De Eryn’s garden party dress dus, een hele mond vol, dat prachtige nieuwe patroontje van Lieveke en Zus, waarover ik deze week al eerder schreef. Al in detestfase wilde ik een tweede exemplaar maken, weliswaar een tweede voor Rosanne (aangezien dat de maat was waarvoor ik mocht testen). Ik had het helemaal in m’n hoofd, met een zomers fluo stofje van Veritas en een soort boord aan het voorpand, waarbij ik me liet inspireren door dit prachtexemplaar. Maar zoals Ann van Lieveke en Zus al ergens schreef, hield de griep lelijk huis in de testersgroep, en ook bij mij. Van dat tweede exemplaar kwam dus weinig in huis helaas, al bleef de goesting om er toch nog eentje te fabriceren er wel…
Nog niet zo lang geleden stootte ik in Veritas op een superleuk paneelstofje met cactusjes. Niet per meter, maar in zo’n pakketje van 75cm op 1m. Ik dacht meteen aan een rimpelrokje, en kon er niet aan weerstaan.
Maar eenmaal thuis dacht ik plots: mmm, zou dat nu ook niet gaan voor de eryn’s dress?Ik wilde graag eentje voor Sia maken, maar zij zit zo’n beetje tussen maat 4 en 6 jaar in qua maten, en de lap stof was nu niet bepaald zo groot… Er kwam heel veel pas-werk aan te pas om alle patroondelen eruit te krijgen, maar… het lukte net!! Hier en daar niet eens een centimeter naadwaarde, en de rimpelrok een centimetertje of 2 kleiner. Maar who cares 🙂 Dit is trouwens al wat er overbleef van de lap stof:
Eens geknipt bleef het stofje nog 1,5 week liggen op de strijkplank. Ik moest studeren voor een examen voor m’ werk, en had het nog druk gehad met vanalle verhuistoestanden. De avond na m’n examen zat ik echter op hele hete kolen, en moest het gebeuren. Ik begon er om 00.15u aan (dus wie zich afvraagt waar ik de tijd vind om dat allemaal te doen, hier is het antwoord…) en was behalve het omzomen onderaan en de ‘stitch in the ditch’ (volgens de tutorial van straighgrain, en ze heeft ècht gelijk: stitch in the ditch doesn’t have to be a bitch!!!) helemaal klaar om 02.40u. En dan moet je weten dat ik eigenlijk ook wel best wat geprutst heb… iets met vermoeidheid of zo? 😉 Dus daar kan je zeker nog wel een klein half uurtje afpitsen. Qua snel-klaar-projectje kan dat dus toch wel tellen, niet?
Ik naaide met zo weinig mogelijk naadwaarde, omdat ik bang was dat het nipt zou zijn, maar eens ik het jurkje paste, bleek die vrees heel ongegrond. Het zit namelijk zelfs nog ruim! Leuk, want zo kan ze er de zomer nog mee door! Sia vond het een supermooi kleedje en wilde voor de verandering dolgraag poseren. Ik had, gezien het stofje, iets in m’n hoofd met cactusjes, maar vergat dat zo’n vierjarige nu niet meteen zo makkelijk te dicteren valt, al helemaal niet op vlak van poseren… Ach ja, het is een poging 🙂
Het poseren gebeurde trouwens op twee dagen, want er gebeurde bijna een klein drama… Sia was het poseren al snel beu, vooral toen ze ineens papa en kleine zus uit het zolderraam zag kijken. Lode was echter ook spaghettisaus aan het maken, zijn specialiteit, een héérlijke saus volgens een recept van Heston Blumenthal. Sia is er echt zot van, en ik ook 🙂 Hij had echter het lumineuze idee om dat even te laten proeven, en jullie raden al wat er gebeurde… Na 10 minuten was mijn nieuw gemaakte jurkje, waar ik al zo lang naar uitkeek om het te maken en waar ik ’s nachts aan had zitten werken, bevlekt, en dan nog wel met tomatensaus… Ik wist effe niet waar ik het had… En ik geef toe dat ik een klein beetje (heel) kwaad ben geworden, wat natuurlijk niet echt ok was, want niemand doet dat expres, maar ik was zoooo gefrustreerd… Gelukkig deden vlekkentovenaar en wasmachine wonderen en enkele uurtjes later konden we allemaal terug vrolijk rondlopen 🙂
Voor fotosessie twee moest exact dezelfde outfit-combinatie aan, zo zei Sia zelf. Het zonnetje werkte echter totaal niet mee, dus we kozen een heel klein momentje van zon. Lang duurde dat niet, maar kom, we hebben hopelijk net genoeg ietwat fatsoenlijke foto’s…
Opnieuw: dat rugje… BIG love!!
En een typische Sia-gekke-bek kan natuurlijk niet ontbreken bij een poseer-sessie 🙂 Tja…
Zo zie je trouwens dat deze jurk zich ook uitstekend leent voor het gebruiken van paneelstofjes met zo’n rand onderaan. Alweer wat extra mogelijkheden 😉
Wie graag nog meer inspiratie opdoet, kan kijken op een heleboel andere blogs, want dit is de vierde en laatste week van de blogtour. Er viel dus al heel wat moois te rapen! Ook mijn vorige blogpost ging over dit patroontje trouwens 🙂 En op de blog van Lieveke en Zus kan je elke week een overzichtje vinden van de blogtour!
Jullie zagen ’t ongetwijfeld al passeren in blogland, dit nieuwe patroontje dat Ann, de toffe madam achter de blog ‘Lieveke en zus‘, ontwierp. Een heerlijk zomers jurkje, dat doet verlangen naar zon, strand, boeketjes bloemen, ijsjes, enz… En door de klinkende naam ook naar tuinfeestjes, drinken met een rietje, watermeloen eten, en alles wat ik al dromerig associeer met tuinfeestjes… Ook ik mocht meedoen aan de patroontest ervan, begin maart. En daar was ik heel blij mee, temeer daar dit voor mij de allereerste keer was. Best spannend dus!
Ik maakte een jurkje voor Rosanne, en na heel wat twijfelen koos ik een heerlijk speels, luchtig en vrolijk stofje van Windham Fabrics, dat ‘storybook playtime’ heet, met een schattige retro print en heldere kleurtjes. Ik kocht het bij Liesellove tijdens de uitverkoop.
Ik maakte model ‘bi-kleur’, zijnde een jurkje met halterlinten i.p.v. ‘gewone’ ruglinten, een rimpelrok, zakjes, en zonder het patje, omdat ik de stof te mooi vond om daarmee te breken. Ik koos, logischerwijs, voor maatje 2 jaar, en ik kan zeggen dat dit haar meteen als gegoten zit. Het past perfect aan zoals ik het graag zie, aansluitend en niet te los, maar toch nog luchtig genoeg om een echt zomerjurkje te zijn. Eigenlijk kan ik verder weinig toevoegen, omdat het gewoon echt goed in mekaar zit.
Tijdens het testen werd er nog redelijk wat aangepast en toegevoegd aan de handleiding. Over hat patroon zelf weet ik niet of er nog veel aanpassingen nodig waren, ik had het gevoel dat dat meteen wel goed zat, maar als er opmerkingen waren, zullen die dus zeker verwerkt zijn in de uiteindelijke versie! Ik maakte dit weekend een tweede jurkje, ditmaal voor de oudste dochter (hopelijk later deze week een blogpost daarover!) en kan zeggen dat de handleiding, die toen voor mij al duidelijk was, nu echt helemaal zo klaar is als een klontje! Ann loodst je echt door alle stappen, en ik ben er echt van overtuigd dat je dit jurkje ook als beginner kan maken.
Ik ben persoonlijk echt enorm fan van dat open rugje, vandaar dat ik ook resoluut voor de halters koos. Die kleine schoudertjes en dat strikje in die hals. Ik heb moeite om eraf te blijven en dat kind niet gewoon meteen op te eten!
Zoals ik al wel eerder schreef, zelfs in de vorige blogpost, zijn de dochters hier, net als de meeste van hun leeftijdsgenoten denk ik, zot van zakjes. Kleine schatkistjes zijn dat meestal! Dus toen Rosanne de zakjes ontdekte, moest ze daar eens goed in graven! Benieuwd wat ik daar nog in zal vinden 🙂
Ik denk dat het jurkje hier nog vaak uit de kast zal komen, zeker als we in het warmere Washington zijn!
Enkele andere testers maakten er trouwens een winterversie van. Als de maat ruim genoeg is, kan je er bv. een sous-pulletje onder doen en broekkousjes of een legging. Even leuk! Neem trouwens zeker ook een kijkje bij de andere testers, of tenminste bij de bloggende testers. Onderaan dit bericht vind je alle links! De blogposts zijn verspreid over de hele maand april, dus je moet misschien een beetje terugscrollen 🙂 Maar wie niet zoveel moeite wil doen, kan ook gewoon op de blog van Lieveke en Zus gaan kijken, want elke week maakt ze een samenvatting van de blogposts die die week verschenen. Hier, hier, en hier vind je die van de voorbije drie weken! Echt de moeite om even te gaan kijken!! Je zal zien dat er met heel wat mogelijkheden zijn, waarvan een groot deel in het patroon verwerkt zit. Maar met wat fantasie en originaliteit (of gewoon wat afkijken van die andere testers!!) kan je nog heel wat extra doen… Je kan spelen met kleuren of verschillende stoffen, je kan nog een randje of froezels toevoegen, je kan plooitjes in het voorpand maken, en er is zelfs al een patroonhack om van het jurkje een topje te maken (haltertopje in katoen, dat zag ik toch nog niet eerder!), en zo kan ik nog wel even doorgaan. Heel veel mogelijkheden in dit één patroontje dus! Het patroon gaat overigens van maat 2 jaar tot 10 jaar. Kopen doe je hier!
Ik ben alleszins zwaar fan!
Ik wilde heel graag toen al een tweede exemplaar maken, maar de griep gooide heel veel roet in het eten, en daarna was er helaas ander en dringender werk te doen. Maar dit weekend heb ik echt tijd gemaakt voor een tweede versie! Stay tuned!
Mijn klein gekkietje deed hier haar grote zus na bij het smoelentrekken. En daarna ging ze achter onze arme kipjes lopen. Haar dikke vrienden, al denken die daar zelf waarschijnlijk anders over…
Ann, het was me een waar genoegen om jouw eerste patroon te mogen testen!! Ik duim dat het een even groot succes wordt bij vele anderen dan dat het al is bij mij! 😉
patroon: eryn’s garden party dress– Lieveke en zus
stofje: Windham Fabrics – Storybook Playtime (gekocht bij Liesellove, de leuke webshop die helaas niet meer bestaat….)
De voorbije week heb ik bijna letterlijk geen halfuurtje tijd gehad, maar de week daarvoor gelukkig wel. Gelukkig, want een weekje eerder was mijn oog gevallen op een testers call van patroonontwerpster Coffee + Thread (leuke naam vind ik! 🙂 ) voor een superleuk nieuw patroontje: de Wild and Free Lounge Pants. En zeg nu zelf: zijn jullie nu niet gewoon keibenieuwd naar een broekje met die naam? De test was voorzien voor vorige week, en daar had ik nog net wat gaatjes, dus gaf ik me op. Misschien een beetje overmoedig in deze periode, met alle verhuisdrukte, maar ik had er echt zin in. Als jullie het broekje zien, zullen jullie gauw genoeg begrijpen waarom…
Last week I almost didn’t have any spare time, but luckily the week before I did, since I applied for a pattern test from Coffee + Thread patterns (how I love that name 😉 ) for a really totally cute pair of pants with the exciting name ‘Wild and Free Lounge Pants’. Who wouldn’t want to make those pants!!?? Look how cute they are:
Hoe schattig is dat?? En ook: hoe hard ga je daar als mama mee scoren??!! Jullie zullen me dus wel geloven als ik zeg dat ik een gat in de lucht sprong toen bleek dat ik mee mocht doen met de patroontest. Ik kan jullie met een gerust hart zeggen: dit patroon is echt wel getest, ge-hertest, en nog eens ge-hertest. Ikzelf kon maar één exemplaar maken, maar medetesters maakten er meerdere, en Olga, die het allemaal bedacht en creëert, heeft het patroon en de werkbeschrijving echt geperfectioneerd tot in de details. Hier vinden jullie alle informatie over het patroon èn heeeeeeeel veel voorbeeldjes van alle mogelijkheden, dus allen daarheen!
As a mom you just know you’re scoring big points with such pants! I was so happy when I heard I could join the pattern test! Unfortunately I only had time to make one pair, but many other testers made more, and after all those efforts I can tell you by heart: this pattern has been tested, tested again, and after that, again! Olga really made this pattern perfect into the details. The fit is just great. And no, I’m not being paid to say that! Here you can see all the information on the pattern, and lots of examples of it, made by other testers, so please go and have a look!
Het is een slim-fit broekje, een soort van legging zou ik zeggen, maar dan met net dat tikje extra. Het is namelijk zo voorzien dat je net op de knie een dierengezichtje kan zetten. Bij het patroon komen de gezichtjes van zowel een muis, poes, hondje, beertje, konijn, en zelfs een vosje En wie weet kan je zelf nog wel wat bedenken met wat fantasie. De oortjes zijn er ook bij getekend, want dat detail vind ik zelf echt geweldig, die oortjes die boven de knietjes komen piepen! Je kan het gezichtje er op verschillende manieren opzetten, maar ikzelf gebruikte flockfolie en een glitterfolie, en dat werkte heel goed.
The pants are slim-fit, kind of a ‘legging’ as we call it here, but there really is more to it than just that. It has been designed to have supercute animal faces on the knee: a rabbit, cat, dog, bear, fox, mouse, and maybe with some imagination and creativity you could even make more yourself. I especially like the ears, that come just above the knee. That look is just irresistable! You can make the animal face in many ways. I used flock foil and glitter foil and that worked just fine.
Het broekje kan echter ook gemaakt worden zonder dierengezichtje, maar uit één stuk. Je kan dan kiezen uit applicaties voor op de knie, of je kan het ook gewoon zonder enige knie-versiering maken. Dan heb je gewoon een echt goed basispatroon voor een legging, een snel-klaar projectje dat altijd van pas komt. Op blog van Coffee + Thread, waarnaar ik hierboven al verwees, zie je meerdere van die voorbeeldjes ook.
The pants can also be made without animal face, but in one piece. You can choose an applique on the knee, or just nothing. That way you just have the perfect basic pattern for a quick-and-easy pair of pants, which always come in handy with children 😉 Make sure to have a look on Olga’s blog and the post I already mentioned, to see many other examples of those possibilities too.
Dat het net dat tikje extra is, komt ook doordat je het broekje kan maken met een zak erin, een leuk afgewerkt zakje ook, met een boordje dat je de mogelijkheid geeft om wat speelse details toe te voegen of met kleuren te spelen, enz. En peuters en kleuters (en misschien ook oudere kinderen, maar daarmee heb ik geen ervaring 😉 ) vinden zakjes nu eenmaal het einde… Die handjes in die zakjes… love it!
That it is more than ‘just’ a legging also has to do with the possibility of making the pants with a pocket. A pocket with a nice finish, with a little border, which gives you the chance to add some nice details with colour or fabric. And as you might know: toddlers and preschool children just love to put their hands in pockets!!
Om af te sluiten nog wat uitleg over het patroon zelf: het patroon gaat van maat 9-12 maanden tot 12 jaar, je komt er dus lang mee toe. En het is bovendien echt helemaal niet moeilijk, zelfs een beginnende naaister zal dit kunnen maken zonder problemen. Bovendien is het knippen van de verschillende patroondelen eigenlijk het grootste werkje, daarna gaat het allemaal echt wel vlot en zit het broekje in een mum van tijd in mekaar. Een echte aanrader dus! Je kan het patroon thuis printen, en het handige is dat je ook kan kiezen om enkel de maat te printen die je nodig hebt. De werkbeschrijving is echt heel helder en duidelijk, je kan volgens mij echt niet missen. Alles wordt erin uitgelegd.
For the explanation about the pattern itself in English, I really would recommend you to visit this blog page. I can just tell you that I was really very pleased about both the pattern itself and the explanation. I think anyone, with or without experience, can make it without any trouble!
Ik kan eigenlijk zeggen dat mijn eerste en enige testexemplaar meteen een schot in de roos was. Rosanne was ook meteen dolenthousiast. Toen ik het haar liet passen voor ik de elastiek erin deed, wilde ze het zelfs niet meer uitdoen! But nothing that a candy can’t solve… 😉 Ikzelf vind het ook echt überschattig. We zijn dus allebei in de wolken, en Sia is een beetje jaloers, dus ik durf te denken dat ik er, eens zowel wijzelf als mijn naaimachine en stofjes in Washington gearriveerd zijn, nog exemplaren zullen volgen!
My first pair of these pants were immediately a huge success. Rosanne didn’t even want to put them out when trying them on before I finished the elastic and the hems. Big sister Sia was a little jealous, so I guess I will have to make many more as soon as both we and my sewing machine have arrived in Washington!
Ikzelf leerde Coffee + Thread eigenlijk maar toevallig kennen, via een give-away bij Straightgrain, maar ik ben daar echt wel blij mee! Kijk zeker maar eens in haar shop, daar vind je niet alleen dit patroon, maar ook een aantal superleuke andere patroontjes!
I only got to know Coffee + Thread through a give-away by straightgrain, but I truly am happy I did, since she really has adorable patterns! make sure to have a look in her shop, where you can also buy this supercute, well-designed pattern!
Het is hier druk dezer dagen. Er wordt niet zo bijster veel meer genaaid, maar nog wel hier en daar een klein beetje, gelukkig. Maar er wordt hier vooral heel veel geregeld, afgewerkt, … De voorbije week werd onze keuken afgebroken en werd er een nieuwe gezet (met alle chaos vandien in huis), er worden afscheidsdingen gepland, er wordt nog gewerkt voor het ‘echte’ werk (al is dat bij mij gelukkig bijna afgerond), er worden papieren in orde gebracht, er wordt gebeld en gemaild dat het een lieve lust is om duizend-en-een dingen te regelen, we moeten al wat inpakken en ook nadenken over wat er mee moet en hoe we de verhuis concreet gaan aanpakken, enz… Een concrete vertrekdatum hebben we nog steeds niet, maar langer dan een paar weekjes zal het niet meer duren. Spannend dus!
Tussen al dat gedoe in, is er gelukkig ook nog tijd voor leuke dingen. Zoals o.a. toch nog wat kringloopgelukjes zoeken of tweedehandsvondsten scoren. Al zal ik me moeten inhouden vanaf nu, want eigenlijk hebben we nu al meer dan genoeg spulletjes om mee te nemen 😉 Ik zal moeten selecteren… Maar nu toon ik jullie graag nog wat vondsten van maart!
Deze twee vintage piepers vond ik via uwkringding, en ze vallen hier heel erg in de smaak bij de kindjes, vooral dan dat beertje bij Rosanne. Ik ben gek op die piepers, dus als ik ze voor een redelijk prijsje op de kop kan tikken, zeg ik geen nee 🙂
Ik scoorde via dezelfde kringwinkel-veilingsite ook twee prachtige blikken dozen. Ze zijn natuurlijk wat verweerd en bekrast, maar dat vind ik net leuk en extra charmant! Zelfs de zijkantjes van die dozen zijn altijd een streling voor het oog, en je kan er zoveel mee doen! Ik bewaar er al mijn naaispulletjes is, ook al is dat misschien niet superhandig. Maar ook huishoudelijke spulletjes kan je erin kwijt, kinderspeeltjes, stiften, knutselmateriaal, en nog zoveel meer. Kortom: lang leve de blikken dozen! 🙂
Ik kon ook een prachtige handspiegel op de kop tikken, maar die werd door Sia meteen ingeschakeld als Assepoester-spiegel, zoals jullie hier al konden zien. Kort daarna was ze echter eens overenthousiast en heeft ze de spiegel wild in het rond gegooid. Groot verdriet en een spiegel in duizend stukjes waren het resultaat. Gelukkig dat ik daar geen foto’s van heb!
Een letterbord stond al wel langer op m’n lijstje, en toevallig vond ik op kapaza dit grote exemplaar. Er was een klein zakje met lettertjes bij, maar niet zo heel veel. Het rubber van het bord bleek bovendien redelijk verweerd en dus lang niet op alle plekjes nog bruikbaar, ik heb er zelfs twee lettertjes op kapot geduwd helaas. Wel grappig is dat, als je goed kijkt, je nog de prijslijst van een frituur of zoiets erop kan zien.
Ik kocht via marktplaats deze doos letters voor letterborden, maar die bleken niet te passen omdat ze gemaakt zijn voor nieuwe letterborden. Vervelend dus wel, ik zie nog wel wat ik ermee doe. Iemand die er iets mee kan aanvangen?
Boekjes mochten natuurlijk ook niet ontbreken, en kijk nu toch eens welke heerlijke vondsten ik deed in de kringwinkel:
Ik vond ook een gewoon voorleesboek met leuke prenten waar ik nog wel wat mee zal kunnen aanvangen vroeg of laat:
Daarnaast heb ik mijn liefde voor borduurkes nog eens goed weten te voeden, toen ik op marktplaats de verkoopster ‘De Hippe Soepkip’ vond, die je trouwens ook via Facebook kan vinden. Superleuke spulletjes aan leuke prijzen, en de dame erachter blijkt ook nog eens heel erg sympathiek. Onlangs had ze de mooiste retro bambilamp die ik al ooit gezien heb, ik heb er dagenlang aan liggen denken, maar heb ze toch aan me moeten laten voorbijgaan omdat we al zoveel spulletjes hebben die we mee moeten verhuizen en ik er vermoedelijk niet mee weg zou gekomen zijn bij manlief… Maar ik heb er wel een klein beetje (veel!!) spijt van… Maar ik heb dus wel enkele leuke borduurkes gescoord. Twee ervan staan niet bij op de foto omdat ik ze verwerkt heb of aan het verwerken ben in een naaiprojectje. Dat krijgen jullie dus hopelijk binnen afzienbare tijd wel eens te zien 🙂
Tot slot nog wat scrabble lettertjes, waarmee ik ook nog wel wat leukigheidjes zal kunnen doen. Er zijn op internet en pinterest trouwens meer dan genoeg DIY projectjes te vinden om daarmee te doen, zoals bv. deze lettermagneetjes op deze leuke blog.
Binnenkort zijn er weer overal rommelmarktjes, ooooh, dat ga ik wel missen!! Hopelijk hebben ze in Amerika ook veel leuke rommel 🙂
Ik geef het toe, de ‘pin it make it’ uitdaging, gelanceerd door Lies van Liesellove, waarvan ik het doel al een beetje aangepast had door niet elke week maar tweemaal per maand iets gepind ook effectief te willen maken, loopt niet helemaal gesmeerd. Ik had er intussen al 6 moeten hebben eind maart, maar presenteer jullie nu pas nummer 5. Nummer 4 zullen jullie niet meteen terugvinden, maar dat is mijn trouwkleedje, aangezien ik al meerdere Jessy jurken gepind had om het ooit ook eens zelf te maken. Maar ik had geen zin om dat bij de titel van die blogpost te vermelden 🙂
Ik weet ook niet zeker of ik na april aan 8 ga geraken… Misschien moet ik me maar eens op mijn recepten-bord ‘smijten’, om het wat haalbaarder te maken. Want veel wordt er niet meer genaaid. Er wordt gewerkt, ingepakt, geregeld, gepland, gedacht, getreuzeld, afgesproken, gebeld, opgezocht, rondgereden, … Onze sociale agenda is extra gevuld, om zoveel mogelijk mensen nog eens te kunnen zien. Voor naaien en creativiteit heb ik helaas weinig tijd over. En dat zal niet direct veranderen, want eens we verhuizen duurt het zeker een maand eer mijn stofjes en naaimachine voet aan wal zetten in Amerika. Misschien wordt het hier dus de komende (twee?) maanden wat stiller dan anders. We zien wel…
Maar voor nu: back to business! Nadat ik een heel aantal maanden geleden mijn kleingeldportemonneetje liet liggen in Planckendael, was het een beetje behelpen met kleingeld. In mijn jaszakken, in mijn werkrugzak, in mijn handtassen, overal staken wel wat centen. Maar handig was dat niet. Hoog tijd dus voor een nieuw portemonneetje, eentje dat ik zelf wilde maken. Via pinterest zocht en vond ik vanalle bruikbare tips op mijn bord ‘tassen en zakjes’, zoals deze pin, deze, deze, en zo kan ik nog wel even doorgaan… Ik zou zeggen: neem gerust zelf een kijkje 😉 Maar toen viel mijn oog op dit etui’tje in het (eenmalige?) tijdschrift ‘We Love Winter’ (van de makers van Flair):
Tja… een schattig portemonneetje, een poezekopje, en een potentiële zelfmaker: dit moest ik proberen! Nu moet ik dus zeggen dat ik nog nooit -als dus echt in ‘nog NOOIT’- een ritstasje heb gemaakt, nee zelfs nog nooit een gewone rits ergens heb ingezet. Toch een kleine uitdaging eigenlijk.
Ik vond een geschikt, streelzacht stofje van Furore, gekocht bij mondepot, en een bijpassend effen zalmroze katoentje van Soft Cactus voor de voering. Ik gebruikte de handleiding van de blog handmade Mieke. Zag er eenvoudig uit, en waarschijnlijk was het dat ook, maar ik ben er desondanks toch in geslaagd om ergens de mist in te gaan helaas. Ik denk dat ik de uiteindjes naast de rits te kort heb afgeknipt of zoiets, ik heb eigenlijk geen idee. Maar ik kon die kantjes dus niet goed keren, met als resultaat geen rechthoekig portemonneetje, maar een soort trapezium of zo.
Het is in feite een geluk bij een ongeluk dat dat eigenlijk niet misstaat bij een poezesnoetje, waardoor ik hoop dat het eruitziet alsof het zo bedoeld was. Maar helemaal ideaal is het niet, en het stoort ook bij het openen en dichtdoen van de rits, wat niet zo vlot gaat als zou moeten. On the other hand: ik zal nu wel twee keer nadenken vooraleer ik wat kleingeld wil pakken om iets uit de automaat te gaan halen of zo 😉
Het snoetje naaide ik met de hand erop met borduurgaren. Het is natuurlijk niet perfect symmetrisch, maar ik vind het mooi zoals het is.
Mijn liefste kat Lilly, de me trouw overal volgt vanaf het moment dat de kindjes slapen, deed weer mee aan de ‘fotoshoot’. Zij gaat helaas niet mee verhuizen naar Washington en dat doet mijn hart bloeden. Ze zal een perfecte nieuwe thuis vinden bij mijn lieve schoonmama en -stiefpapa (tja, hoe moet je dat soort relaties eigenlijk benoemen zonder tekort te doen aan de inhoud ervan??), die haar enorm zullen vertroetelen. Maar toch. Ik heb het er erg moeilijk mee dat ik haar ga achterlaten. Zij en ik, wij hebben iets speciaals. Een beetje mijn eerste ‘kindje’ of zo… Ze was een half verwilderd klein poesje toen we haar vonden (al is het verhaal wat complexer en niet echt zo erg als het klinkt), en ik ben veel met haar bezig geweest om van haar de lieve en tamme poes te maken die ze is. Ze blijft altijd bang en op haar hoede bij vreemden of bij drukte. Maar ze is zooooo lief… Ik ga haar zo missen…
Er is weer een maand voorbij, dus hoog tijd voor een volgende post in deze categorie! Hier en hier kon je die van januari en februari al vinden, en voor wie de voorgeschiedenis niet kent: ik begon deze ‘serie’ in navolging van deze post op de supertoffe mamablog Leuke Wereld. De bedoeling is om een beetje bewuster te genieten van de vele momenten van klein en groot geluk, dagdagelijkse dingen die je blij maken, …
Maart begon goed, want op 1 maart werd ik ten huwelijk gevraagd door Lode, die ik intussen ook mijn echtgenoot mag noemen, jawel 🙂 Ik was die dag wel snertziek, en dat bleef nog eventjes duren, maar het voelde fijn en leuk, en dat is wat telt natuurlijk. Met een ring, in de straat waar we elkaar hebben ontmoet toen we er allebei schuin tegenover mekaar op kot zaten (of woonden in zijn geval), met de muziek van Norah Jones die we toen een beetje tot ‘onze’ muziek hebben gemaakt.
Blijft me ontroeren…
Ik vermoed dat de meesten onder jullie het vervolg van dat aanzoek al hadden gelezen, aangezien ik al blogde over de outfits van zowel mezelf als de dochters. Misschien is dat ook wel een beetje een klein gelukje, het moment waarop alles klaar was, of toch zo goed als. Ik denk dat dat op zaterdag 19 maart moet geweest zijn. Wat een opluchting, en toch ook wel trots, dat het me gelukt was. En dat het goed was, althans voor mij/ons 🙂
En dan natuurlijk de dag zelf, 21 maart. Ik schreef er al over en heb er niet veel aan toe te voegen vandaag. Het was gewoon echt een fijne dag. We hebben ervan genoten. Ondanks dat het niet was hoe we ons dat op voorhand hadden voorgesteld, hebben we er echt iets leuks van gemaakt, en zijn we allebei ook achteraf blij met hoe het gegaan .
Op 24 maart werkte ik m’n laatste werkdag. ’s Middags ging ik met al m’n collega’s lunchen en het was weer heel gezellig 🙂 Omdat ik in mijn gevoel en hoofd helemaal niet ècht ‘weg’ ben, want ik heb loopbaanonderbreking en ben voorlopig alleszins nog van plan om ooit terug te komen, verwachtte ik geen afscheidskadootje. Maar ik kreeg het toch: een superleuke bon om op te souperen bij habiba, maar wat meer is: ook een echte Leuven-tas.
Nu moeten jullie weten dat ik al sinds 2010 elke werkdag een pot thee zet, die ik opdrink uit een grote Starbucks-tas van Washington, gekocht toen ik Lode daar bezocht. Iedereen kent die tas intussen wel denk ik, en iedereen weet dat die van mij is. Nu ik dus naar Washington trek, neem ik de Washington-tas niet mee. Ik heb ze ‘gedoneerd’ aan een collega. In de plaats daarvan kan ik nu een Leuven-tas meenemen naar daar. Een beetje symbolisch toch, niet? Ik was er alleszins heel blij mee!
Toen ik die dag alle deuren sloot en als laatste de dienst verliet op m’n werk, voelde dat heel erg dubbel. Hoewel we vaak ‘sakkeren’ op het werk, en vooral de praktische kant ervan (steeds grotere werkdruk, niemand wordt vervangen terwijl we evenveel werk moeten doen met bijna de helft minder mensen, enz…), voelde ik toch echt dat ik het jammer vond om alles achter te laten daar. Mijn lieve en leuke collega’s, maar ook de inhoud van m’n job, die eigenlijk echt boeiend en interessant is, of kan zijn. Ik had het niet verwacht, maar voelde me emotioneel en had het er best lastig mee. Maar tegelijk had het ook iets positiefs, want mijn job is niet weg (wat een luxe is dat op zich al!), en is het niet ook ergens mooi om te voelen en te horen dat je gemist zal worden, en dat mensen je waarderen?
Met Pasen werden er hier eitjes geraapt, natuurlijk. Ze waren eigenlijk op voorhand niet bijster geïnteresseerd, maar toen het raap-moment daar was, was het enthousiasme groot! Heerlijk hoe ze telkens weer compleet door het dolle heen zijn als ze weer wat eitjes gespot hebben. Ooooh, nóg eitjes, mama, kijk! enz… Even instant vrolijkheid!
Er zijn intussen al enkele ‘laatste keren’ gepasseerd. Geen ècht laatste keren natuurlijk, want als alles goed gaat, gaan we iedereen terugzien, en ooit terug gewoon de draad hier weer opnemen. Maar toch. Ook de voorlopig laatste Pasen bij m’n mama thuis, met de familie van haar kant erbij. Altijd een fijn weerzien met hen. En ook onze meisjes amuseren zich kostelijk met de andere kleine en grote kindjes (lees: mijn eigen neven en nichten 😉 ). Mijn mama woont in haar eigen ouderlijke huisje in Deurne bij Antwerpen, aan ’t pleintje, zoals we dat noemen. Heerlijk rustig, aan een pleintje, vlakbij het park. Toen ons ouderlijk huis verkocht werd, vonden we dat eventjes jammer. Vooral omwille van de vele jeugdherinneringen die aan dat huis kleefden. Maar ook aan het huis van m’n moeke (=oma) hebben we zoveel zalige herinneringen. Van al die dagen dat we daar speelden, dat we op ’t standbeeld klommen, bloemetjes plukten, honingwafels of wortelsoep aten, in de kasten van moeke naar snuisterijen zochten of op ontdekking gingen in de kamer van m’n overleden bompa. Het geluid van de zweefvliegtuigjes in de zomer, de tochtjes in het park. Ik kan er zo van genieten om nu mijn kinderen hetzelfde te zien doen, maar dan bij hun eigen oma, mijn mama. Hoe de fijne dingen van vroeger nu ook kunnen terugkomen. Hoe ze met Pasen met alle kleine neefjes en nichtjes op het standbeeld klommen net zoals wij dat vroeger deden. Of hoe Sia vorig weekend madeliefjes begon te plukken en er een kroontje van wilde. Ik nam er foto’s van en moest toen denken aan een fotootje van mezelf, een kleine 30 jaar geleden genomen waarschijnlijk, geen idee hoe oud ik toen precies was. Maar wel: ook met een madeliefjeskroontje, op zo’n 10 meter van waar Sia nu staat. Ja, dat raakt me wel…
Ik had deze maand ook een paar keer ‘maar één kindje’, bv. toen Sia eens ging logeren bij haar nichtje. Sia is dan dolgelukkig, want ze doet niks liever dan gaan logeren bij haar nichtjes en neefjes. Maar ook ik vind het wel eens fijn om maar 1 kindje in huis te hebben. Dan kan ik plots dat ene kind alles geven wat ze wilt, en je ziet dan echt hoe ze daarvan kunnen genieten. Exclusieve aandacht!! Rosanne is een echt buiten-kind. Die zou van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat in de tuin willen lopen, willen voetballen, achter de kipjes willen lopen, naar de paardjes gaan kijken, enz. Of zoals op de foto’s: boekje lezen terwijl ik het kippenhok proper maak, meehelpen, samen gek doen (en een voordeel is dat ze het meestal keileuk vindt om foto’s te nemen of te laten nemen!). Ik kan dan echt meegenieten van haar geluk, van haar lachjes en kreetjes en enthousiasme. Mee proberen de wereld te zien door haar oogjes. Niks heerlijker dan dat…
Ook deze maand ging ik samen met Sia een keer kinderyoga doen bij m’n vriendin Sara, ik schreef er hier al over. Zij runt de Balkende Hoeve, en het loont echt de moeite om eens een kijkje te nemen op haar facebookpagina en website, want het aanbod is echt heel groot en divers en ze doet dat fantastisch (al zal het even wat minder intens zijn nu ze een tweeling verwacht!). De kinderyoga doet ze echter niet zelf, maar haar superlieve vriendin Katleen van praktijk Vlinderboom in Balen geeft deze sessies. Echt een warme, superlieve vrouw, ze doet dat echt super, en weet echt als geen ander hoe ze de kindjes mee kan krijgen. Sia doet zelfs nu nog dolgraag enkele oefeningetjes die ze heeft onthouden.
We hebben er echt enorm van genoten en ik kan het iedereen aanraden die wat quality time wilt met z’n kindje(s)! Kijk trouwens zeker ook eens op haar site en/of facebookpagina, waar je vanalle info kan vinden, maar ook sfeerbeelden, en enkele filmpjes waarop ze de kinderyoga zonnegroet, de knuffelgroet en de maangroet voordoet. Succes gegarandeerd bij de kindjes! Sia is 4,5 en vindt het superleuk, ook al kan ze het niet allemaal even goed en precies nadoen, wat ook helemaal niet hoeft…
Maar dat was niet het enige dat ik daarover wilde vertellen. Helemaal op het einde mochten de kindjes nog een tekening maken of inkleuren. Sia maakte er echt haar werk van, en was als laatste klaar. Apetrots liep ze de weide in om haar tekening aan elke ezel te gaan tonen. Ik zie haar nog staan, recht ervoor met haar tekening voor de snoet van de ezels. Überschattig! Tot plots een van de ezels, Herman, de tekening begon op te eten. Sia was totaal in shock en begon stilletjes te wenen om dan te eindigen in een groot, hartstochtelijk verdriet. Ik voelde m’n hart echt in duizend stukjes breken en vond het zo triest voor haar. Het grootste deel van de tekening was gered, maar dat hielp niet. Ik wilde zo graag haar verdriet wegnemen en probeerde vanalles te zeggen. Sara vond het ook superzielig, maar wat ze zei was waar: laat haar maar eens goed verdriet hebben, en probeer dat niet weg te nemen, want het is echt ‘kak’ voor haar en ze mag voelen wat ze voelt. Het was tegelijk ook heel bijzonder om zien hoe bijna alle ezels naar Sia toekwamen, die ik in m’n armen had. Bijna allemaal kwamen ze eens snuffelen of met hun hoofd of snuit eens tegen Sia strelen, als was het om haar ook te troosten en het ‘goed te maken’ in de plaats van de papier-etende Herman. Het verdriet ging echter niet over, en was heel intens. Sara geeft echter samen met haar vriendin Lien, een pedagoge, ‘Blij met Mij’-trainingen. Wie het niet kent (zoals ikzelf tot een tijdje geleden) kan hier lezen wat dat inhoudt. Ik vond het al super interessant, maar nu nog méér dan ooit. Want Sara deed iets wat ze daar ook doet. Ik kan het zeker en vast niet helemaal juist navertellen, maar doe een poging. Ze begon met Sia te praten, eerst over haar verdriet, en dan nam ze de tekening en toonde ze de hap en de vlekken en zei ze dat we met dat stukje van die tekening wel echt helemaal niet blij waren. Maar dan vroeg ze of er niet ook een stukje in de tekening was waar ze wel blij van werd, misschien zelfs maar heel klein stukje. Eerst gebeurde er niet zo heel veel, maar Sara bleef rustig en vriendelijk proberen, en toonde zelf welk stukje van de tekening haar blij maakte, ik deed hetzelfde, Katleen ook. En toen werd Sia ook rustiger, begon ze te kijken, en zag ze plots toch ook wat moois. En die ezelbeet maakte het toch ook heel speciaal. Ik vond dat precies echt een beetje magisch, het was zo mooi om dat te zien gebeuren! Zo simpel, ik zou het zelf niet bedacht hebben, maar zo mooi. Toen we naar huis vertrokken, stak het verdriet toch terug de kop op, maar ik ging even met Sia zitten aan de auto en we babbelden nog eventjes en deden opnieuw iets soortgelijks, maar dan met z’n tweetjes. En toen bedacht ze zelfs helemaal zelf een oplossing: we zouden dezelfde lege tekening zoeken, die erachter plakken, en dan de tekening terug afmaken. Daar werd ze zowaar zelfs enthousiast van, en ik al helemaal! Sia blijft natuurlijk een kleutertje, dus toen we thuis waren en ze zag papa, werd ze terug heel verdrietig om haar mooie vernielde tekening. Lode, eeuwig en altijd rationeel en analytisch en niet-zweverig, begon een uitleg over dat ezels dieren zijn en dom en … Waar ik heel erg boos om werd omdat onze hele positieve vibe daardoor doorbroken werd. En het werkte uiteraard ook helemaal niet, want als Sia de ezels zo zou bekijken, zou ze ook niet zo trots haar tekeningen aan hen hebben willen tonen. Dus begon ik opnieuw hetzelfde te doen als Sara deed, en na een beetje babbelen was ze al terug mee. Meer nog, toen oma en Rombie daarna toevallig heel even passeerden, mochten die gelijk ook tonen waar ze blij van werden, en ging Sia dat ook tonen aan papa.
Een lang verhaal dus, en misschien niet voor ieder spek naar z’n bek, maar ik vond het zo mooi om zien, en het geeft me echt een warm gevoel. Soms hoeft het helemaal niet zo speciaal te zijn, maar werken kleine dingetjes zo goed. Maar je moet ze wel weten, wel kennen, ervoor openstaan. Wat prijs ik me gelukkig met mensen rondom me die me hierin kunnen inspireren…
Toen we vorige week naar m’n mama reden om de kindjes op te halen en zelf de dag erna een leuke uitstap te doen in Antwerpen, stond de radio op in de auto. Er konden op Studio Brussel plaatjes ‘gedropt’ worden, en een vrouw dropte het liedje ‘rather be’. Ze vertelde hoe ze dit hoorde toen ze net bevallen was van haar eerste kindje, alles ging goed, ze lag in haar ziekenhuiskamer en het zonnetje scheen binnen op haar en haar zoontje. En dan dit liedje, dat helemaal paste bij het gevoel: dit was het, er was geen plek waar ze op dat moment liever wilde zijn dan daar en dan. Terwijl wij dat hoorden, scheen het zonnetje ook voor ons. En voelde ik me een beetje hetzelfde. Lode en ik, wij samen. Dat zit goed. Natuurlijk hebben we onze ups en downs, maar wie niet? Met hem zal het wel lukken ginder in Washington. Met hem en onze twee dochters. As long as I am with you, there’s no place I’d rather be…
Helemaal op het einde van de maand (denk ik, want de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik de brievenbus ben vergeten te legen van woensdag of donderdag tot zaterdag), kreeg ik een superlief kaartje van een van mijn liefste vriendinnen Tinne in de bus.
Het was een echte verrassing, en het ging recht naar mijn hart. Dat is ook wat er dezer dagen gebeurt. Doordat we naar de andere kant van de wereld trekken, voel je hoezeer je je vrienden en familie graag ziet en gaat missen, maar ook hoezeer je zelf graag gezien bent, en gemist zal worden. Dat is dubbel en soms best emotioneel, maar tegelijk ook heel erg warm en mooi. Wat kan ik daar dankbaar voor zijn. Heel veel hartjes dus voor al wie in mijn hart woont, en bij wie ik daar ook een plekje heb gekregen..
April bracht me op die paar dagen tot nu toe al veel mooie momenten. Het belooft een intense maand te worden denk ik, met de verhuis die vermoedelijk helemaal op het einde van deze maand zal gepland worden. Maar dat is voor een volgende keer…
Mijn klein gekkietje deed hier haar grote zus na bij het smoelentrekken. En daarna ging ze achter onze arme kipjes lopen. Haar dikke vrienden, al denken die daar zelf waarschijnlijk anders over…
Ik kocht via marktplaats deze doos letters voor letterborden, maar die bleken niet te passen omdat ze gemaakt zijn voor nieuwe letterborden. Vervelend dus wel, ik zie nog wel wat ik ermee doe. Iemand die er iets mee kan aanvangen?
Een lang verhaal dus, en misschien niet voor ieder spek naar z’n bek, maar ik vond het zo mooi om zien, en het geeft me echt een warm gevoel. Soms hoeft het helemaal niet zo speciaal te zijn, maar werken kleine dingetjes zo goed. Maar je moet ze wel weten, wel kennen, ervoor openstaan. Wat prijs ik me gelukkig met mensen rondom me die me hierin kunnen inspireren…
Lilliepawillie 