spreek uit: toetoe) meegenomen. Haar tutje dus, maar dat woord zegt haar niks. Intussen lijkt ze erover, maar het was een waar drama en enkele slechte nachten voor ons allemaal. Deze foto nam ik enkele uurtjes voordat ze haar tutu weggaf. Ik moest namelijk zelf best wel slikken. Zo een tutje, dat gaf me toch nog steeds het gevoel dat ze mijn klein babietje was. Dat is ze eigenlijk nog altijd een beetje, zelfs met haar dikke 3 jaar, maar toch een beetje minder. Een soort van mijlpaal of zo! Deze foto is zo lief, ze lag zo schattig tegen mij en het lukte net om dit ook op camera vast te leggen als ze zo schattig en lief keek… Mijn klein knuffelmieke! Dat ze nog maar lang een beetje klein blijft ook!

Follow (bloglovin)

Een reactie maakt mij altijd blij!

Today I share with you the last edition of #happythings2017. An attempt to catch the beauty of everyday life, the little moments of happiness, on camera. I must say I enjoyed doing this. It made me more conscious of these little moments, and even made me feel like I could enjoy them more. Sometimes bad days or bad moments can mess with your mind, stay in your mental system longer, while the happy moments seem to be so quickly forgotten. So for me this was a succes, and I will try to keep this #happythings going on my other blog, where I write (in dutch!) about our family life here in the USA. On this blog I am planning some more sewing stuff. I am also working on a mini series about interesting sewing patterns for pants, shorts, probably bathing suits and lingerie, and later on coats. And Me Made May 17 is coming up too!

This time I am looking back at last week, until Easter. We enjoyed the sudden surprise of the tree in our front yard blossoming. We didn’t live here yet last year, so it came as a surprise. But everytime I looked at it, or sat at our table to eat or just sit, it felt like seeing the world through pink glasses (I hope that is also a saying in English?). We really enjoyed it soooo much, and I took millions of pictures of it!

We made a trip to he Great Falls park, just a 20 minutes drive, and we loved it! It was impressing to watch, and the turkey vultures that were flying around made it even better! We all are nature lovers, and I was lucky I had my camera with me to capture it as close as possible. Our daughters also enjoyed it. Sia looked like a diva with her uncles glasses, and Rosanne fell asleep in the car, a rare exception 😉

One picture of Sia both Lode and me like very much since it seems to capture exactly how she is. Difficult to express that better in words, it’s more about the feeling we get when we look at it. Just filled with joy and love for her!

The girls both like to bike too, it’s all they want to do lately! Sia got a bigger bike since she outgrew her first one. She loves going faster and faster and we love watching her 😉 Rosanne also loves it now that she found out how to ride her little walking bike. She even likes it so much I had to lock it because she used every minute out of my sight to run off and go bike on the street… She also loves her helmet and doesn’t want to put it off! she even tried to go to sleep with it! I like the fact that she doesn’t care what we think about that, she is a character! And it is cute as well, no? 😉

The last picture is one with her pacifier, a few hours before she gave it away to the Easter Bunny. the end of an era! It made me feel a little emotional as well. Now she really is not a baby anymore! I like the look she has, cuddling with me, on this picture. Don’t grow too fast, little one!

Follow (bloglovin)

Thank you for visiting my blog!
Any comment is of course highly appreciated

 

#happythings2017 – week 5

for English, scroll down 

We hebben er alweer een fijn weekje opzitten. Tof toch, om altijd even terug te kijken, en zo te zien dat er telkens weer zoveel leuke momentjes waren. Lang niet alles staat immers op de foto! Natuurlijk is dat hier alles behalve rozengeur en maneschijn, maar in deze rubriek gaat het over de happy things, dus geen gezaag vandaag 😉

Begin deze week wilden we nog eens gaan zwemmen, maar omdat ze het echt een beetje te bont hadden gemaakt, had ik hen ‘gestraft’ door dat uit te stellen. Maar helemaal hardvochtig ben ik toch niet, durf ik te hopen. Dus haalde ik de mama-schmink nog eens boven, toppunt van plezier voor de meisjes. Ik blijf dat wel zo’n beetje speciaal vinden, hoe zo’n kleine petotjes er ineens dan zo ‘volwassen’ uit zien. Niet voor elke dag, maar af en toe is dat wel eens leuk 😉 Sia met haar blauwe kijkers, Rosanne met haar lange wimpers. Ik vind mijn kids toch schone madammekes 😉

Sia is heel geïnteresseerd in vanalles en nog wat, waaronder kleuren. Ze leerde al via een netflix-reeks (storybots) hoe het komt dat de lucht blauw ziet, maar nu heeft Lode haar ook verteld over regenbogen en prisma’s en hoe dat allemaal werkt. Om het echt helemaal duidelijk te maken, heeft hij ineens ook een kleine prisma gekocht, tot groot jolijt van de meisjes. Daar hebben we al heerlijke momentjes mee gehad: luikjes toe, en dan maar zoeken en draaien met de prisma, tot we een mooie regenboog krijgen. En ik intussen oefenen met de camera!

Sia, in Elsa-outfit,  als echte juf, zij het een met ongekamde haren 😉 En een aandachtige klas, ik vermoed dat dat een zeldzame luxe is voor de meeste juffen/meesters 😉

Ik heb iets nieuws ontdekt: estate sales. Dat is een verkoop van de inboedel van een huis, of een deel ervan, en gebeurt wanneer de eigenaar gestorven is of verhuist. Ik weet niet of dat bij ons bestaat, en denk van niet. Het heeft ook iets raars en triest, vind ik persoonlijk. Zo tussen iemand z’n spullen staan rommelen, alles wat iemand doorheen z’n leven heeft verzameld, … Maar het leuke daaraan is dat het de ideale manier is om schatten te ontdekken! Een soort kringwinkel bij wijze van spreken, maar dan van 1 huis. Toevallig was ik, in een groep van de buurt waar we wonen, op een advertentie gestoten van een estate sale, en als ik doorklikte, kon ik al een deel van de te verkopen items zien. Wat bleek: dit was een very crafty lady, wiens inboedel verkocht zou worden. Stoffen, patronen, garen, borduurdingen, en ga zo maar door. Ook een reusachtige collectie schelpen, bijvoorbeeld, een piano en dozen vol partituren, enz. Ik ging er dus heen, en mijn hartje deed vele sprongetjes op die pakweg 2 uurtjes tijd, en ik voelde me de koning te rijk toen ik er wegreed! Binnenkort dus nog eens een post over kringloopliefde, met m’n vondsten erin. Voor nu een blik op 2 pareltjes: een groot geborduurd werk, en het boek ‘Alice in Wonderland’ in een uitgave van 1899, jawel…

Sia met haar hakjes… Een echt juffrouwtje is ze dan, heerlijk om zien!

Nog steeds grote liefde voor cavia Dusty 😉

Vrijdag kwam m’n broer Daan aan, voor een bezoekje van enkele dagen. Sia en Rosanne (en ikke ook 😉 ), maar vooral Sia, was daar al wekenlang naar aan het aftellen, en ze taterde onafgebroken vanaf ze hem zag tot thuis en nog lang erna. Superschattig en mooi om bezig te zien. Zondag gingen we samen naar de zoo, een leuk uitje!

De laatste twee fotootjes zijn ook van in de zoo, we hadden het er naar onze zin 😉

Ziezo, weer een weekje happy things, en deze week zat ook al vol leuke momentjes 😉 Stay tuned voor de laatste editie volgende week 😉 En daarna misschien, als ik het kan volhouden, ook op onze familieblog.

Follow (bloglovin)

Een reactie maakt mij altijd blij!

Another week of happy things, and I must say I quite like seeing that we have so many nice moments, that I am now also trying to capture. But there are many more happy moments than I could photograph! And obviously also a lot of not-so-happy moments, but that’s not what this is supposed to be about, luckily 😉

This week we started with a mommy-make-up session of the kids, something they really like, but we don’t do it that much. I find it fun but also a bit weird to see these little ones being so ‘adult’ all of a sudden. Sia with her big blue eyes, Rosanne with her long eyelashes. Pretty girls, those two. But of course, they’re my own, so who am I to say that 😉

The girls are interested in colors, and Sia already learned through a Netflix-series called storybots how the sky turns out to be blue. But now daddy told them about rainbow colors and white light, and he even bought a prism to demonstrate it. The kids are big fans of the prism! And it is kind of cosy as well, closing all the curtains, and trying to find the right light, and then suddenly all excitement when the rainbow colors appear on the wall or wherever 😉

Other nice moments are when the kids just are busy. Playing teacher to the dolls, dressing up like a big girl, cuddling our pets, … Also my brother came to visit us here in DC, which we really enjoyed. Sia had been talking about it for weeks, counting the days untill ‘uncle Daan’ arrived. When he finally did, she couldn’t stop talking to him, so cute to see! We went to the zoo together, a trip we all enjoyed.

I also discovered estate sales. Something that doesn’t exist in Belgium, as far as I know. I find it a bit strange, to go into a house and just look through a whole life, through all a person’s stuff. Like entering a life, and leaving no privacy for the person whose house it was. On the other hand, it is very common here, so I guess it is just a way of looking at things. And… not to forget: it is the perfect way to find treasures! I got really lucky last weekend, with an estate sale of a crafty lady. Soon I will show my treasures, but for now I will already show you 2 of them: a big embroidered piece, and a very old edition of Alice in Wonderland. Dated 1899! It made me soooo happy!!

So next week the last time #happythings2017, but maybe I will try to continue this on our other family-related blog (which is only in dutch). We already enjoyed a lot of things, so stay tuned 😉

Follow (bloglovin)

Thank you for visiting my blog!
Any comment is of course highly appreciated

#happythings2017 – week 4

for English, scroll down 

Naar goede gewoonte alweer rijkelijk laat, maar hier is dus de #happythings2017 rubriek van de voorbije week. Ik heb er wel plezier in eigenlijk, al slabak ik nogal hard met het meenemen van m’n reflexcamera. Maar we blijven proberen 😉 Na de 6 weken van de uitdaging (tel ik dat nu goed?) ga ik misschien wel proberen deze rubriek verder te zetten op onze ‘familieblog’, want ik merk dat het zeker bij m’n familieleden en vrienden wel in de smaak valt… dankjewel daarvoor trouwens 😉

De week begon goed, want we ontdekten een geweldig zwembad op fietsafstand. Geen (mooie) foto’s daarvan, maar de uitdrukking op hun gezichtjes en de aanhoudende vreugdekreetjes waren goud waard. Eerder die dag was ik Sia gaan afzetten op school. We waren zoals altijd weer nogal laat, en de kindjes zaten al in de kring. Het thema van de week was ‘het weer’. Sia mocht meteen naar buiten kijken en dan aan de klas rapporteren hoe het weer eruit zag en of ze buiten zouden kunnen spelen. Mijn klein meisje zo flink in het Engels bezig horen, dat vervulde me van trots! Die dag maakte ze in de klas een ‘windsok’, die ze zo fier als een gieter mee naar huis nam en die daarna aan onze voordeur hing:

Ik ga in herhaling vallen, en jullie bovendien allemaal jaloers maken, waarvoor m’n excuses alvast, maar mijn woensdagmiddagen zijn echt heerlijk. Een kleine drie uurtjes me-time, doen wat ik wil, waar ik wil… LOVE it (and NEED it 😉 ) Vorige week was het zalig weer, en reed ik met onze cargo bike via het Crescent Bike Trail naar het punt waar het kanaal en de Potomac rivier samenkomen, heb ik me daar op een bankje gezet in het zonnetje met zicht op de Potomac. Foto’s genomen, ditjes en datjes gedaan, op de laptop wat geschreven. Het was absoluut zalig.

Donderdag hadden we een Open House bij het World Bank Family Network, waar ik met de kids heen ging. In het hoofdgebouw van de Wereldbank is er echter een soort waterval, waar de meisjes dol op zijn. Die Open House vonden ze niet echt interessant (behalve de dessertjes dan), maar de belofte om nog effe naar de waterval te gaan was dat wel! Ze ontdekten daar echter in de waterloop naar de waterval toe allemaal stenen, en hebben zich een dik half uur onledig gehouden met die stenen. Geen idee of dat eigenlijk wel mocht, en ik vermoed dat sommige pauzerende wereldbankers wel eens raar opkeken, maar eigenlijk was het keischattig. In dat prachtige gebouw van papa z’n werk, waar het allemaal toch best serieus is, die twee zien opgaan in hun spel… Ik moest me heel even over de gêne zetten, maar eigenlijk was het toch vooral een mooi moment… Deed me denken aan het liedje van Bram Vermeulen, ‘ik heb een steen verlegd…’. De compleet doorweekte kleren, en gebrek aan reservekleren, tja, dat namen we er ook maar bij.

Zaterdag had Sia een verjaardagsfeestje bij een jongetje van haar klas, Markus, een van haar echte vriendjes en een jongetje dat, net als zij -dit jaar dan toch- misschien een beetje ‘anders’ is. Die twee vinden mekaar aan het ‘science center’ in de klas, ze delen dezelfde soort interesses, en dat is leuk. Markus z’n mama en papa hadden voor hem een doosje wormen gekocht, omdat hij op z’n feestje graag wormen wilde opgraven. Dus zaten ze daar met een paar kindjes rond een plantenbak met een hoop wormen in. Sia en Rosanne, die er ook bij was, vonden dat werkelijk het einde! Ze mochten allebei een worm mee naar huis nemen, en die beestjes werden meteen gebombardeerd tot nieuwe huisdieren, met naam en al: Tico (waar Sia dat haalt, blijft me een vraag…) en Elsa (Rosanne is wat makkelijker ;-)). Op deze foto Sia met Tico 😉

Het heeft heeeeeeeel veel overredingskracht gevergd om hen te overhalen die twee toch vrij te laten, en voor Rosanne ging dat gepaard met heel veel drama, nog tot en met de dag erna. Want ze miste Elsa, en ze wilde niet dat Elsa in de grond zat. Tja… Nu praten ze af en toe nog tegen hun wormpjes, over wie ik gezegd heb dat ze in dat stukje grond blijven en daar onze bloemetjes mooier zullen laten groeien… Weinig wormen die zo geliefd zijn, me dunkt…

Na dat feestje bezochten we nog een van de best bewaarde geheimen van de Cherry Blossom periode hier. Van onze buurman kregen we de tip om naar een buurt hier niet zo ver vandaan te gaan omdat daar de cherry blossoms zoveel mooier zijn en een pak minder druk bezocht dan die van DC zelf. Wij op onze fietsen daarheen, en inderdaad, hij had overschot van gelijk! Ik leefde me uit met mijn camera, zonder tien keer omver geduwd te worden of in de weg te staan, en we hadden een heerlijk dagje!

De week werd afgesloten met nog een topper, die er onverwachts bij kwam. Ik had ontdekt dat er op een uurtje metro, in Old Town Alexandria, een leuke naaiwinkel was, en wilde daar graag naartoe. Lode dacht eerst iets met de kids te doen, en ik zou daar dan heen gaan, maar heel last minute bedachten we ons en gingen we met z’n allen samen. Er is daar namelijk ook een Waterfront (soort jachthaven en water en zo), en het zonnetje scheen. Het werd een hele trip, maar het was het echt meer dan waard. De naaiwinkel was voor mij alsof ik even terug thuis in een van onze vele geweldige naai- en/of stoffenwinkeltjes stond, met geweldige patronen en prachtige stoffen. Oh wat was dat fijn!!

Ik heb zowaar geen enkele stof gekocht, maar wel een paar patronen, maar daarover later wel eens meer. Intussen beleefden de kids dolle pret met papa, Sia maakte een nieuwe vriendinnetje waarmee ze een hele tijd rondgekrost heeft, en toen we onszelf gingen trakteren op een ijsje, kwamen we nog een vriendelijke, maar ietwat speciale man tegen met zijn motor en zijn hondje, waarmee we een hele tijd gebabbeld hebben. Ik moet jullie niet vertellen dat ik nogal blij was toen hij het ok vond om zijn hondje, dat altijd meereist op zijn motor, dat brilletje op te zetten en het te laten fotograferen. Hij zette daarna zelfs de kids op zijn motor met hondje erbij. You’ve got to love those crazy Americans!

Zo, dat was het alweer. Rijkelijk laat, ik begon woensdag aan dit bericht, maar afwerken lukt dus pas vrijdagavond… Hopelijk volgende keer beter 😉

Follow (bloglovin)

Een reactie maakt mij altijd blij!

Here’s another week of #happythings2017. The first picture is one of a windsock made by Sia. I had dropped her off at preschool, late as usual, and the kids were already sitting in a circle. Sia got to tell the kids about the weather outside, and whether they would be able to play outside. It made me so proud to hear my girl talk in English like that. That day she made this windsock, which she was so proud of herself and was hanging at our door. It made me smile when I looked at it… 
Later that week our babysitter came again on Wednesday afternoon, and I enjoyed my me-time again. I biked to the crossing point of the canal and the Potomac, and just sat in the sun with a view on the Potomac. Just sitting there and relaxing, doing what I wanted, … I enjoyed it so much!
The day after we had an Open House at the World Bank Family Network. I went there with the kids, but they weren’t that interested, at least until they discovered the desserts. They were however very much looking forward to going to the waterfall in the main building of the worldbank. There they started to play with the stones in the little ‘river’ It took me a little while to get over the feeling that it was ‘not done’ in such a serious institute, but when I got over that, I could enjoy them playing there, in that beautiful building. It made me think of a song by a Belgian singer-songwriter Bram Vermeulen, called ‘de steen’, which means ‘the stone’, about whenever you move a stone, that is a proof of your existence, where the river will never flow the same again, but will make a different way… Very beautiful lyrics!
On Saturday Sia went to a small birthday party of one of her little friends. He is, just as Sia is, into everything nature and science, and his parents bought him a few worms because he wanted to dig for worms on his birthday party. I really loved that, something different than all other parties and so pure as well. Sia and Rosanne loved it so very much, and they were oh so happy when they could take each their own worm back home. They adopted their worms as their new pets, and even gave them names: Tico (don’t know where she got that…) and Elsa (obvious where that comes from) and we had a very hard time to convince them to release them. It even caused a lot of drama for Rosanne, who missed her worm and wanted to keep it. Now they sometimes talk to the ground, and say hello to Tico and Elsa. How cute is that 🙂
Later that day we visited a well-kept secret of the cherry blossom period. One of our neighbors told us to go to a Bethesda neighborhood nearby, where the cherry blossoms would be prettier than those of DC itself, and it would definitely be less crowded. And he was right! We know where to go next year 😉 I enjoyed taking pictures, and the kids enjoyed running around. We had a lovely day!
The week ended with another highlight. I had planned to go visit a sewing shop in Old Town Alexandria, and Lode would take the kids somewhere. But a bit last minute we decided to go together. Lode would go to the waterfront and I could visit the sewing shop. It was quite a trip, but how we enjoyed it! The fabric shop made me feel like home! And walking around here was so nice. The kids had a great time too. When we went to get an icecream, we met a man on his motorbike with his dog, and talked to him for some time. Especially for me he was so kind to put his dogs sunglasses on, so I could take a picture, and he even put the kids on his motorbike with the dog. You’ve got to love those crazy Americans 😉 (for Americans who would be reading this: this is meant to be friendly! 😉 just saying…;-))

So it took me some time to write this, started on Wednesday but couldn’t get it finished… Hopefully next time a little sooner!

Follow (bloglovin)

Thank you for visiting my blog!
Any comment is of course highly appreciated

#happythings2017 – week 3

for English, scroll down

We zijn al wel halfweg de volgende week, maar kom, beter laat dan nooit een overzichtje van mijn happy things van de voorbije week. En de volgende post wordt weer een naaigerelateerd berichtje, beloofd 😉

De voorbije week was er eentje met een paar echte pieken eigenlijk, fijn om dat bewust op te slaan. Als ik door de foto’s scrollde, viel het me op dat ik deze keer vooral me-time en gezinsmomenten koos. Ik had een paar dagen met wat minder energie, en met slechter weer, waardoor we al snel vervallen in meer tv kijken, akkefietjes allerhande, enz. Maar kijk, zelfs ondanks dat was het toch weer een week gevuld met best wel veel mooie  momentjes, waarvan ik er gelukkig enkele op de gevoelige plaat heb vastgelegd!

Af en toe ga ik hier joggen. Helpt me met mijn conditie, die eigenlijk helemaal niet slecht blijkt te zijn. Waarschijnlijk een neveneffect van ons autoloze leventje hier. Fietsen met 2 kids op je fiets in het heuvelachtige DC en Maryland is best een sport! Het joggen helpt ook om wat spanning af te laten. Ik zet m’n muziek op en vertrek, even weg van alles. Daar geniet ik van. Onderweg passeerde ik langs het bord van een van de vele kerken hier. True Freedom. Yes indeed, zo voelt dat dan even. Heerlijk!

Op dinsdag en donderdag gaat Rosanne ook drie uurtjes naar school. Ik heb dan, brengen en halen eraf gerekend, een dikke 2 uur voor mezelf. De eerste weken, vorig jaar september, wilde ik dan vanalles doen, maar dat leidde enkel tot frustratie. Nu lukt het me regelmatig om gewoon niet per se iets te willen doen, om ook niet meteen te beginnen opruimen, was insteken, … Maar gewoon gaan zitten, tijd nemen om te ontbijten, eens te douchen zonder kids erbij 😉, … De eekhoorntjes en vogels die onze vogelvoederbakjes leeg eten neem ik er graag bij!

Dinsdag 21/03 waren wij een jaar getrouwd. Grappig wel een beetje, ’t was toen nogal holder de bolder, zoals jullie hier konden lezen… Op een veiling van de preschool van de kids 1,5 week geleden wonnen we tickets voor een ijshockey wedstrijd net op die dag, van The Washington Capitals, het plaatselijke team en ook een van de nationale toppers. Echt een ware belevenis, en meteen ook nog eens een leuk uitje onder ons tweetjes. Omdat het al vroeg gedaan was, zijn we erna nog een cocktail (of 2 😉 ) gaan drinken in een van de cocktail hotspots van DC, yummy!

Woensdagnamiddag kwam de babysit nog eens terug voor mijn uurtjes me-time. Ik had een hele to do lijst van mailtjes die ik moest sturen, beantwoorden, in te vullen papieren (voor volgend schooljaar), blogposts die ik nog wilde schrijven, en ga zo maar door. Maar geen goesting in de computer, echt helemaal niet. En omdat ik die paar vrije uurtjes eens niks wilde ‘moeten’, heb ik mijn laptop en al die papieren niet uit de rugzak gehaald, maar wel die ene Flow die ik nog altijd niet gelezen had. En mannekes, heb ik daar deugd van gehad!! Ik voelde de energie bruisen, zat vol ideetjes en goesting om dingen te doen, en had zowaar een halve aha-erlebnis bij het lezen van de rubriek ‘de zinnetjes van Aaf’, met deze keer als zinnetje: ‘accepting that you’re destined to half-ass a lot of things is a big part of happiness’, een zinnetje uit de mind van ene voor mij nog onbekende Amerikaanse schrijfster Heather Havrilesky. Zelfs als ik het nu teruglees, en wat ze ermee bedoelde, voel ik me gewoon meteen zo blij vanbinnen. Lang leve de mildheid voor jezelf, of niet misschien?

Mooi was ook dat het de editie was met de jaarkalender, en net op deze dag stond iets over de cherry blossoms, die ook net nu hun piekbloei beleven (zie hieronder). Ik hoef jullie niet te vertellen dat ik half herboren terug thuis kwam, met eens zoveel energie en liefde voor die bloedjes van kinnekes van mij 😉

Een van de topmomentjes van de kids was weer eens de bad-tijd. Er was deze keer namelijk een bruisbal in het spel, en wat voor eentje. Zo blauw, dat hadden we nog nooit gehad. De kids beleefden dolle pret!

We hadden een heerlijk weekend, druk maar leuk. Twee verjaardagsfeestjes en een uitje naar DC om er de Japanse kerselaars in bloei te gaan bewonderen, de befaamde ‘cherry blossom’ periode. Verjaardagsfeestjes hier zijn wel een beetje ‘anders’ dan in ons Belgenlandje, heb ik gemerkt. Deze keer waren het toevallig twee feestjes waarop er echte, levende dieren kwamen. Ik moet zeggen dat ik zo wel m’n vragen heb bij dat concept, zeker op dat eerste feestje als ik zag hoe die dieren alleen al vervoerd werden. Maar de kinderen vonden het geweldig. Rosanne wierp zich op als mama voor het babygeitje dat zielig stond te blaten, overtuigd als ze was dat dat geitje ‘de mama mist’. Zo schoon…  

Na de middag gingen we dus op stap naar het stadscentrum. Het was er over koppen lopen, en we hadden honger, dus gingen we even zitten op The Mall, op een stuk gras naast een lijn van tientallen foodtrucks en vlak voor de Washington Monument. Het was de bedoeling om door te gaan naar de Tidal Basin, waar de cherry blossoms nu de echte hotspot zijn. Maar de kids besloten daar anders over. Meer dan 2 uur aan een stuk, als het niet langer was, hebben die daar van de heuvel zitten rollen, met andere kindjes gespeeld, samen rollenspelen gespeeld, … Het was te schoon om hen te onderbreken 🙂 Lode en ik hebben ervan genoten 😉 En ze waren meer dan moe die avond!

Voor zo lang braaf spelen, waar ze het wel heel warm van kregen, werden ze beloond met een ijsje. Zalig hoe enthousiast die kindjes toch zijn als ze dat krijgen…

Helemaal op het einde van de dag zijn we dan toch nog even doorgelopen naar de tidal basin, en het moet gezegd: het was de moeite. Alleen jammer van de drukte. Maar de bloemenpracht laat zich niet kennen daardoor, en heeft ook wonderwel de recente winterprik doorstaan!

Dat was het voor de voorbije week. Ik sprokkel intussen weer (foto)momentjes voor deze week 😉

Follow (bloglovin)

Een reactie maakt mij altijd blij!

Time for another week of #happythings, even though we are already halfway the next week… I seem to have chosen mainly me-time moments and family moments. I didn’t have too much energy this week, so these moments were energizing to me! Like when I went for a run, just for half an hour forgetting about everything. I saw the church sign ‘true freedom’ and at that moment really felt free too! On Tuesdays and Thursdays both my kids go to preschool. When preschool started, I was so anxious to do so many things in those 2 hours I have then, which resulted in a sort of constant frustration. After a few weeks I was able to let it go a bit more, and I try to keep on doing that. Instead of rushing off to get things done, either for myself or for my household, I try to enjoy things like having a quiet breakfast, taking a shower without a kid joining me, … The squirrels and birds in the window birdfeeder make it even better 😉

Tuesday we were 1 year married. That evening we went to see an icehockey game of the Washington Capitals, for which we had won tickets at an auction from the preschool. It was really a great experience! Afterwards we went to a famous DC cocktail bar and were lucky to find 2 seats at the bar. It was really a very enjoyable evening, some time for just the 2 of us!

On Wednesday I enjoyed my own free time. Instead of going through my to do list, filled with emails I needed to send or reply, papers I needed to fill, and things like that, I decided to not do things I ‘have to’, but just read my favorite magazine, called ‘Flow’. What a great decision, I felt so inspired and happy by the things I read!

Other happy things this week were the kids in their bath bomb blue bath, a birthday party with animals and Rosanne mothering a baby goat there, and our trip to DC to see the cherry blossoms. We spent more time sitting on a grass field while the kids were playing, but how we enjoyed that! And a very short visit to the tidal basin with its breathtaking cherry blossoms!

So now up to a following week, I’m already collecting moments! But I will try to write a more sewing related post before that one 😉

Follow (bloglovin)

Thank you for visiting my blog!
Any comment is of course highly appreciated