for English, scroll down
Intussen zijn we hier in Washington verhuisd naar ons definitieve stekje… Echter zonder onze spulletjes. Een halve dag voor onze verhuis kregen we bericht dat er iets mis is met onze container en dat ze ‘m niet uit de boot krijgen. Het is een vreemd verhaal, en we hebben het gevoel dat er een en ander niet echt ok is, maar we zullen het nooit weten. En we zijn niet de enigen die dit meemaakten, want intussen hoorden we het hier van meerdere andere mensen. Een kleine troost dan toch. We maken er het beste van en proberen het positief te bekijken 🙂 Lode heeft intussen toch ook sneller dan verwacht internet kunnen regelen, en mijn kapotte laptop hebben we via een rare ingreep voorlopig aan de praat gekregen. De batterij is stuk, maar dankzij een filmpje op YouTube weten we nu dat hij op stroom kan werken zolang de batterij er maar uit is. En zo leren we dus elke dag iets bij 😉 Ik ben nu wel druk bezig alle foto’s op de icloud en zo te zetten, kwestie van wat voorbereid te zijn als hij toch terug de geest geeft…
En zo kwam ik ook op het idee om mijn allereerste naaigerelateerde naai-blogpost terug te posten. Eentje waar ik toch nog steeds best trots op ben, namelijk over mijn deelname aan de Ishi Contest. Daarmee won ik de ‘publieksprijs‘! Ok, natuurlijk had ik goed rondgevraagd bij vrienden en familie om voor mij te stemmen (maar zou niet iedereen dat een beetje gedaan hebben?), en is het misschien niet de meest hoogstaande creatie die er tussen zat. Het is ook zeker niet eentje die iedereen zal weten te smaken. Maar ik blijf er zo blij mee, Sia was er echt zooooo mooi mee…
Ik mocht van Elke (van de blog madebyelke) de blog van naaisalon de Rode Draad gebruiken om de post op te schrijven, omdat mijn eigen blog nog niet bestond toen. De blog van de Rode Draad bestaat blijkbaar niet meer zag ik net, maar ik vond de post nog wel terug tussen m’n mails. En bij gebrek aan nieuwe naaisels en voor de afwisseling, herblog ik dus bij deze een keertje de ishi jurk die ik vorig jaar voor Sia maakte 🙂 Hopelijk nemen jullie het me niet kwalijk. En duim allemaal maar mee dat we binnen een weekje dan toch eindelijk onze container vastkrijgen zodat al mijn naaiplannen vanaf dan toch weer terug vorm kunnen krijgen en jullie geen herkauwde dingen moeten lezen hier 🙂
Hier gaan we dan 🙂
Toen ik het Ishi patroon zag, wist ik meteen: die moet ik hebben! Niet alleen omdat het er geweldig leuk uitzag, maar nog meer omdat de oudste dochter helemaal into steentjes verzamelen is. Haar steentjes vindt ze overal, regelmatig zit haar boekentasje vol, of haal ik haar op en komt ze enthousiast op me afgelopen met weer wat nieuwe steentjes in haar handjes. Zelfs de saaiste kiezels zijn voor haar ware schatten, die vaak ook geïntegreerd worden in haar dagdagelijkse orden-, sorteer-, te-slapen-leggen-, en andere activiteiten (aan fantasie geen gebrek!).
Rond de periode dat het patroon gelanceerd werd, viel mijn oog bij Pauli in Leuven op een lapje stof tussen de couponnekes, een lapje stof dat mij echt gewoon ‘trok’, ik moest het hebben. Ik weet eigenlijk niet goed waarom, want als ik het op een webshop zou zien, zou ik het misschien nooit gekocht hebben. Maar het was zo schoon en vrolijk, met wat reliëf erin, dat ik er niet aan kon weerstaan. Op de trein naar huis heb ik er zelfs nog meermaals naar zitten kijken, met een big smile, zo content dat ik was van dat kleine lapje stof. Omdat het zo klein was (ik denk zo’n 40cm hoog), wist ik niet goed wat ik ermee zou doen. Enter de Ishi 🙂 Het voor- en rugpand en de mouwtjes konden net uit de stof als ik ze in breedte erop legde (zeg ik dat nu juist?), ideaal!!
Zoals de meeste anderen die de Ishi maakten of willen maken, moest ik dan beginnen denken over waar ik dat stofje mee zou combineren. Omdat het stofje al wat zeemzoeterig was, en tegelijk ook wel wat fluo, en omdat ik wel hou van een beetje pit, werd mijn aandacht getrokken door twee lapjes fluogele stof die ik bij Veritas eens kocht. Even heb ik getwijfeld. Is dat niet tè? Gaat dat wel schoon zijn? Gaat ze erbij lopen als een clown? Maar ik ben er dan toch maar voor gegaan. Derde stofje werd een gewoon zalmroze-oranje-achtig effen katoentje van de vorige collectie van Soft Cactus, wat ik perfect vond om het effect van de andere stofjes wat te ‘milderen’.
Toen ik de wedstrijdaankondiging zag, bedacht ik me dat ik misschien wel eens wilde proberen om mee te doen. Ik denk dat ik tot voor deze maand nog nooit aan een naaiwedstrijd heb meegedaan, en ik moet bekennen dat ik wel wat durf twijfelen over mijn naaivaardigheden. Ik kan soms zo een onnozele, domme fouten maken, of ik slaag erin om echt niet te begrijpen wat ze bedoelen in een overduidelijke handleiding die eigenlijk voor zelfs naaileken toch duidelijk is. Of ik zit te sukkelen met links en rechts, met draadrichting, met ritsen, met voering, … Laten we zeggen dat precisie en logisch denken niet echt mijn sterkste kanten zijn 🙂 (heb ik dat effe eufemistisch uitgedrukt!). Maar wie niet waagt niet wint!
Omdat ik denk dat de concurrentie
way out of league is voor mijn niveau (tegen al die bloggende en niet-bloggende naaitalenten kan ik echt niet op denk ik…), wilde ik proberen iets speciaals te doen met de zakken, om op die manier toch een beetje iets ‘anders’ te hebben. Voor inspiratie ben ik niet ver gaan zoeken en kwam ik bij het ‘
improvisational pleating’, van wie anders dan van Straightgrain zelf. Ook dat nog nooit eerder geprobeerd, dus best spannend. Tegelijk vond ik het een beetje opmerkelijk dat niemand anders dat al deed (maar misschien vergis ik me, ik ga zeker niet regelmatig kijken naar de andere inzendingen!). Ik begon al bijna te denken dat ik werkelijk origineel was, tot ik eraan begon en na de zakken genaaid te hebben, doorhad dat de anderen waarschijnlijk al lang bedacht hadden dat die techniek de zakken eigenlijk erg zwaar maakt. En stond er niet in de handleiding dat de zakken best in een lichte stof gemaakt worden? *zucht* Even overwoog ik om het hele plan te laten varen, of toch nog andere zakken te maken, maar na alle moeite dacht ik: flut, ik probeer het gewoon. Als ’t niet schoon is, dan is ’t maar zo.
Dus daar gingen we. Ik koos maatje 3 jaar voor mijn 3,5-jarige dochter, afgaande op de maattabel, en die zit haar als gegoten!
Om de plooien niet helemaal te laten ineenzakken, stikte ik onder de plooien op enkele plaatsen vast op de voering, wat je totaal niet ziet. Bovenaan wilde ik eerst een biaisbandje doen in het stofje van het voorpand, maar toen ik dat probeerde, vond ik het wat flets. Dus nam ik een flashy bandje dat ik nog had liggen (ook van veritas) en dat ik perfect vond passen. Op die manier vond ik de zakken ook mooier afgewerkt omdat ik door de plooien de bovenkant anders minder mooi afgewerkt vond lijken.
Achteraan opteerde ik voor het knopenpad, dat leek me wel leuk. Ik kocht twee soorten knopjes in Veritas, want ik denk altijd dat zo’n kamsnaps toch niet echt goed kunnen zitten op je rug en al helemaal niet op de poep. Maar toen puntje bij paaltje kwam, vond ik dat het toch niet was wat ik wilde, terwijl ik toch wel net de perfecte kleur kamsnaps had liggen zeker? Het arme kind zal het dus toch daarmee moeten doen… (zo jong en al moeten leren dat matching colours boven draaggemak gaan, tssss… slechte moeder!)
De prinsessennaad werd een beetje gevreesd, maar viel gelukkig mee, op wat gepruts helemaal in de ronding na dan. Maar ik durf te hopen dat dat niet zo zal opvallen… En mijn gebrek aan precisie in het overnemen van de merktekens zorgde ook voor wat gepruts aan de mouwtjes, maar zonder al teveel erg.
Ik ben eigenlijk echt heel tevreden, zelfs de zware zakken vallen eigenlijk nog best goed, en ik vind de kleuren ook reuze meevallen. Zeker in het zonnetje geven ze een instant shot vrolijkheid! En dochterlief was ook meer dan tevreden. Haar eerste reactie was: ‘Oh, dat heeft zakjes.’ Gevolgd door: ‘Ooooh, grote zakjes!’
En rara wat dochterlief begon te doen na het fotoshoot gedeelte… inderdaad: steentjes rapen! Ik heb het niet eens gevraagd! Maar wel gefotografeerd natuurlijk 🙂
Na een tijdje vroeg ik of ik eens in de zakjes mocht kijken:
Pluimpjes en steentjes, schattig toch?
Today I’m posting a blog I wrote a year ago, for my participation in the Ishi Contest, powered by Straightgrain. I’d love to post newly sewn clothes, but unfortunately all our stuff is blocked in the container somewhere on a boat in Baltimore, so instead of having it by now, we will have to wait at least a few more days. Let’s cross fingers it will not be longer…
By the time I wrote this post, last year in June, I did not yet have my own blog, so I used the blog of a sewing club I used to go to, organised by Elke.
With this dress I won the voters choice prize, something I’m still very proud of, although I realise it’s probably partly because I’ve had many friends and family vote for me (but didn’t anyone ask that??). It’s also not a dress anyone will like. But I still am so happy with how it turned out and how Sia looked in it…
So here’s the original text in English (for pictures you’ll have to look up 🙂 ):
When I saw the Ishi pattern, I knew it immediately: I just have to have it! Not only because it looked gorgeous, but even more because my oldest daughter is totally into collecting stones. She finds them everywhere, and even the most boring stones are wonderful treasures to her, who are more than often integrated in her daily fantasy play.
Around the period when the Ishi was launched, I let my eye fall onto a piece of fabric in the scrap pile. I was really drawn to it, although I probably wouldn’t even notice it if I would have seen it on some webshop. But the clear and joyful colours and the texture of it made me unable to resist. Because it was such a small piece of fabric I didn’t yet know what to do with it. Enter the Ishi dress J It was just enough for the front- and backpiece and sleeves when I took the fabric in the width, ideal!
As most other seamstresses who made or want to make the Ishi dress, I had to start thinking about which fabrics to combine this one with. One fluorescent yellow fabric from Veritas took my attention because I like (childrens) clothing to have some bite. I had my doubts about whether it wouldn’t be too much, but still went for it. The third fabric was a plain cotton fabric from the previous collection of Soft Cactus, what I found to be ideal to diminish the effect of the other two fabrics.
When I saw the contest announcement, I thought I would like to just try to participate. I think before this month I never did that before, and must admit I sometimes doubt my sewing capacities, mainly because I am very good in making really dumb mistakes, or because I succeed in misunderstanding even the simplest guidelines. Or I am struggling with left-right, zippers, seam allowances, lining, … Let’s just say thinking logically or being precise are not my strongest talents J (wow, did I make that sound euphemistic!). But well: nothing ventured, nothing gained!
Because I think the competition is way out of league for my level (since I think I can’t compete with all the blogging and non-blogging sewing talents…), I wanted to try something special with the pockets, in order to be a little more ‘different’. I didn’t have to look far for inspiration, and went for the ‘improvisational pleating‘ technique from who else than Straightgrain. I never tried it before, so that was a little exciting. At the same time I was a bit surprised no one else thought of that idea. I almost started to think I was being original, untill I sewed the pockets and realised that other seamstresses probably already had figured out that this technique would make the pockets heavy. And didn’t the guidelines tell us to use lightweight fabrics? For a moment I considered to let go of my plan, or to make other pockets, but after the effort of already making the pockets I just thought: what the heck, I’ll see whether it’ll look nice or not!
So off we went! I chose size 3 years for my 3,5 year old, deciding on sizing charts, and it fits her just perfect!
To make sure the pleats in the pockets would’n fall down because of the weight, I stitched under the pleats onto the lining on several places, it’s invisible from the outside. On the upperside of the pockets I wanted a biais to make it look cleaner. I chose a flashy ‘biais’ instead of biais made of the flowered fabric.
I opted for the buttons in the back. I bought two sorts of buttons but still ended up with the kamsnaps I had laying in my stash, because that was the only colour that seemed exactly right, even though I think kamsnaps are less confortable to wear at the back and even more at the bottom. (Poor girl, even at her age she has to learn that matching colours are more important than wearing comfort… I must be a bad mother!)
The princess seams frightened me a bit, but aside from some messing at the curves it went surprisingly well. I also messed a bit with the sleeves because I wasn’t precise enough while taking the marks. But I think it all still looks quite good, at least I hope so.
I actually am very satisfied. Even the heavy pockets still seam to have quite a good drape, and I also like the colours. Especially when it’s sunny, they give an instant shot of cheerfulness! My daughter was also very happy with it. Her first reaction was: ‘Oh, it has pockets.’ Followed by: ‘Ooooh, big pockets!’
And guess what she started doing after the fotoshooting part… oh yes: she started collecting stones! I didn’t even ask! But of course I did take pictures J
After a while I asked her if I could take a look in her pockets: Feathers and stones, how cute is that?
(op deze foto was ongeveer de helft van de al uitgepakte dozen op onze gazon al opgeruimd, het was echt een enorme berg!)
Lilliepawillie 