Tijd voor een nieuw avontuur! – Time for a new adventure!

For English, scroll down please.

Wie me op IG volgt, heeft misschien al gelezen dat ik op wat nieuws aan het broeden ben. Het naaien stond al een tijdje op een laag pitje. Ik kan nog steeds heel gepassioneerd zijn door het hele proces van het maken van kledij, gaande van het voelen aan stoffen tot de keuze voor een patroon, het naaiproces, het resulterende kledingstuk, alsook door het onderwerp kledij in se en meer bepaald fast vs. Slow fashion. Daarover blijf ik enorm veel bijleren. Maar ergens voelde ik dat dit voor mij meer op een soort hobby-niveau bleef. Dat was lange tijd ook voldoende. Toen we de voorbije zomer terug naar België verhuisden, was dat aanvankelijk met het plan om hier te blijven. Ik zou terug halftijds gaan werken en had daar zin in. Een job waar je voldoening uit kan halen, is zoveel meer dan enkel een bron van inkomsten. Het is een deel van wie je bent, het geeft je sociaal contact, intellectuele uitdagingen, geeft mee vorm aan je identiteit, enz.

Enkele weken na onze verhuis bleek het plan dat we voor ogen hadden voor ons gezin echter niet door te gaan, en hakten we een moeilijke knoop door. We zouden toch opnieuw in een buitenlands avontuur stappen in plaats van terug in België te settelen. Natuurlijk heeft dat ook heel veel geweldige kanten, en natuurlijk zien we dat avontuur zitten. Maar ik voelde dat ik teleurgesteld was omdat ik uitkeek naar een andere vorm van zingeving dan diegene die fulltime mama/partner/huisvrouw zijn me boden. Daar wil ik bij zeggen dat ik absoluut geen enkel oordeel heb over mensen voor wie dat wel is wat ze willen en voor wie dat meer dan genoeg is. Misschien wou ik zelfs dat ik tot die groep behoorde, maar dat doe ik dus helaas niet, ook al had ik dat misschien wel ergens gedacht voor we in 2016 voor het eerst naar het buitenland vertrokken. Ik voel hoe, als ik dit schrijf, er een hoop strenge stemmetjes in mijn hoofd roepen hoe verwend en ondankbaar ik ben, wat een luxetrut ik ben, want hoeveel mensen zouden er niet naar verlangen om de luxe te hebben om thuis te kunnen blijven, enz. Ik vecht al jaren met die stemmetjes, ik ken ze. Soms raken ze me en vaak maken ze me onzeker. Dan zet ik me schrap omdat het voelt dat iedereen rondom me ook effectief die dingen denkt, en wil ik me verdedigen. En soms kan ik die innerlijke stemmetjes horen en ze toelaten zonder me erdoor te laten raken. Het is wat het is. Door de jaren heb ik echter geleerd dat ik een veel betere persoon, mama, partner, vriendin, …  kan zijn als ik ruimte creëer voor mijn verlangens, mijn innerlijke creatieve vuur. Ik schreef daar trouwens een tekst over die Hade van The Artists Way Online in haar podcast, The Tiny Podcast, heeft voorgelezen (die vind je hier of hier via apple podcasts, en de hele podcast is echt een aangename en warme aanrader). Dus wilde ik proberen iets te vinden dat ik in het buitenland kon doen en dat me ook voldoening en zingeving zou bieden.

^{een klein papieren kunstwerkje dat een van mijn mede vrijdagvrouwen voor me maakte aan het einde van de cursus. Je kan meer van haar kunstwerkjes vinden via Instagram op @tinypaperpleasures}

Ik schreef me in voor de cursus ‘vrijdagvrouwen’, bij The Artist’s Way Online, met als doel om zicht te krijgen op wat ik zou willen doen, wat me tegenhoudt om daarvoor te kiezen, e.d. Het was in deze cursus dat ik bovenstaande tekst trouwens schreef, over het innerlijke vlammetje. Ergens tegen het einde van de cursus was er een oefening waarbij we ons -een beetje kort samengevat- moesten inbeelden welke dingen we zoal zouden willen doen als er echt geen enkel obstakel zou zijn. Bij mij zijn het altijd dezelfde dingen die dan terug naar boven komen. Ik wilde graag iets met kinderkamer-interieur doen, iets met zingen, leren illustreren en ontwerpen, fotograaf, en steevast kwamen daar ook geboortegerelateerde dingen bij: vroedvrouw, doula, en geboortefotograaf. Dat laatste boeide me al lang, en vooral sinds mijn zwangerschap van Ilya was ik daar echt helemaal weg van. In 2018 volgde ik al een cursus fotografie bij een bevriende fotografe in Trinidad, dus de technische basis had ik al grotendeels mee. Maar van geboortefotografie had ik werkelijk geen idee hoe daaraan te beginnen. Tot ik diezelfde week ineens op een van de vele geboortefotografie-accounts die ik op instagram volg, meer bepaald @birthbecomesyou, een cursus zag die echt enkel en alleen op geboortefotografie gericht was. Van synchroniciteit gesproken! Ik twijfelde even, maar ik voelde het binnenin bruisen en borrelen van enthousiasme en ‘goesting’. Dus die cursus werd gekocht en datzelfde weekend begon ik eraan. Intussen zijn we ongeveer 4 maanden verder, heb ik de cursus bijna helemaal afgewerkt, en heb ik begin januari een professionele camera en lenzen en een externe flitser gekocht. Dat was wel even slikken, want qua investering kan dat allemaal wel tellen, terwijl het wel een sprong in het duister is wat betreft toekomstperspectief. Maar toch voel ik nog altijd, en zelfs steeds meer, dat dit klopt. Ik heb er vertrouwen in. Want ik weet dat als ik mijn camera helemaal onder de knie ga hebben, ik iets moois ga kunnen brengen. Het voelt een beetje gek om dat hier zo eventjes te poneren, maar toch doe ik het, want ik meen het. En dat is een zalig gevoel. Ik heb er zoveel zin in! Volgende week heb ik ook een individuele workshop gepland bij een gerenommeerde Belgische geboortefotografe Marijke Thoen, en ik hoop daarna klaar te zijn om effectief te starten. Spannend!

In een volgende blogpost wil ik jullie graag meer vertellen over waarom ik me zo aangetrokken voel tot geboortefotografie, hoe ik dat zie, waarom ik denk dat het zo mooi en krachtig kan zijn, e.d. Ik ben er namelijk van overtuigd dat het laten fotograferen van je bevalling en de geboorte en eerste momenten van je kindje, een enorme meerwaarde kunnen zijn voor zowel ouder(s) als kind(eren) en omgeving. Niet alleen geeft het de nieuwe ouders de kans om deze krachtige momenten te herbeleven en herbekijken, ze zien ook dingen die ze zelf niet opgemerkt hadden, een partner kan zich volledig focussen op zijn/haar bevallende vrouw i.p.v. zelf foto’s te moeten nemen, en het levert beelden op van de allereerste kennismaking met je kindje(s) en alle daarbij horende emoties. Het draagt bij aan het verhaal van de geboorte, door de sfeer, de emoties, en de gebeurtenissen ook visueel vast te leggen. En nog belangrijker, het helpt om deze ingrijpende gebeurtenis te verwerken, ongeacht hoe goed en makkelijk of hoe zwaar en moeilijk het was. Vooral in dat laatste geval is het zo mogelijk nog het meest helpend om alles een plaats te geven wanneer je foto’s hebt als tastbare herinnering. Ik kan nog wel even doorgaan, maar al dat voor een volgende blogpost houden 😉

Ik heb trouwens ook al een naam voor m’n nieuwe avontuur (‘bedrijf’, al is het dat nog niet officieel natuurlijk!) en een logo erbij, en kijk ernaar uit dat ook op jullie los te laten! Moest je je trouwens niet veel kunnen voorstellen bij geboortefotografie, kan je dat woord altijd even opzoeken, of zoeken op ‘de geboortefotograaf’ (een Nederlandse website met uitleg), en ‘birth photography’. Op instagram kan je enorm veel prachtige beelden en reportages vinden bij bv. @birthbecomesyou, @birthphotogs, @de.geboortefotograaf of via de hashtags #birthphotography en #geboortefotografie.

Voor nu wil ik graag eindigen met wat concrete en praktische dingen rond mijn planning, en hoe jullie mij eventueel zouden kunnen helpen als jullie dat zouden willen 😉

Als alles een beetje volgens plan verloopt, zouden we met ons gezin komende zomer terug verhuizen naar het buitenland. Bestemming is deze keer De Solomon Eilanden, een eilandengroep in de Pacifische Oceaan (meer info: wikipedia). Het voelt voor mij totaal zinloos om hier in België een zaak op te starten als zelfstandige voor die paar maanden dat we nog hier zijn. Maar de kans is heel groot dat ik in de Solomon Eilanden niet mag werken, en bovendien is de beval- en geboortecultuur daar niet meteen van die aard dat geboortefotografie er in trek zou zijn. Al ben ik wel al een beetje aan het broeden op plannetjes om daar eventueel een mouw aan te passen, maar dat zijn zorgen voor later. Ik zou dus heel erg graag minstens 1 geboorte kunnen fotograferen voor we verhuizen, en liefst meer dan 1 natuurlijk. Daarom ben ik volop op zoek naar portfoliocliënten: zwangere vrouwen (en hun partner) die de komende maanden (idealiter april-juni) moeten bevallen en die graag professionele foto’s willen van deze unieke gebeurtenis in hun leven en dat van hun kindje(s). Ik zou een deel van deze foto’s dan willen kunnen gebruiken op mijn website en sociale media kanalen, om op die manier potentiële toekomstige cliënten te kunnen tonen wat ik te bieden heb. Ik ben me er ten zeerste van bewust dat dat element niet vanzelfsprekend is, maar kan elke geïnteresseerde aanstaande mama garanderen dat ik daar niet licht over zal gaan, en dat we op voorhand afspraken zullen maken over hoe we dit aanpakken. Iedereen moet er een goed gevoel bij hebben, en wederzijds vertrouwen is van het grootste belang wanneer het over gevoelige en intieme gebeurtenissen zoals bevalling en geboorte gaat.  

Dus: ken of ben jij iemand die zwanger is en moet bevallen in april/mei/juni en die graag deze once-in-a-lifetime gebeurtenis wil laten fotograferen? Laat me gerust iets weten en dan kunnen we er totaal vrijblijvend eens over praten. Als het je daarna nog steeds interesseert, kunnen we een kennismakingsgesprek plannen waarin we wat dieper overal op ingaan, waarna we kunnen beslissen om al dan niet samen in zee te gaan.

Ik zet niet graag mijn emailadres online, en besef dat ik eigenlijk op deze blog geen andere contactmogelijkheid heb opgenomen -oeps. Je kan me contacteren door een reactie na te laten, waarna ik contact met jou zal opnemen, of via mijn instagrampagina @barbara_st_, waar je me een berichtje kan sturen. Ik ben ook druk in de weer om een website te maken voor mijn fotografie-avontuur, en daar zal natuurlijk wel een duidelijkere contactmogelijkheid zijn. Hopelijk lukt het me de komende weken om die af te werken!

Ik ben heel benieuwd wat jullie van geboortefotografie vinden! Ik merk dat veel mensen dit nog helemaal niet kennen en het op z’n minst vreemd vinden. Kende jij het? Zoja, hoe, en wat vind je ervan? En zoniet, wat zijn jouw ideëen erover als je het hoort? Ik kijk uit naar jullie reacties!

xxx

If you are following me on IG, you might have seen that I am making some new plans for my life. Sewing has been slow lately. I am still passionate about the whole process of making clothes, from the feel of fabrics to pattern choice and the actual making process and resulting garment, as well as about the subject clothing in a broader sense, and more specifically slow vs. fast fashion. I continue to learn and teach myself about that. But in some way sewing has always been a hobby for me, that I had no desire for to be something more than that. When we moved to Belgium last summer, we did so with the idea of staying here and settling down again. I would go back to work and that felt good. A job that gives you satisfaction, is so much more than a source of income. It is part of who you are, it provides you with social contact, intellectual challenges, it shapes your identity, and so on.

A few weeks after our move the plan we had envisioned for ourselves fell through once again (this had happened a few weeks earlier as well, but that’s a too long story to tell). We made the difficult decision to chose another international adventure for our family instead of settling in Belgium. Obviously that comes with many great things and experiences, and yes, we are happy with that choice now. But I also felt a tad dissappointed because I was looking forward to having another form of meaningfulness than what is currently giving my life purpose and meaning: being a mom and partner and housewife. that being said, I want to stress that I have no judgement whatsoever about anyone who feels like that is exactly what they need and that is enough. rather the contrary! I think I wish I would feel that is enough, and I think I also thought it would be when we moved abroad in 2016. But unfortunately the past 5 years I learnt it isn’t because I long for other things as well. I notice, while writing this, that a lot of critical voices start screaming in my head about how spoiled and ungrateful I am, how many people wouldn’t love the opportunity and privilege to stay home and be with their kids, … I am fighting those inner critic voices for years, I know them. Somtimes they hurt me, oftentimes they make me feel insecure. Then I brace myself because it feels like everyone else is really thinking those things too and I want to defend myself. But sometimes i can also just let these voices be there and not feel hurt by what they say. it is what it is. And through the years I learnt that I can be a better person, mom, partner, friend, … by creating space for myself and my own longings and needs as well. By listening to my inner fire. I had written a text about that, which has been read in a dutch-speaking podcast, so probably not very interesting for English speaking readers here 😉 If you would like to listen, you can do so here (hier of hier via apple podcasts). So my new goal was to find something that i could also do when living abroad, and that would give me the purpose I was looking for.

I enrolled in a course called ‘vrijdagvrouwen’ (literaly translated ‘friday women’), by The Artist’s Way Online, with the hopes of getting more insight in what I would want or like to do and what keeps me from doing that. In one of the last weeks of this course, we were asked to envision what we would want to do if nothing would keep us. I always have the same things coming up then, usually more or less creative things such as kids interior decoration, singing, learning to illustrate, photography, … and everytime there are also birth-related things: being a midwife, a doula, and also a birth photographer. Especially since Ilya’s birth I was so much into birth photography and it never stopped inspiring me since. In 2018 I had already followed a photography course with a friend who also is a photographer, so I had learnt the technical basics. But I had no clue about how to start learning birth photography specifically. Until that same week I came across a course specifically for learning that exact type of photography on @birthbecomesyou, a super inspiring birth photography instagram account. Talk about synchronicity! I doubted for just a second before enrolling, but felt so inspired and full of energy by the idea that I just did, and I never looked back. We are 4 months further now, and I am still equally enthusiastic, or maybe even more. I am almost through the course, and in January I bought myself a professional camera and lenses and flash. A bit scary, as that was quite the investment to be honest, especially since I do not yet know how this adventure will unfold. But I just feel like this is so right and that gives me so much confidence. because I know that once I have mastered my camera and all the necessary skills, which I am working hard on, I will be able to bring something beautiful into this world, into the birthing community, and into the life of so many people who want to value and see birth the way I do. It feels a bit crazy to just state that here like that, but I do it anyway because I believe in it. And how I love that feeling and that sensation! Next week i have an individual workshop planned with a known belgian birth photographer Marijke Thoen, and I hope to be ready to start after that. So exciting!

In a next blogpost I want to tell you all why I feel so drawn to birth photography, how i see it, why i think it can be so powerful, etc. I really feel that having the entire birth process photographed, going from labor to birth to the first moments with your new baby or babies, has a huge value for both parents as the child and everyone around them. Not only do new parents get the chance to relive these powerful once-in-a-lifetime moments, they also get to see things they had not been able to see or notice themselves, a partner can fully focus on his/her laboring wife/partner instead of trying to snap some pictures along the way, it provides them with images of when they first met their child and all of the emotions that this brings with it, … Birth photographs contribute to the story of birth, by capturing the vibe, the emotions, and whatever small or big thing happened. And even more important, it helps to process their experience, however easy, good, hard or difficult it was. Especially in the case of a difficult labor or birth process this can be even more useful and helping because it can help understanding what happened. I could go on about this, but I will do that another time 😉

I also already have a name for my new adventure (company’, even though it is obvously not yet official!) and a logo as well, and I am looking forward to showing it soon! In case you do not really know what birth photography entails, you can always look it up. google ‘birth photography’, or look on instagram with the hashtag #birthphotography. You can also find so many stunning pictures on instagram, f.i. at @birthbecomesyou, @birthphotogs, @de.geboortefotograaf .

I ended the dutch version of this blogpost with some practical things about my planning. If all goes according to plan, we will be moving abroad again the upcoming summer. destination this time are the Solomon islands in the Pacific ocean (more info: wikipedia). It feels useless to start a business here in Belgium if I only will be here for a few more months. But I have already learnt that birth culture in the Solomon Islands will be totally different than here and chances are quite big I will firstly not be able to get a work permit there, and secondly, even if I would get it, that I will not be able to find many people interested in birth photography. But rest assured that I am thinking of ways to keep growing in my plan. But because of those prospects, I would love to start building up portfolio while still here in Belgium. I will not go into too many details in English, as I think English readers will not be living in Belgium and therefor won’t be very interested in practicalities about my portfolio building offer 😉 But what you can do, is send me positive vibes, encouragement and support! I know I will feel it!

So now you know my new plan! I am super curious to hear what you think about birth photography! I notice many people don’t know it and/or think it is odd, so I would love to hear from you! Did you know it? What do you feel about it? Would you consider it or wished you would have had it? I would love to know so please leave a comment if you have some time! Thanks!!

Naomi shirt – Coffee & Thread – fall 2020 blogtour

For English: please scroll down

Wow, het is een eeuwigheid geleden dat ik hier nog wat kwam schrijven, en dat is eraan te merken! WordPress lijkt wel helemaal veranderd te zijn, dus hopelijk gaat dit bericht er een beetje uitzien zoals verhoopt! Misschien is dat wel een reminder om wat vaker te schrijven zodat ik terug weet hoe het werkt! Op instagram ben ik ietsje actiever dan hier -wat natuurlijk niet moeilijk is, en daar vind je me als barbara_st_. Dat geheel terzijde 😉

Maar dus over naar de orde van de dag, want er is natuurlijk ook een reden om nog eens een blogpost te schrijven. Enkele weken geleden contacteerde Claudia van het instagram-account frl.love me namelijk met de vraag of ik het zag zitten om nog eens mee te doen met een geplande blogtour van Coffee & Thread, een patroondesign merk dat gerund wordt door Olga, een superlieve en getalenteerde creatieveling. In het verleden testte ik verschillende van haar kinderpatronen mee, zoals bv. de Wild & Free Lounge Pants, de Geneva Cardigan, en de Polina Dress, en ik naaide ook haar Nina Blouse voor een blogtour zo’n 2,5 jaar geleden denk ik. Al mijn versies kan je vinden als je zoekt onder de tag Coffee + Thread (klik op de link en dan kom je er ook 😉 ) ofwel hier, hier, hier, hier, hier, hier, en hier. Best een hele lijst als ik dat zo zelf terugzie, en dat wil toch iets zeggen. Ik heb altijd het gevoel gehad dat de patronen goed in mekaar zaten en dat er echt goed geluisterd werd naar de patroontesters om een optimaal product op de naaimarkt te brengen. Toen ik recent op instagram een post in mijn stories deelde van het account ‘time to sew’ over of zulke patroontesten en blogposts als deze eigenlijk als advertenties beschouwd moeten worden, kreeg ik namelijk wel enkele reacties van mensen die ook patronen testten en helaas een andere ervaring hebben. Jammer natuurlijk. De blogpost daarover kan je trouwens hier vinden, een aanrader. In zekere zin is deze blogpost dus ook een advertentie aangezien ik het patroon gratis gekregen heb (de stof niet). Maar ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik mijn eerlijke mening zal geven, net zoals ik dat altijd probeer te doen, maar vanaf nu toch nog iets bewuster dan.

Omdat het naaien wat op een lager pitje is komen te staan de afgelopen jaren, en ik ook nergens meer deelgenomen heb aan een patroontest, verraste het me heel erg dat ik ook gevraagd werd om mee te doen aan de blogtour. Ik kan niet ontkennen dat het mijn ego streelde 😉 De timing was echter niet geweldig, aangezien de vraag kwam toen mijn naaimachine zelfs nog niet uitgepakt was. We zijn namelijk eind juni nogal halsoverkop vanuit Trinidad naar Belgie terug verhuisd. Ook een heel verhaal, maar dat zal voor een andere keer zijn. Om een lang verhaal kort te maken, besloot ik toch mee te doen en zette ik me op de allerlaatste dag, vandaag dus 🙂

Ik mocht zelf kiezen welk patroon ik zou maken, en besloot een damespatroon te proberen. Ik kan best nog wat tussenseizoens- en wintergerief gebruiken, dus mijn keuze viel al snel op de Naomi blouse. Die was me al eerder opgevallen trouwens, want de lijnen en de constructie intrigeerden me, ik vroeg me echt af hoe dat in mekaar zou zitten. Intussen weet ik dat dus 😉 Het patroon is trouwens ook borstvoedingsvriendelijk, wat ook een pluspunt is.

Omdat ik intussen dus ook een baby gekregen heb (Wow, kan je geloven dat de laatste post dateert van tijdens mijn zwangerschap!!?? Die baby is dus een zoontje genaamd Ilya en hij is intussen al 16 maanden!), en omdat ik ook nog borstvoeding geef, is mijn lichaam nog lang niet terug zoals voorheen, als het dat al ooit zal worden. Ik kom er niet meer mee weg om gewoon iets te maken en een grote kans te hebben dat het goed is. Een testversie is echt een must. Ik koos daarvoor een stofje dat ik eens in Amerika op een ‘estate sale‘ had gevonden voor een prikje en dat er voor thuis nog mee door zou kunnen moest het toch geslaagd zijn. Ik koos op basis van de borstomtrek een maat 12. Dit is voor mij het tricky gedeelte, want door de borstvoeding is mijn boezem wel vele malen groter dan voorheen, terwijl mijn schouders en armen e.d. niet bepaald mee gegroeid zijn. Anderzijds is het een risico om meteen een kleinere maat te kiezen en dan te riskeren dat je de blouse niet toekrijgt. Vandaar dus ook het nut van een testversie. En inderdaad, de blouse paste weliswaar rond m’n boezem, maar was veel te breed aan de schouders en armen, wat helemaal niet mooi was. Dat kan je zien op deze foto’s, waar de blouse uiteraard niet verder afgewerkt is aangezien de pijnpunten al duidelijk waren:

• 

• 

• 

• 

Een ‘full bust adjustment’ (FBA) was dus nodig. Ik geef toe dat het angstzweet me eventjes uitbrak. Ik had dat nog maar eens 1 keer gedaan (bij mijn Kalle shirtdress, nog niet geblogd), en nu had ik ook nog eens een deadline om iets presentabel te kunnen tonen. Ik paste het patroondeel van het voorpand aan met een FBA en gebruikte daarvoor de methode die ik vond op de blog van Helen’s closet. Er zijn ontelbaar veel handleidingen hiervoor te vinden trouwens, maar deze vond ik heel duidelijk uitgelegd. Je kiest in de maattabel een maat op basis van je ‘upper bust’ ipv je ‘full bust’, wat bij mij maat 8 was, 2 maten verschil dus. Vandaar vertrek je voor de aanpassingen, waarvoor ik je graag naar de hierboven vermelde handleiding verwijs. Ik heb daarbij echter wel de nepen behouden ipv ze weg te toveren, maar dat vind je dus ook in de handleiding. Ik nam 1 (slechte!) foto voor mijn instagram stories terwijl ik ermee bezig was en zo zie je ongeveer hoe het eruit ziet…

Belangrijk is trouwens dat je niet mag vergeten om je patroondeel van het knopenpad ook te verlengen met evenveel cm’s als je voorpand! Omdat ik de neep behouden heb, moest ik het achterpand niet aanpassen trouwens. De extra lengte en breedte die het voorpand krijgt, is de correctie voor de grotere boezem. Hopelijk is het een beetje duidelijk wat ik bedoel?

Tijd voor een 2e testversie was er niet, dus dan maar direct voor echt. Deze keer koos ik een mooi bloemenstofje dat ook al een eeuwigheid in m’n kast ligt. Geen idee waar ik het ooit kocht en ook geen idee wat voor soort stof het is. Wat ik wel kan zeggen, is dat het VERSCHRIKKELIJK was om mee te werken. Super glad en fragiel en een klein beetje rekbaar, het was bijna onmogelijk om de patroondelen mooi over te nemen. Ik heb me een ongeluk gevloekt en wilde het bij momenten liefst gewoon in de vuilbak smijten. De enige reden waarom ik dat niet deed, buiten die deadline waardoor ik geen tijd zou hebben voor een 3e versie, was dat de print dat allemaal goed kon verdoezelen, dus ik hoopte dat ik met oneffenheden e.d. zou kunnen wegkomen. En ik durf te denken dat dat gelukt is, maar ik ben natuurlijk benieuwd wat jullie ervan vinden 😉

Het naaien en de constructie zelf ging vlot. Hier en daar moest ik wel eens twee keer lezen om het goed te begrijpen, en bij de mouwboorden lukte dat me echt niet goed. Ik snapte niet goed hoe ik die precies moest maken, en weet niet of het aan mijn gebrekkige vertaling lag, aan m’n moeheid, aan m’n weinige naaiuren de afgelopen maanden, of aan wat anders. Ik ben dus nog altijd niet zeker of de knop nu aan de juiste kant staat en of ik de mouwsplit juist heb gedaan. Ik had natuurlijk ook gewoon uitleg kunnen vragen in de facebook groep of aan Olga zelf, die altijd beschikbaar is voor hulp. Maar als ik in de late uurtjes zit te naaien en het wil afkrijgen, heb ik daar dus niet genoeg geduld voor… Eigen schuld dus als het fout zou blijken te zijn! Maar zelfs als het niet juist is, denk ik dat niemand daarover gaat vallen omdat het amper opvalt.

En zo geraakte dus vorige week eindelijk mijn Naomi blouse af! De juiste knopjes vinden was nog een uitdaging. Ik had maar 7 knopjes van diegene die ik wou, en je hebt er 8 nodig plus 2 voor de mouwen. Ik heb het dan opgelost door een klein onzichtbaar drukknopje in te naaien onderaan, en een ander maar toch leuk knopje aan de mouwen, en daar ben ik heel tevreden over, ook al is het wrsch een beetje een onorthodoxe oplossing.

Na dit hele epistel (tja, sommige dingen zullen nooit veranderen ;-)) kan ik besluiten met de conclusie dat ik echt heel tevreden ben over deze blouse. Zelfs m’n man was enthousiast en vindt ze heel mooi, dat wil al wat zeggen. Ik vind ze ook echt helemaal passen bij het seizoen en vind de snit heel flatterend, iets wat ik dezer dagen heel erg kan waarderen 😉 De schouders en mouwen passen me nu ook echt perfect, en dat maakt een wereld van verschil. De mouwen hadden misschien ietsje korter gemogen, maar kom, je kan niet alles hebben he 😉 Ik ben in elk geval blij en dat is wat telt! Op naar een volgend project, en dat zou een winterjas moeten zijn, als ik daar ooit eens toe kom 🙂 Wish me luck!

Als je zelf zin hebt om ook een van de patronen van Coffee & Thread uit te proberen, kan je enkel vandaag nog met de code ‘shopc+t’ 25% korting krijgen op alle patronen. Haast je dus maar 😉 Alle patronen kan je vinden in de shop (hier).

Ik hoor graag wat jij ervan denkt, of wat er in je opkomt als je dit bericht leest, dus laat gerust een reactie na als je daar tijd en zin in hebt! Je kan me altijd volgen via bloglovin of op instagram, of via email als je in de zijbalk je email ingeeft!

patroon/pattern: Naomi shirt – Coffee & Thread
stof/fabric: unknown fabric type and can’t remember where I bought it ages ago

Wow, it has been an eternity since I came here to write a blog post, and I can tell! WordPress seems to have changed completely, so I hope this post will look like I intend it to look! Maybe that is a good reminder to write a bit more so that I will understand again how it works 🙂 On Instagram I am a little more active -which obviously isn’t that hard, and there you can find me as barbara_st_. Just FYI 😉

But back to business, because obviouslt there is a reason why I am here again. A while ago I was contacted by Claudia of the instagram-account frl.love with the question if I wanted to participate in a blogtour for Coffee & Thread, a pattern design brand that is run by Olga, a super sweet and nice and talented lady. In the past I have been testing several of her kids’ patterns, such as the Wild & Free Lounge Pants, the Geneva Cardigan, and the Polina Dress, and I also made her Nina Blouse for a blogtour about 2,5 years ago. You can find all those creations when you search my blog for the tag Coffee + Thread or you can find them here, here, here, here, here, here, en here. That’s a whole list if I say so myself! I always had the feeling that her patterns were well drafted and designed, and whenever I joined a pattern test, I really felt like all our suggestions were taken seriously and everything was done to provide the best possible product. When I recently shared a post in my stories from the account ‘time to sew’ about when your blog/IG posts are actually advertising, I received a few reactions from people telling me about experiences where pattern tests did not go like that, which is such a shame. So I can genuinely say I am happy with how I experienced Olga’s pattern tests and final patterns, they have never disappointed. If you are interested in the blogpost I am referring to, you can find it here, I recommend it. In view of that blogpost, you could say this blogpost is an ad as well, since the pattern was gifted to me. But I can promise you I will give my honest opinion, as I always try to do and as to which I will pay extra attention from now on.

Because I haven’t been sewing much anymore over the last few years, and I haven’t joined in any pattern tests anymore, I was very surprised when I was asked to join this blogtour. I can’t deny I was flattered, especially seeing the names of the other participants. The timing was however not so great, as I had not yet even unpacked my sewing machine after moving rather abruptly last summer from Trinidad to Belgium again. That also was quite the story, but I’ll save that for some other time. To make a long story short, I decided to join in nontheless, but chose the very last day of the tour, which is today 🙂

I could pick any pattern I wanted and decided to try a womens pattern. I can use some more fall and winter garments, so I quickly laid my eyes on the Naomi shirt. I had already noticed that pattern before, especially because of the design lines and construction, which intrigued me. I really wondered how it would be constructed, and it turns out to be really clever and good and interesting! That it is breastfeeding friendly is also a plus.

Because in the meantime I also had another baby (Gosh, can you believe it has been THAT long since my last post? I was pregnant when I wrote that, and now I have a baby son named Ilya and he is already 16 months old!!?) and I am still breastfeeding him, my body is not yet back to what it was before, if I will ever get there at all. I can not just pick a size and be pretty sure it will turn out ok. Making a muslin is really a must these days. So I picked a fabric I once bought for a bargain on an estate sale in the US. If it turned out ok after all, it would at least be wearable at home. Based on my full bust measurement I picked size 12. Here is what the tricky part is: because of the breastfeeding my bust still is way bigger than pre-pregnancy, where as my shoulders and upper bust are not that different from before. On the other hand it is a risk to start off with a smaller size and then risk not being able to close the blouse. So that is the main reason why I need a muslin. And indeed, the shirt first around my full bust, but is way too big in the shoulder and upper bust area, which does not look nice. I asked Lode to take some pictures of me wearing the muslin so you can see how it looks in these problem areas.

So I needed a full bust adjustment (FBA). I admit I got pretty nervous for doing that. I have only done it once before (on my Kalle shirt dress, which I haven’t blogged yet), and now I had a deadline to come up with something that would look decent… I changed the front panel pattern piece and used the method I found on the blog of Helen’s closet. There are plenty of tutorials on how to do a FBA, but I liked how clear this one is. You pick your size based on your upper bust instead of your full bust, which was size 8 instead of size 12 for me. Then you make all the changes needed. I did decide to keep the darts instead of eliminate them, but you can also find that in the blog post. I have one (bad!) picture I made for my IG stories where you can see how it looks:

Mind you that it is important to not forget to also lengthen the pattern piece of the placket with the same amount as your front panel. Because I kept the dart, I did not need to lengthen the back panel pattern piece. The extra lenght and width you get in the front, is what makes the correction for the bigger bust. I hope that makes sense?

I did not have time for a second test version, so I just went for it with this fabric that I had laying in my stash for ages. No idea where and when I bought it, and I also have no idea of the type of fabric it is. What I do know, is that it was a HORROR fabric to sew!! Super slippery and fragile and slightly stretching. It was impossible to get the pattern pieces nicely cut. I have done a lot of swearing and had moments where I wanted to throw it in the garbage. The only reason why I kept going, besides having a deadline and no time to make a 3rd version, was that I got the impression that the fabric print and color would be quite forgiving, so I would get away with any imperfections. I dare to think I succeeded, but am curious to find out what you think?

The sewing and construction itself went pretty smooth. On a few occasions I had to read something a few more times because I didn’t understand it right away, and I did have some trouble when sewing the sleeve . I just didn’t seem to understand how to do that exactly. It could be due to my faulty translation, to my general fatigue (Hello baby and hello brain damage!), to my lack of sewing time the last months, or to whatever. So I am still a bit unsure as to whether or not I have sewn the button on the correct side, and as to whether I did the slit correctly. I could (and should!) also just ask this in the facebook group or even ask Olga herself, who is always available for help. But when I am sewing somewhere late int he evening, I don’t have the patience for that apparently, so I have myself to blame if it is wrong 🙂 But even if it is, I don’t think many people will notice, so I honestly don’t really care.

Finding the right buttons was another challenge. I only had 7 buttons of those that I really wanted, and you need 8 for the button placket and 2 for the sleeves. I ended up using an invisible little push button inside the placket as last button, and 2 different ones for the sleeves, and I am very happy with the result, even though it probably is a rather unorthodox solution.

And so the unthinkable happened: I finished a sewing project again!! YAY!

After this long post (Sorry, some things will never change I am afraid) I can conclude by saying I am really very satisfied with this shirt. Even my husband was enthusiastic, and that says something. I also really thinks it suits the season, and I find the design really flattering as well, which I can surely appreciate these days 😉 The FBA also made it fit perfectly around my shoulders, which makes all the difference. Maybe I should have shortened the sleeves a bit, but you just can’t have it all, right? 😉 I am happy with it and that is what counts! Now on to the next project, which should be a winter coat, if I ever get to that 😉 Wish me luck!

If you would like to try a pattern of Coffee & Thread for yourself, you can buy all her patterns with a discount of 25% when you use the code ‘shopc+t’, BUT you will have to hurry because today is the last day you can use the code! You can find all patterns in her shop (here).

I really like to hear your thoughts or whatever came to your mind when reading this, so if you feel like it and if you have some time left, feel free to leave a comment! You can also follow me on bloglovin or instagram, or by email if you leave your email address in the sidebar.

zwangerschapsjurk SVDHZ3 – maternity dress

for English, scroll down

Misschien heb je het al gezien of gehoord (bv. op instagram), maar hier is er een vers boeleke op komst. Binnen drie maanden zelfs al, het is in feite al oud nieuws. Toen ik wist dat ik zwanger was, stak die ene gewoonte weer nadrukkelijk de kop op: duizend plannen en ideetjes in m’n hoofd om vanalle baby- en zwangerschapsgerief zelf te maken. Ja, ik zou me eens goed laten gaan! Helaas was ik vergeten hoe moe je kan zijn van een zwangerschap, en hoe weinig energie je soms wel hebt… Dus van die plannetjes kwam niet bijster veel in huis…

Een van mijn vele plannetjes was om veel zwangerschapskledij zelf te maken. Ik had een oude knippie waarin zwangerschapspatronen stonden, een paar zwangerschapsvriendelijke patronen, en een heleboel websites en blogs en instagramposts voor inspiratie. En zelfs een hele aflevering van de podcast ‘Love to sew’ over ‘maternity sewing’! Heel misschien post ik daar nog wel eens iets over, maar dat is alweer een plannetje waarvan ik niet weet of het realistisch is 😉 Op mijn patronenzoektocht vond ik ook een zwangerschapspatroon in Stof Voor Durf Het Zelvers 3 dat me heel erg beviel en dat als grote voordeel had dat het ook nog eens heel makkelijk leek. Maar 4 patroondelen en geen ingewikkeld gedoe, precies wat ik nodig had.

Omdat het hier dagelijks enorm heet en drukkend is, letterlijk dan, met gemiddelde temperaturen rond de 31 graden Celsius, zijn dikkere stoffen of kledingstukken met mouwen helemaal uit den boze. Gelukkig vond ik een heel dun tricot stofje, een restlap van een top die ik ooit maakte, de Jolene top uit La Maison Victor (nooit geblogd). Ik maakte de (aangeknipte) mouwen een stuk korter en zo kreeg ik de jurk net uit de lap stof! Ik was blij dat Griet, co-auteur van het boek en blogster van Emma en Mona, me even uit de nood wilde helpen bij het kiezen van de juiste maat. Ik koos maat M op basis van mijn pre-zwangerschaps- borstomtrek, wat me de belangrijkste maat leek gezien de rest van de jurk heel los valt.

Het naaien ging relatief vlot. Als je lange tijd weinig of niet genaaid hebt, moet je echter toch terug een beetje wennen, en je aandacht erbij houden. Al helemaal als je hersenen door de vermoeidheid niet altijd even goed meewerken! Dus ik maakte een foutje bij het naaien van de elastiek. Gelukkig was het geen al te erge fout en kon ik het zonder veel erg rechtzetten.

De jurk was zo goed als af buiten het omzomen, waar ik pas na nog eens twee weken toe kwam. En toen vond ik ‘m er ineens zo saai uitzien. En ik leek wel 1 groot blauw vlak, en vooral het bovenstuk vond ik niet zo mooi uitkomen. Ik durf te denken dat het patroon misschien net iets mooier valt bij dames met een iets kleinere boezem, maar dat kan ook maar gewoon een idee zijn (vooral omdat ik zelf niet zo heel erg blij ben met de exponentiële groei van m’n boezem, durf ik nogal eens overdrijven misschien…) Zo belandde de jurk terug op een stapel terwijl ik probeerde een plannetje te bedenken dat ik nog kon waarmaken vooraleer de zwangerschap voorbij is, want die baby blijft natuurlijk niet eeuwig in m’n buik. Borduren viel daarom af, want dat zou me te lang duren. En dan was daar bobbinhood to the rescue!

Ik kocht de bobbinhood kit niet heel lang voor we gingen verhuizen van de US naar Trinidad, en was er daar nooit toe gekomen het uit te proberen. Eens verhuisd duurde het een dikke twee maanden eer onze container arriveerde, en nog eens een hele tijd eer alle dozen uitgepakt waren en we iet of wat geinstalleerd raakten. Voor creatieve uitspattingen was niet echt veel ruimte. De voorbije zomer volgde ik dan maar een workshop zeefdrukken in de Stoffenschuur en sindsdien bleef het kriebelen om het thuis ook uit te proberen. Om de een of andere onverklaarbare reden kwam dat er echter nooit van. Tot nu dus!

Voor de print liet ik me inspireren door het hoofdstuk ‘vormen’ uit het Zeefdrukboek van Bobbinhood. Ik maakte een losse schets op papier en dacht na over de kleuren. En dan stelde ik nog even uit omdat ik drempelvrees had en bang was om de jurk helemaal te verpesten. De helft van mijn verfjes bleek ook de container-reis (waarbij de temperaturen heel hoog kunnen oplopen) niet zo goed verteerd te hebben. Maar gelukkig waren ze toch nog bruikbaar, oef.

 

En na dat hele verhaal kom je dus uit bij een nieuwe zwangerschapsjurk waar ik toch best tevreden over ben, al zeg ik het zelf 😊 En dat zeefdrukken smaakt naar meer!

Follow (bloglovin)
of op Instagram 😉

Een reactie maakt mij altijd blij!

 

patroon/pattern: zwangerschapsjurk uit Stof voor Durf Het Zelvers 3 (SVDHZ3) door Griet De Smedt en Annick Verschueren 

stof/fabric: dunne tricot die al jarenlang in m’n voorraad lag, geen idee waar ik die ooit kocht/  jersey fabric that has been laying in my stash for years, no idea where it came from… 

 

Maybe you have seen or heard it somewhere (f.i. on IG), but there is a new baby on the way here. In fact that’s even old news, as I am already 6 months pregnant, oops… When I found out I was pregnant, one of my habits quickly showed itself again: I started making a thousand plans and ideas about what I would make myself as maternity wear, and what I would make for the baby. Oh yes, I was going to go all the way! Unfortunately I had forgotten about the tiredness and the total lack of energy that also come with pregnancy. So I’m afraid I will have to admit that I didn’t get very far with all my plans.  

One of my plans was to make much maternity wear myself. I had a dutch sewing magazine (’knippie’) which had a section and some patterns for maternity wear, a lot of websites and blogs and IG-posts as inspiration, and even a whole episode of the ‘Love to sew’ podcast about maternity sewing. Maybe I will write a blogpost about that one day, I’ll see how far I get with that plan… On my search for patterns I also found a pattern in a Belgian sewing book (called ‘stof voor durf het zelvers 3’) that I really liked and that had a big advantage: it didn’t seem complicated or difficult at all. Exactly what I needed!

Because it is so hot here everyday (literally, with temperatures around 31 degrees Celsius on average), I really need clothes with short or no sleeves and in light fabrics. Luckily I still had a very thin jersey fabric, a leftover from a top I made before I even had this blog. I shortened the sleeves, and by doing that I managed to just get the 4 pattern pieces out of the fabric I had left. I was happy that I got some advice by one of the authors of the book, Griet, blogging at Emma en Mona, on what size to chose. I picked size M based on my pre-pregnancy measurements, and mainly used the chest-measurements, since the dress is such a loose model around the waist anyway. So no adjustments there.

The sewing itself went relatively easy. I only needed to get used to it again, since I hadn’t been sewing in a really long time. And with a tired pregnancy brain, I had to do an extra effort, especially in that 1 step that required just a little thinking. So that’s where I made a little mistake, when I needed to sew the elastic on. Stupid mistake, because it’s really not that complicated at all, but well… Luckily it was easily corrected.  

The dress was almost finished, except for the seams on the skirt, which I only managed to do 2 weeks later. And then I suddenly found the dress to be a bit ‘plain’, or even a bit boring. I felt I looked like one big blue surface, especially on top. I’m not sure at all, but I think maybe it would look a little nicer on ladies with a slightly smaller bossom (or how do you say that?;-)) But then again, maybe that’s just my idea because I don’t really like the way that part of my body has sort of exploded… So this idea made me put the dress aside again, while I tried to come up with a realistic plan to finish the dress before the baby would be born… That’s why embroidery was quickly set aside, that would take me too long to finish. And then there was Bobbinhood to the rescue!

I bought the bobbinhood easy screenprinting kit shortly before moving from the US to Trinidad, and had never got the chance to try it before moving. Once we had moved, it took 2 months for our container to arrive, and a long time before we had unpacked and organized everything in the house. There wasn’t much room for creative adventures. Last summer, while visiting the home country, I joined a workshop screenprinting in a Belgian fabric shop, and since then I have been aching to try it out again. However, for some strange and unknown reason I never got to it. Until now!

For the print I was inspired by the chapter ‘shapes’ of the easy screenprinting book by bobbinhood. I made a sketch and thought about the colors I would use. Then I waited another week or so, because I was too afraid to get started and maybe ruin the dress. Half of my paints also barely survived the container journey, but luckily I could still use them.

And I guess that’s the end of this story, because the result is this dress that I actually am quite happy with 😊 And the screenprinting definitely tastes for more!

 

Follow (bloglovin)
or find me on instagram

Thank you for visiting my blog!
Any comment is of course highly appreciated

Stik Belgique: Louisa Coat – Compagnie M

For English, please scroll down

Nee, ik maakte geen winterjas voor de ‘winter’ in Trinidad. Winter bestaat hier niet. We hebben enkel droog seizoen en regenseizoen (nu!! Op dit eigenste moment zitten we in een tropische depressie met zware regen en stormen, en er zijn overal zware overstromingen!!). Warme jassen zijn dus niet aan de orde! Ik toon u hier vandaag dus graag een maaksel uit de oude doos, met name eentje van 2 (!!!!) jaar geleden! Jaja, dat leest u goed! Ik heb hier om eerlijk te zijn nog meerdere naaisels uit diezelfde oude doos, die nooit op de blog geraakt zijn. Ideaal moment om daar eens eentje van onder het stof te halen, in het kader van Stik Belgique. Want deze jas is de Louisa jas van Compagnie M. Als ik 1 patroondesigner moet noemen die mij heeft beïnvloed, denk ik dat zij het is, meer nog dan sommige andere gevestigde waarden. Ik denk dat ik ongeveer al haar patronen heb, en buiten enkele van de meer recente, heb ik ze allemaal ook minstens 1 keer gemaakt. Ik vind haar ontwerpen tijdloos, en o zo mooi.

De laatste maanden lijkt het erg stil bij Compagnie M. Ik las ergens in een reactie op haar instagram dat het eventjes pauze is daar. Dat hebben we allemaal wel eens nodig natuurlijk, maar daarom dacht ik dat een beetje Compagnie-M-love wel op z’n plaats was. Vandaar dus… de Louisa jas. Een jasversie van een van haar oudste patroontjes, het Louisa jurkje voor meisjes. Geweldig schoon, ik slaak een verliefde zucht als ik er nog maar aan denk. Die jas moest ik dus hebben en maken. We woonden toen ons eerste jaar in Washington DC, en daar kunnen de winters stevig koud zijn!

Nu, 2 jaar later, kan ik nog steeds levendig voor de geest halen hoe ik gezwoegd en gezweet heb op deze jas. Het was dan ook het eerste project van deze aard dat ik maakte, met meerdere lagen en binnenste buiten en een deelbare rits, en al dat soort dingen tesamen. Allemaal eerste keren. Een uitdaging van formaat dus! Ik vond het dan ook echt moeilijk. Ik heb meermaals verschillende stappen opnieuw moeten doen, en raakte daardoor ook best gefrustreerd. Voor zij die zich er ook aan willen wagen: ik denk dat het aan mij lag 😉 Zo zijn de ritsstoppers bij deelbare ritsen in Amerika blijkbaar andersom, dus naaide ik ze er andersom in, terwijl ik gewoon de handleiding volgde. En daarnaast was ik niet precies genoeg en had ik daardoor moeite om de zakdelen mooi op mekaar te laten aansluiten. Op verschillende andere blogs las ik vooral positief nieuws, zelfs bij beginnende naaisters, dus laat u vooral niet afschrikken!

MAAR… maar… wat een ontlading toen die jas uiteindelijk af was! Alleen al daarvoor zou ik het opnieuw doen! Wat een plezier dat we van die jas gehad hebben, dat valt niet uit te drukken. Sia was er zelf ook dol op. Wat wil je ook: een glitterstof in je lievelingskleur, een kap, grote zakken, en duimgaten! Ik denk echt dat dit het meest gedragen zelfgemaakte kledingstuk is ooit. En echt elke keer voelde ik me vanbinnen een beetje blinken van trots. Nu ik naar de foto’s kijk voel ik het opnieuw, ook al weet ik heus wel dat het geen toonbeeld van precisie of perfectie is. Maar daar gaat het niet om, vind ik dan. Wat een kick om dat helemaal zelf voor mekaar gekregen te hebben!! Ooit maak ik een jas voor mezelf, als ik er weer een nodig heb 😊

En ook… zie toch eens hoe klein dat die kindertjes toen nog waren. Allez zeg, wanneer zijn die zo groot geworden? Dat schattig Sia’ke is nu bijna 7, en Rosanne was nog een ‘echte’ baby, of toch een beetje. Oooooh ☹

DUS … nu het op vele plekken in de wereld winter wordt en het tijd wordt om de jassen boven te halen, zou ik durven zeggen: komaan, ga ervoor en maak die jas zelf!! Tonnen voldoening en trots zullen uw deel zijn!!

Ik maakte diezelfde winter trouwens een jasje voor Rosanne, en ook al was ook daar het maakproces geen onverdeeld succes, het blijft toch ook een schoontje. (je vindt die hier). Ik kreeg trouwens ontelbaar veel complimenten op beide jasjes, dat wil toch ook al wel wat zeggen.

Dankjewel aan Marte van Compagnie M om me door dit prachtige patroon dat zetje te geven dat ik nodig had om een jas te durven maken, en dankjewel voor al jouw prachtige patroontjes, waarmee je van onschatbare waarde was in mijn eigen naai-avonturen!

 

Follow (bloglovin)
of op Instagram 😉

Een reactie maakt mij altijd blij!

 

patroon/pattern:
Louisa Coat – Compagnie M

stof/fabric:
outer fabric: wool fabric from MonDepot (sold out)
lining: Brushstrokes Canvas – Cloud9 (bought at Hawthorne Supply Company but also sold out…)

 

No, I didn’t make a winter coat for the ‘winter’ in Trinidad. That’s even something that doesn’t exist, here we have only rainy season (now!! We are in the middle of a tropical depression as we speak, and there have been massive floods in the country!!) and dry season. I guess here people would be shivering at 17 degrees Celsius! So, today I chose to show you a garment I made a long time ago, 2 years ago to be precise! Yes that’s right… 2 years!! To be honest I still have quite a few clothes that I made in those days, and that I took pictures of, but never got to blogging. So this week’s ‘Stik Belgique’ blogtour seemed to be the ideal timing to get one of those out of my picture archives and actually blog about it! Because this coat is the Louisa Coat by Compagnie M. And if I have to name just 1 pattern designer that has influenced me and my sewing skills, it must be her, more than any of the other ‘established’ pattern designers. I think I must have almost all of her patterns, and besides some of the most recent patterns, I think I have made all of them at least once. I really feel like her patterns are timeless, and oh so beautiful.

The last few months it seems like things are very quiet at Compagnie M. Somewhere in a reaction on her Instagram page I read she is taking a little well-needed break. So maybe that’s one more reason to show her a little extra love 😉 So I hereby present to you… my Louisa coat 😊 A coat version of one of her ‘oldest’ patterns, the Louisa dress for girls. Such a pretty design, I still feel my heart jump just by thinking of it! So when I heard at that time that this coat was to be released, I just knew I had to make it. We were just entering our first winter in Washington DC, and winters can be very cold back there!

Now, 2 years later, I can still vividly remember how hard I worked and sweated on this coat. It was a project with many first times, like sewing a divisible (separating?) zipper, sewing with this many layers and inside out, and so on. Quite the challenge! I really struggled with it, and had to redo several steps, which was frustrating. I mainly struggled with the zipper, and with getting the 2 pocket pieces nicely continuing. But don’t be discouraged when you read this, because most part of it was really my own mistake! On other blogs you will find lots of positive experiences, even by beginning seamstresses!

BUT… but… what a fabulous feeling I had when I finally finished the coat!! Just for that feeling alone I would already immediately do it again! Add to that the tremendous pleasure we have had from this coat! Sia LOVED it, and has been wearing it all winter. No wonder, because it was made with a glitter fabric in her favorite color, it had big pockets, a hat, and ‘thumb holes’ (is that a word?). It must be the most worn garment by far. And every time she was wearing it, I felt proud of my accomplishment. (I wonder if I would have felt the same if I didn’t struggle with it…). Even now, looking at the pictures, I feel proud again, even though it’s absolutely not an example of precision and perfection. It just still feels like some sort of kick to know I can actually make a winter coat 😊 One day I will make my own if I need one again!

And also… look at how small these kids were back then!! When did that happen??? When did they grow so much?? That little cute Sia is now almost turning 7, and Rosanne still looked like a baby, at least a little bit 😉 ooooh, time flies!!

SO… now that in many parts of the world fall and winter is (slowly but surely) setting in, and the time has come to put these warm coats on, I would say: go for it and make your own coats!! Such a fulfilling project, I promise you!!

That same winter I also made Rosanne a coat, by the way. There too the making process wasn’t a full success, but still the result looked pretty 😉 (you can find it here). By the way, I got loooots of compliments on these 2 coats, so that might be an extra motivation to make your own and harvest some compliments 😉

Thank you to Marte from Compagnie M for `challenging me to go out of my comfort zone with this gorgeous pattern, and for making so many beautiful patterns, that made a world of difference in my own sewing journey, and probably in that of many others!

 

Follow (bloglovin)
or find me on instagram

Thank you for visiting my blog!
Any comment is of course highly appreciated

Stik Belgique! – Bree top

For English, please scroll down

Deze maand loopt het in Belgisch naai-blog-land ook de tweede editie van ‘Stik Belgique’. Het is een soort van viering van al wat ons kleine landje te bieden heeft op vlak van naaien, en dan vooral wat betreft geweldige patroonontwerpers. Marjolein van de blog Flaflinko riep vorig jaar die ‘Stik Belgique’ in het leven en daar kunnen we alleen maar blij om zijn! Want we mogen trots zijn op wat we in huis hebben! Ikzelf heb bijvoorbeeld pas echt leren naaien aan de hand van de patronen van Compagnie M en Straightgrain. Hun uitleg leerde me zoveel technieken en bezorgde de meisjes hier een reeks prachtige kledingstukjes. En intussen hebben we er niet alleen een heleboel nieuwe patroonontwerpers bij gekregen, maar ook een reeks stoffenontwerpers en -makers, naaimagazines die zelfs wereldwijd verkocht worden, en ga zo maar door! Daar mogen we dus wel eens even bij stilstaan!

Naar aanleiding van deze maand neem ik deel aan 1 van de wekelijkse blogtours deze maand, georganiseerd door diezelfde Marjolein van Flaflinko. Ik maakte voor de zomer nog een paar dingetjes, maar nu toon ik jullie graag het eerste kledingstuk dat ik na de zomer naaide, de Bree Top uit La Maison Victor. Dat geweldig leuke tijdschrift staat garant voor bergen inspiratie en tonnen geweldige en trendy patronen. Ik ben fan van editie 1, en heb alle edities ervan! Telkens weer iets om naar uit te kijken 😊

Dit patroon komt uit een al wat oudere editie (4/2016), maar het was me altijd bijgebleven. Ik knipte de stof al voor de zomer, maar tot naaien kwam het toen niet. Nu dus gelukkig wel!

Ik gebruikte een mooie rode crêpe-stof (van bij mondepot denk ik) die al een eeuwigheid in de kast ligt en waar ik nog een tweede top uit geknipt heb ook, hopelijk maak ik die binnenkort eens. Ik had ergens gelezen dat de top nogal kort valt, dus verlengde de voorpanden en het achterpand met een drietal centimeter. Over de lengte ben ik heel tevreden nu. Qua maat zit er bij mij redelijk wat verschil tussen borst- en heupmaten, dus verbreedde ik twee maten naar de heupen toe. Nu het af is, denk ik echter dat 1 maat zeker voldoende was geweest, want het poft ietsje teveel naar m’n zin. Maar dat is dan ook het enige minpuntje wat mij betreft, want voor de rest ben ik er heel tevreden van.

Ik kan met de hand op het hart zeggen dat ik, in navolging van Slow Fashion October, denk dat dit kledingstuk veel gedragen zal worden. Wij hebben hier geen enkele behoefte aan kledij met lange mouwen of truien en dergelijke, dus dat zal hier voorlopig ook niet gemaakt worden (hoewel we binnenkort gaan skiën, dus misschien hebben de kids nog wel wat nodig). En ik merkte zelf dat ik niet zo bijster veel leuke tops zonder mouwen had, dus dit vult wel een ‘gat’ in mijn kleerkast. Hoewel ik tegelijk helaas moet bekennen dat ik een paar weken geleden een paar extra tops heb laten meenemen uit de VS door m’n man die daar op werkbezoek was, omdat ik een beetje gefrustreerd raakte van mijn naaidip…  Ik denk wel dat ik de komende weken nog wat meer wil stilstaan bij de wekelijkse inspiratie en discussiesuggesties van Slow Fashion October op instagram. Jullie ook?

Voor meer Belgische naai-inspiratie, kan je een kijkje nemen op deze blogs:

Flaflinko – Khadetjes – Naaisdrovje – Nathalie’s Naaisels – The Needle Of Choice – Woohoo by Davina – WilwarinCouture – Larth – Jongens toch – Skwadraatlive – Adivastyle – Just Delphine – Noxeema – Miss Pixie – Gezien bij Justine – Plus 2 is 5! – Mimaloki – OOYAmade – Lilliepawillie – Sewing à la carte – Blogliesje

 

Follow (bloglovin)

Een reactie maakt mij altijd blij!

patroon/pattern: Bree Top – La Maison Victor – editie 4/2016
stof/fabric: crêpe – MonDepot

 

This month the belgian sewing blog scene is running the second edition of ‘Stik Belgique’, a name that is rhyming in dutch and means as much as ‘stitch belgian’. But well, I think we can agree that the English name sounds so much more boring, so let’s stick to the Belgian name 😉 The goal of this month is to celebrate all that our little country has to offer when it comes to sewing, with the main focus being our many great Belgian pattern designers. Marjolein of the blog Flaflinko invented this celebration last year, and she was very right to do so, because we have a lot to be proud of in our little country, when it comes to sewing (but also for many other reasons 😉). I myself, for instance, can honestly say I learned to really sew clothes by using the patterns and tutorials by Compagnie M and Straightgrain. Their explanations and tutorials truly teached me so much! Because of them I ended up with so many nice clothes! In the meantime the Belgian sewing scene has evolved to much, and grown so much too! We have many more great pattern designers, we have fabric designers, sewing magazines (even worldwide sold!), and so on! That is worth to be celebrated!

So for this celebration I am joining in one of the weekly blogtours this month, hosted by Marjolein. Before summer I made a few garments, but for now I wanted to show the first item I made after summer, the Bree Top from La Maison Victor. This great sewing magazine guarantees you tons of inspiration an fabulous, classy and trendy patterns. I am a fan since the very first editions, and even have all the editions so far! Always something to look forward to!

This pattern was in a slightly older edition, but it stuck in my mind. I had cut the fabric already before summer, but didn’t manage to get started. Luckily I did now!

I used a beautiful red crepe that I had laying in my stash for an eternity. I also cut another top out of it, so hopefully I get to making that soon enough. I had read somewhere that the top fell quite short, and because I don’t really like that, I lengthened to front and back bodice pieces with about 3 cm (a bit more than 2 inches). I am satisfied with the length now. When it comes to the size I have to size up 2 sizes between chest and hip, so I broadened the pattern accordingly. Now that it’s finished, I am pretty sure 1 size instead of 2 would have been more than enough, because it is a little too puffy to my liking. But that’s the only thing I am not entirely happy about, because overall I am quite happy with how it turned out.

I think I can say, in light of Slow Fashion October, that this top will get a lot of wear. Here in Trinidad we don’t need any warm clothes at all, no long sleeves or trousers or anything alike needed. So I won’t be making any of those (unless we might be needing them for the skiing trip we have planned in December). I had noticed before that I didn’t have many sleeveless tops, so this top will fill that gap a bit. Although I must admit I had my husband bring a few tops from his recent work trip to the US, because I was getting frustrated with myself not getting to actually making tops. *sigh* I do think I will try to focus myself a bit more on the discussion and action prompts from Slow Fashion October though, I think that will be helpful! What about you? Did any of you do that yet?

For some more belgian sewing inspiration, you can go and have a look at these blogs:

Flaflinko – Khadetjes – Naaisdrovje – Nathalie’s Naaisels – The Needle Of Choice – Woohoo by Davina – WilwarinCouture – Larth – Jongens toch – Skwadraatlive – Adivastyle – Just Delphine – Noxeema – Miss Pixie – Gezien bij Justine – Plus 2 is 5! – Mimaloki – OOYAmade – Lilliepawillie – Sewing à la carte – Blogliesje

 

Follow (bloglovin)

Thank you for visiting my blog!
Any comment is of course highly appreciated

Slow Fashion October: food for thought + 10 ways to build a more ethically conscious wardrobe

This is the English version of the previous blogpost.
If you want to read this post in Dutch, you can find it here.

It’s been an eternity since I wrote a blog post here. So many reasons. Life. Whatever. But it is itching a little bit again, and today it did more than just that. I just felt the urge to write. I watched the documentary ‘The True Cost’, on the occasion of ‘Slow Fashion October’. If you don’t know what ‘Slow Fashion October’ is, don’t worry. I also didn’t know before last weekend. Even though I have been interested in the concept of ‘fast fashion’ and its opposite, ‘slow fashion’, and the impact of fashion on the environment, on the people who work in the industry, and the world as a whole. That might sound loaded, but as the documentary points out very clearly, also with the statistics, is that the fashion industry probably involves more people than any other industry. It’s not only the finished product and how they get to our homes, but also the raw materials, the way fabrics are made and how they are processed. And you would be surprised about the ways fashion has an impact.

It already starts with the fabrics and how they are made. Cotton is probably the most ‘environmentally friendly’, a natural material. But just like with food production, the cotton production comes with massive use of water (2700 liters for 1 t-shirt!!) and of chemicals such as pesticides. It has tremendous effects on the local environment and health of the people.  Strangely enough nobody ever seems to really think about that. We all want clean and organic food, preferably with few pesticides, we like to drink organic milk, we want biological fruit from the farm around the corner, we like to use natural skin products, … But when it comes to what we wear, what covers our skin a whole day (and sometimes also a whole night 😉), we don’t have the same standards or wishes. While, as one of the cotton farmers in the documentary mentions, our skin is the largest organ of our whole body, and our skin takes in lots of … .  Obviously we won’t die because we wear a shirt that’s not made of organic cotton. That’s not the point at all. The point is we don’t even think about it. We just wear whatever. We look at the clothing tags to see how we need to wash a garment, but not what type of fabric it is and what that means, where it is made, …

Slow Fashion October: stof tot nadenken + 10 tips om zelf meer ethisch verantwoorde kledij te dragen

The English version of this blogpost will be posted as a
separate blogpost given the length of the text.
You can find it here.

Het is al een eeuwigheid geleden dat ik nog eens op deze blog schreef. Zoveel redenen. Het leven. Whatever. Maar het kriebelt terug, en vandaag deed het meer dan enkel kriebelen. Ik voelde dat ik moest schrijven. Ik keek namelijk naar de documentaire ‘The True Cost’, een documentaire die ik bekeek naar aanleiding van Slow Fashion October. Als je dat niet kent, wees gerust. Ik kende het ook nog niet tot voor vorig weekend. Al was ik wel al langer geïnteresseerd in ‘fast fashion’ en het tegenovergestelde daarvan, ‘slow fashion’, en in de impact die de mode heeft op het milieu, op de mensen die erin betrokken zijn, en op de wereld in z’n geheel. Dat klinkt misschien wat zwaar, maar zoals de documentaire heel goed aangeeft, ook in cijfers, is de mode-industrie de industrie waar percentueel over geheel de wereld de meeste mensen in betrokken en tewerkgesteld zijn. Mode gaat niet enkel over de afgewerkte producten en hoe die bij ons terecht komen, ook over de grondstoffen, hoe de stoffen gemaakt worden en hoe ze verwerkt worden. En je zou ervan versteld staan op hoeveel manieren de mode een impact heeft.

Het begint al met de stoffen. Katoen is de meest ‘milieuvriendelijke’, een natuurlijk materiaal. Maar net zoals bij voeding, worden er ook bij katoenproductie enorm veel water verbruikt (2700 liter per t-shirt!!!!), en er worden bovendien ook enorm schadelijke producten gebruikt. Pesticides op grote schaal. Een enorme impact op de omgeving waar het geteelt wordt en de mensen die erin werken. Gek genoeg wordt daar compleet niet over nagedacht. We willen allemaal propere voeding die liefst niet bespoten is, we drinken biomelk, willen fruit van bij de boer om de hoek, natuurlijke verzorgingsproducten, … Maar over onze kleding, die de hele dag (en soms ook nacht 😉) onze huid bedekt, denken we niet na. Terwijl, zoals een van de katoentelers in de documentaire aangeeft, onze huid het grootste orgaan is van ons lichaam, waarlangs zoveel opgenomen wordt. En natuurlijk gaan we niet dood van een hemd dat niet van organisch katoen gemaakt is. Dat is ook het punt niet. Punt is dat we er niet eens over nadenken. We doen maar. We kijken naar de etiketjes om te zien hoe we een kledingstuk moeten wassen, maar niet waar het gemaakt is, welke stof het precies is, …

Neon Nina – Nina Blouse Blogtour

for English, scroll down

Na een maandje of 4-5 stof ik deze blog eens eventjes af voor mijn eerste naaisel uit Trinidad! Sinds mijn Feliz jurk werd er zo goed als niks genaaid, op een kussenhoes en een mislukte matrasovertrek na. Zo een internationale verhuis, daar komt wat bij kijken, dat geef ik u op een blaadje. Het ontbrak me vooral aan tijd, maar ook wel een beetje aan zin om te naaien. En nog meer om te bloggen. We zien wel of daar verandering in komt de komende weken of maanden, of het er ooit van komt om de stapel ongeblogde naaisels hier te tonen, of om eindelijk mijn andere blog over ons familieleven eens up te daten.

Vandaag doe ik in elk geval met heel veel plezier mee aan de blogtour ter promotie van de Nina Blouse, het nieuwste patronenkindje van Olga, de getalenteerde dame achter Coffee & Thread. Claudia van de IG-account @frl.love stuurde me een aantal weken geleden een bericht met de vraag of ik mee wilde doen aan de blogtour, en ik kan niet ontkennen dat ik me ongelooflijk geflatteerd voelde daardoor. De omstandigheden en timing waren echter niet bepaald ideaal. We hadden immers nog geen idee wanneer onze container met spullen, waaronder dus ook naaimachine en stofjes, zou aankomen. Dat zou ten vroegste eind februari zijn, en dan moet je nog beginnen met uitpakken natuurlijk, terwijl het dagelijkse leven ook doorgaat. Maar kijk, de container kwam, van de ruim 330 dozen werd het merendeel intussen uitgepakt, en ondanks dat het huis nog steeds een complete chaos is (waar ik gek van word!) en ondanks dat er vanalles gebeurde dat voor extra vertraging zorgde, lukte het toch om een Nina blouse te fabriceren, die zowaar net op tijd klaar raakte! Yay!

Ik presenteer u dus mijn Neon Nina 😉

Ik had vanalle ideetjes in m’n hoofd, zoals een hack-mix van de Polina jurk en de Nina Blouse, of een kraagje met een ruffle eraan (zoals hier), of een kraagje met borduursel, wat het dus geworden is.

Aan stofjes om uit te kiezen geen gebrek hier. Uiteindelijk koos ik voor een van mijn laatste aankopen voor de verhuis, een geweldig schoon stofje uit de Neon Neppy collectie van Robert Kaufman. Ik kocht het in 2 kleuren en wil er zeker ook nog eens iets voor mezelf in maken. Ik hou namelijk wel van een beetje fluo, zoals je eerder al kon zien… De stof heeft allemaal fijne fluo er doorheen geweven, wat een heel leuk effect geeft, vind ik. Het stofje riep naar mij ‘nog fluo, meer fluo!’, en ik kon niet weerstaan aan die lokroep 😉 Toen ik de stof kocht, had ik al het idee om er met fluo draad op te borduren, en dus had ik al fluo borduurgaren gekocht. Maar goed, want zoiets is hier totaal onvindbaar in Trinidad (net als vanalles anders…). Ik voegde trouwens nog wat extra fluo toe, door de kapmouwtjes te voeren met een restje fluogele stof. Fluo all over 😉

Ik besloot deze keer voor Rosanne te naaien, want Sia draagt een schooluniform en heeft dus niet bepaald veel nood aan extra kledij. Ik koos maatje 5 jaar voor mijn nogal grote net-vierjarige, op basis van de maattabel, waar ze tussen maat 4 en 5 zat. Het zit redelijk ruim daardoor, maar het patroon is volgens mij ook zo bedoeld, en ik heb liever wat ruimer dan te klein.

Met het patroondeel van het kraagje erbij, tekende ik uit de losse pols een borduurpatroontje erop, met allemaal ietwat geometrische figuren, of hoe moet je dat noemen. En dan borduren maar 😉 Het was wel een beetje spannend, moet ik zeggen. Het is allemaal met de hand geborduurd, dus alles behalve perfect, en je borduurt ook op de bovenkant van de kraag zonder dat die er al aan genaaid is. Je ziet dus pas hoe het eruit ziet nadat je helemaal klaar bent en er geen weg terug is. En een plan B was er niet! Gelukkig had ik toch al bij al redelijk precies geknipt en is het relatief symmetrisch. Ik ben er tevreden mee 🙂 Het borduren deed ik trouwens tijdens ons kort tripje naar Tobago, en dat was best aangenaam. Op m’n IG-account kan je daar nog wat fotootjes van zien 😉

Het naaien ging verder vlot, ik was een beetje opgelucht dat ik het nog kon 😉 de handleiding is duidelijk, zoals we dat gewend zijn, en ik hou van de leuke details en de mooie afwerking. Rosanne is  ook blij met haar nieuwe blouse, en wilde ze niet meer uitdoen na het passen. Maar goed dat ik meteen thuis een reeks foto’s nam, want na 2 uur was er al chocolade op gesmost, oeps… Sia wilde ineens ook een precies dezelfde blouse, dus ik denk dat het wel snor zit met deze Nina 🙂 Sorry voor de foto-overload! En scroll vooral nog even door voor een kortingscode!

Wil jij ook graag aan de slag met het patroontje, dan heb ik goed nieuws, want je kan het nog tot en met 19 maart aankopen in de shop met 20% korting, met de code NINAPATTERNTOUR. Allen daarheen!

Neem zeker ook een kijkje bij de andere deelnemers aan de blogtour. Je kan hun Nina blouses vinden op @frl.love, op @coffeeandthread, of op de blog van Olga.

Follow (bloglovin)

Instagram

Een reactie maakt mij altijd blij!

patroon/pattern: Nina Blouse – Coffee & Thread
stof/fabric: Neon Neppy in Blue – Hawthorne Threads

 

 

 

After all these months it is time to dust off this little blog to present to you the first sewing project I made in Trinidad. After my Feliz dress I have hardly sewn anything anymore, except for a pillow cover and a failed mattress cover. Moving internationally, it takes quite some energy, I can tell you that. I mostly had a lack of time, but also a lack of drive to sew. And even more to blog. Time will tell if that will change over the next couple of weeks or months, and whether or not I will ever get to write about the whole pile of never blogged sewing projects, or get to finally update the blog I have about our family life while we are away from Belgium. 

But I’m here today, and happy to be here too, joining in the blogtour to promote the  Nina Blouse, the newest baby in the pattern family of  Olga, the talented lady behind Coffee & Thread. Claudia, the lady behind the IG-account @frl.love sent me a message a few weeks ago, asking me whether I wanted to join this tour. I can’t deny I felt extremely flattered and honored by that question. The circumstances were far from ideal however. We had no idea yet as to when our container with our belongings (including sewing machine, fabrics, …) would arrive. We only knew it would not be before the end of February. And then you still have to start unpacking too, obviously. But hey, the container arrived, we have unpacked the majority of the 330 boxes, and even though the house is still a complete chaos (which drives me crazy!!), even though a lot of things happened that caused some extra delay, I still managed to produce a Nina Blouse, just right on time! Yay! 

So I can present to you my Neon Nina 😉 

I had a lot of ideas in my head: some sort of hack/mix between the Nina blouse and the Polina dress, a collar with ruffles (just like the one you can see  here), or an embroidered collar. I have no shortage of fabrics to chose from, to say the least, although that actually doesn’t make chosing easier 😉 I picked a fabric that I ordered shortly before we moved, a fabric from the Neon Neppy collection of Robert Kaufman. I adore this collection so much that I bought 2 colors of it, oops. I just love a bit of neon now and then, as you might have seen before. The fabric has fine neon threads woven through, which really gives it that little extra, a funky touch. The fabric had called me even before I bought it: ‘add more neon, more more more neon!!’, so I couldn’t resist this calling and did as I was told: I ordered some neon embroidery floss too, to use on this fabric. Luckily I did that before we moved, as I can tell you such a thing is impossible to find here in Trinidad, as far as I know. Just like many other things too, by the way.

This time I decided to sew something for Rosanne. Sia has to wear a uniform to school, so she really doesn’t need much extra clothes. I cut size 5 for my rather tall just-4-year-old, based on the measurements, where she was in between size 4 and 5. I think it is a little on the wide side for her, but I also think that is how the pattern is meant to be, and I even prefer having some room left instead of having a too tight blouse. Especially since the heat here makes airy, breezy clothes just ideal. 

With the pattern piece of the collar, I drew an embroidery pattern, something I just made up while drawing it. Once I thought it was good enough, I started embroidering 😉 I was a bit exciting, I must say, as it was kind of guessing what the final result would look like. Would it be symmetrical enough? How would it look when the collar would be attached to the  blouse? etc. Once it is sewn on the blouse, there’s no way back! And I did not have a plan B 🙂 Luckily it was quite alright. Not perfect at all, but I’m happy with how it turned out. I did the embroidering while we were on a short trip to Tobago, which was quite a nice surrounding, as you can see on my IG-account 😉

The sewing process went quite smoothly.   I was happy I still knew how to sew 🙂 The tutorial is clear, as I am used to with the Coffee & Thread patterns. I love the details of the pattern and the clean finishes it provides. Rosanne also loves her new blouse and did not want to take it off after trying it on. Luckily I was smart enough to immediately take pictures at home, because a little later she spilled chocolate on it, so no more possibilities for a photo shoot there. Ooops… Sia also immediately asked for exactly the same blouse, so I guess I can call it a success 🙂 

If you would like to make a Nina Blouse of your own, I have some good news! For 2 more days, until the 19th of March, you can by it in the shop with a 20% discount, using the code NINAPATTERNTOUR. What are you waiting for? 

Make sure to check out all the other gorgeous Nina Blouses too! You can find them on @frl.love or @coffeeandthread, or on Olga’s blog as well. 

 

Follow (bloglovin)

Instagram

Thank you for visiting my blog!
Any comment is of course highly appreciated

Naais to meet you

for English, scroll down

Evelien van de blog Sewbidoo organiseerde recent een naaidate over heel Vlaanderen, en daaraan gekoppeld ook een soort van virtuele naaidate, deze ‘naais to meet you’. Ze startte die zelf hier, en het virtuele stokje ging zo al door een groot deel van naai-blog-land. Wat een leuk idee, en zo tof om te lezen!

Ikzelf kreeg intussen al bijna 2 maanden geleden (ooops…!)  het stokje van Delphine van de blog Just Delphine, wat ik erg leuk vond! Het was ook best onverwacht, aangezien ik zelf eigenlijk niet meer zo actief blog de laatste tijd, aangezien ik doordat ik nogal veraf woon, ook niet echt op blogmeetings of naaiweekends en zo kan geraken, en tenslotte omdat ik ook doorheen de afgelopen maanden (of langer) zelf niet veel tijd meer heb voor het lezen van blogs, en daardoor ook een pak minder “betrokken” ben in het blogwereldje. Wat ik enerzijds erg jammer vind, maar anderzijds probeer ik het me niet te hard aan te trekken omdat de dingen soms ook gewoon zijn wat ze zijn. Maar ik was dus toch wel dankbaar en blij dat Delphine me dat stokje doorgaf 😉

De bedoeling is om drie vragen te beantwoorden, en daarna zelf ‘het stokje’ door te geven. Hier gaan we dus!

Wat is het eerste stuk dat je ooit gemaakt hebt? 

Het allereerste dat ik ooit gemaakt heb, zullen enkele kussenslopen zijn toen ik een jaar of 12 was denk ik, met de naaimachine en de hulp van m’n mama. Mijn oma was een professionele naaisters, die ons vroeger honderduit kon vertellen over haar harde werk voor de Antwerpse chique kledingboetieks. Zij leerde mijn mama naaien, en die leerde op haar beurt de basis aan mij. Foto’s van die kussenslopen heb ik niet, en als tiener en jonge twintiger heb ik, buiten het omzomen van broeken, nooit genaaid. Ik kreeg voor m’n verjaardag in 2009 (toen werd ik 27, zo jong zeg!) een tweedehands naaimachine omdat ik graag terug wilde starten. Ik maakte echter niet zo veel, en schoot pas – een beetje!- in gang toen ik zwanger was van Sia in 2011.

Ik maakte toen een dekentje voor m’n metekindje Simon, maakte de doopsuikerzakjes voor Sia, en tijdens de 11 dagen die ik overtijd ging, maakte ik ook nog een wikkeldeken (die echter te groot was) en tutkettingen (die foto is een foto uit m’n foto-album!).

Wat precies mijn allerallereerste kledingstuk was, weet ik niet goed meer, maar het was 1 van deze dingen: een jurkje voor Sia volgens het patroon van de Droomfabriek. Ik vind het nog steeds heel schattig, maar de afwerking was een totale ramp, haha 🙂 Zo zie je maar dat iedereen ergens moet beginnen!

Daarnaast maakte ik toen een paar rokjes, en in die periode maakte ik ook een wintercape’je zonder patroon waar ik eigenlijk echt nog steeds trots op ben en waar ik tonnen complimenten over heb gekregen. Al zal dat schattige ding er wel voor iets tussen zitten ook… Gek om die foto’s nog eens te zien, zo mini dat ze daar nog is!

Op welk stuk ben je het meest trots? 

Dit vond ik een moeilijke vraag! Over sommige dingen ben ik gewoon tevreden, maar echt trots misschien niet. Ook al ben ik in het algemeen best trots op het feit dat ik zelf kleding kan maken. Bijlange niet perfect, maar dat moet niet voor mij. Als ik dan toch iets moet kiezen, kies ik voor drie dingen:

Ten eerste de Louisa jas die ik vorig jaar voor Sia gemaakt heb, en waarover ik eigenlijk nooit geblogd heb… misschien doe ik dat ooit nog wel eens 🙂 Niet omdat die zo perfect gelukt was, maar wel en vooral omdat ik volhard heb, want het was me het karweitje wel. Ik heb erop gezwoegd en gezweet en vond het bijzonder frustrerend. Het uiteindelijke resultaat vond ik toch nog heel geslaagd, en moet bovendien zowat het meest gedragen zelfgemaakte kledingstuk ooit geweest zijn.

Ten tweede ben ik erg trots op de Vienna jurk die ik deze zomer voor Sia heb gemaakt. Ik word nog steeds blij als ik ernaar kijk. Ik ben blij met de stofkeuze, met hoe mooi dat patroontje is, en vooral ook met het borduursel dat ik er nog bij heb gezet, waarmee het alles combineerde dat ik mooi vind. Er zal altijd wel iets zijn dat beter kan, maar voor mij persoonlijk is deze jurk een van de meest perfecte kledingstukken die ik al maakte. En Sia is er zot van ook. Dubbel prijs!

Ten derde ben ik ook wel trots op de Kochi Kimono die ik maakte en waarmee ik een prijs won via de Monthly Stitch blog. Ik vind ‘m nog steeds supermooi, maar dacht wel ik dat ik die vaker zou dragen dan ik dat in werkelijkheid deed. Ik hoop dat het mooie weer in Trinidad voor een inhaalbeweging zal kunnen zorgen voor deze kimono.

Welke naaister/ontwerper/blogger/instagrammer zou je graag eens in het echt ontmoeten? 

Weer zo een moeilijke vraag! Er zijn er zoveel!! En ik ken amper iemand ‘echt’! Ik bewonder zoveel andere naaisters en blogsters, en de ene z’n stijl is al meer m’n ding dan de andere. Iemand wiens stijl ik eigenlijk echt altijd helemaal geweldig vind, is Marie-Paule van de blog So Popo Sew. Altijd apart en o zo stylish en cool. Maar er zijn nog zoveel anderen wiens stijl ik absoluut ge-wel-dig vind. Marjolein van Flaflinko, Eva van With Love By Eva, Lies van Liesellove, Dorothee van Noortjeprullemie, Annick van My Minniemie, Qwinta van Larth, Mijke van Ridders En Rozen, Judith van Dietemiet, Sylvia van Lily en Woody, Griet van Emma en Mona, en nog zooooooveel meer!! En dat zijn dan eigenlijk vooral Nederlandstalige naaisters, terwijl er ook zoveel leuke engelstalige zijn!  Daarnaast hou ik enorm van een aantal interieurblogs en IG-accounts, waarvan de foto’s en berichten me soms zo blij kunnen maken en een enorme inspiratiebron zijn. Maar omdat het hier een naaigerelateerd bericht is, hou ik het maar even bij de naainamen. Al doe ik ongetwijfeld heeeeeeeeel veel mensen veel oneer aan door hen niet te vermelden. Sorry! 😉

 

Ik mag het stokje ook nog doorgeven aan 3 anderen, als ik me niet vergis. Moeilijk kiezen!! Ik geef het graag door aan Marie-Paule van So Popo Sew, aan Stefanie van Miss Pixie’s Blog, en tenslotte ook aan Katrien van de blog tante Fee, een toffe madam met wie ik op mijn allereerste echte job even heb samengewerkt. Hopelijk vinden zij ook ooit ergens tijd om over deze vraagjes te brainstormen 🙂

Follow (bloglovin)

Een reactie maakt mij altijd blij!

 

Evelien from the blog Sewbidoo recently organized a sewing date all over the Flemish part of Belgium, and to go along she also started a sort of virtual sewing date, called ‘naais to meet you’. (For English speaking readers: ‘naais’ is actually a pun: ‘naaien’ is dutch for sewing, and ‘naais’ is obviously referring to the word ‘nice’.) This virtual sewing date is like avirtual estafette: you get ‘tagged’ by another blogger, and you can ‘tag’ 3 others yourself. Everyone has to answer the same 3 questions. I haven’t read all of them, but enjoyed to at least read some of them! 

Almost 2 months ago I got the virtual estafette from Delphine from the blog Just Delphine, something I really appreciated! I also did not expect it at all so it was quite a surprise. I’m not very actively blogging anymore, I live quite far from the Belgian blogging and sewing scene and can never attend any blogmeet or sewing day or anything alike, and to add to that, I haven’t been reading many blogs anymore the last few months. That makes me feel much less involved in the blogging world. On the one hand that is something I miss and regret, but on the other hand I just try to put it in perspective. Sometimes things are just what they are. But that doesn’t mean I can’t feel happy to be part of this anyway! So thank you again, Delphine!

So here I go with the 3 questions: 

What is the first piece you ever made? 

 

The very first things I probably ever made, were a few pillow cases when I was an early teenager, with the help of my mom and her sewing machine. My grandmother was a professional seamstress, who told us many stories about her hard work for the fancy boutiques in Antwerp, so my mom learned how to sew from her, and taught me the very basics too. I don’t have any pictures of those pillowcases, and as a teenager and young twenty-something girl I’ve never really sewn a lot, except for shortening my pants. When I was turning 27 in 2009 (oh how young was I then! ;-)) I had asked a sewing machine for my birthday. My then-boyfriend (and now-husband) bought me a second-hand sewing machine, but I did not really sew much until I got pregnant with Sia in 2011. I made a blanket for my godchild Simon, made the treat bags for Sia’s birth, and during the 11 days overtime of my pregnancy I made a wrapping baby blanket (or how is that called in English?) and some pacifier ribbons. The picture is a picture taken from an album, as I couldn’t find many original pictures… 

I can’t say exactly what my very first garment was, but it must have been one of these things: a dress for Sia with a free pattern of a A-line dress by De Droomfabriek. I still think it is really cute, but oh boy, it was soooo badly finished on the seams and inside and everywhere! But well, everyone has to start somewhere! In the same period of time I made some easy skirts, and I also made a cute wintercape wherefor I had drawn a pattern myself. I still feel proud of how that worked out so well, especially since I didn’t have much experience. I got sooo many compliments on it, although I think the cute little girl inside of the cape also played a big role there… Funny to see these pictures too. That little girl in that little cape just turned 6, 2 weeks ago!

What piece makes you the most proud?

This was a hard question! I mostly am pretty happy about having a finished garment (although not always, and I even find myself becoming more and more critical…), but that’s not the same as being proud. Although I must say that in general I am pretty proud of just being able to make clothing and other things myself. I’m not the most perfect seamstress, far from, but I’m not the one who really needs that to be happy with it. But well, if I have to chose, I pick these 3 garments: 

The Louisa coat I made for Sia last year. Somehow I never got to blogging about it. The coat was absolutely not perfect either, but I am particularly proud of it because it was the sewing process took me so much longer than expected, and was extremely frustrating. Luckily I persisted, because I was happy with the result and how Sia looked in it, and it is probably the handmade garment that has been worn the most ever. 

Secondly I am very proud with the Vienna dress I made for Sia this summer. I still feel it whenever I look at it. The fabric choice, the pattern, and especially the embroidery I did on it, which made it just a combination of everything I love and one of the most perfect things I ever made so far. And to add to that: Sia totally loves it, and wants to wear it as much as possible, even on her birthday party 2 weeks ago! 

Lastly I also feel proud of the Kochi Kimono I made, which made me also win a price on the Monthly Stitch blog. I still really like it, even though I had thought I would wear it much more than I actually did. I hope the nice Trinidad weather will make that turn around.

What seamstress/designer/instagram person would you like to meet in real life? 

Again such a difficult question, because there are soooo many inspirational people I would like to meet and I hardly know any of them ‘in real life’. I admire a lot of seamstresses and bloggers! So much inspiration! Someone whose style I really adore, is Marie-Paule from the blog So Popo Sew. Always different, stylish, cool, on-trend but at the same time just a trendsetter or just someone who doesn’t need to look at trends because she just has her own style which is always great, But there are so many others that I admire: Marjolein from Flaflinko, Eva from With Love By Eva, Lies from Liesellove, Dorothee from Noortjeprullemie, Annick from My Minniemie, Qwinta from Larth, Mijke from Ridders En Rozen, Judith from Dietemiet, Sylvia from Lily en Woody, Griet from Emma en Mona, and many many more! And those are only dutch-speaking seamstresses, there are tons of great international seamstresses that are such an inspiration too! I am sorry for all those great blogs that I did not mention! I also have a big love for some great interior design blogs and IG-accounts, but because this post is mostly sewing related, I’ll stick to that 🙂

So that was it about me! I can give this virtual estafette to 3 other bloggers if I am correct. Hard to chose, but I’ll go for these 3: Marie-Paule from So Popo Sew,  Stefanie from Miss Pixie’s Blog, and lastly also Katrien from the blog tante Fee, a nice lady who happens to be one of my colleagues at my very first real job ever. I hope they will be able to find some time to brainstorm on these questions 🙂 

Follow (bloglovin)

Thank you for visiting my blog!
Any comment is of course highly appreciated

Next destination: Trinidad

for English, scroll down

Zoals jullie wel gemerkt hebben, was het hier weer een hele tijd heel erg stil, net zoals op onze andere blog. Dat betekende niet dat er hier niets gebeurde, wel integendeel zelfs. Er gebeurde heel veel, en er staat ons nog veel te gebeuren ook de volgende maanden. Wij gaan namelijk met ons gezinnetje opnieuw verhuizen, naar Trinidad & Tobago deze keer. Voor wie, net als ik toen ik het eerst hoorde, geen idee heeft waar dat ligt: het zijn twee eilandjes naast de kust van Venezuela. Ze behoren tot de Caraïben, maar liggen onder de meeste andere Carraibische eilanden. Buiten de orkaanzone ook trouwens, niet geheel onbelangrijk dezer dagen. Lode gaat er werken in de hoofdstad, Port of Spain, in Trinidad. En wij gaan mee natuurlijk 😊

Het is geen makkelijke beslissing geweest en de afgelopen weken en maanden waren dan ook een rollercoaster aan emoties en ook aan allerhande praktische beslommeringen en bekommernissen. We waren helemaal niet van plan om nieuwe oorden op te zoeken, al helemaal niet zo snel. We hebben eigenlijk pas de laatste paar maanden het gevoel dat alles hier op z’n plek begint te vallen, dat we onze weg vinden en deel beginnen te zijn van de gemeenschap hier. Een heel nieuw leven opbouwen ver weg van al je vrienden en familie en alles dat je kent, in een land dat je totaal niet kent, in een cultuur die helemaal anders is, is echt niet makkelijk, om het met een understatement te zeggen. Het vooruitzicht om dat zo snel opnieuw te moeten doen, was niet meteen iets waar ik blij mee was. Maar soms komen kansen je richting uit, en moet je kiezen. We weten niet hoe het gaat zijn, maar we weten ook niet hoe het ons in Amerika verder zou vergaan en welke kansen we al dan niet nog zouden krijgen. Je kan je hoofd daarover breken, proberen zoveel mogelijk informatie te verzamelen, enz. Maar op een gegeven moment moet je beslissen: blijven bij wat je hebt en wat je kent, of een sprong in het onbekende wagen. En we gaan de sprong wagen.

Veel meer ga ik er op dit moment nog niet over vertellen, dat komt nog wel eens. Concreet zullen we vlak na nieuwjaar verhuizen, zodat Sia het tweede semester in haar nieuwe school kan starten en de overgang niet te bruusk is. Ik schreef dit bericht terwijl ik op hotel zat in Trinidad, het voorbije weekend, om er huizen te gaan bezichtigen en er hopelijk een te kunnen uitkiezen. Iets waar we nu ook effectief mee bezig zijn. Allemaal best spannend dus…

Het voelt dus allemaal best dubbel, maar hoe langer hoe meer begin ik er ook naar uit te kijken. Ik durf te denken dat het gaat meevallen. We hebben veel geleerd uit onze eerste verhuiservaring, en of we nu in Amerika of in Trinidad wonen, we zitten even ver weg van onze vrienden en familie. Het gemis zal er niet groter, noch kleiner op worden. Al moet ik toegeven dat het net ietsje langer zal duren om in Trinidad te geraken dan in Washington DC voor diegenen die een bezoekje hadden overwogen 😊 Maar laat je daar vooral niet door tegenhouden, we ontvangen iedereen nog steeds met open armen 😉 Wie weet post ik binnen enkele maanden wel zoveel geweldige foto’s dat jullie niet meer te houden zijn 😊 En misschien ook niet natuurlijk… 😉 We zien wel. Loslaten is de boodschap! Life is now… ❤

Follow (bloglovin)

Instagram

Een reactie maakt mij altijd blij!

As you surely will have noticed, it has been verrrrrry quiet on this blog lately. That didn’t mean nothing has happened, rather the contrary actually. A lot of things have happened, and a lot of things will be happening over the next months. The reason is that we are about to move again with our little family, to Trinidad & Tobago this time. If you, just like me when I first heard it, have no idea where on earth that is: Trinidad and Tobago are 2 small islands near the coast of Venezuela. They are part of the Caribbean, but are lower than most of the other Caribbean islands. And also out of the hurricane zone, which is obviously also rather important these days. Lode will be working in the capital, being Port of Spain, in Trinidad. And we will go along, obviously

It hasn’t been an easy decision and the past few weeks and months have been a rollercoaster of emotions and tons of practical hustle bustle. We were not at all planning on moving, and especially not this soon after our first move, now 1,5 year ago. Even more now that we finally feel like we are being more and more integrated, more and more part of the community here. Things seem to be falling into place for everyone. Building up a whole new life, far away from family and friends and everything you know, in a country you don’t know, a culture you don’t know, is difficult, to say the least. The thought of having to go through all that again, is not something I was happy about. But sometimes there are opportunities or chances coming your way, and you have to make choices. We don’t know how it will be in Trinidad, but neither do we know how things will be for us when we stay in the USA, what opportunities would have come if we wouldn’t take this one. You can try to find as much information as possible, try to reason your way through, but in the end it just comes down to deciding: stay with what you know and have, or jump into the unknown. And so we decided we will jump.

I am not going to add much more to this right now. That’ll probably come soon enough. We will be moving right after newyear, so that Sia can start the 2nd trimester in her new school and the transition would not be too sudden. I have just been in Trinidad over the last weekend to try and find a house. So things are getting real here.

It still calls for a lot of mixed feelings, but the longer it takes, the more I also feel excited and start looking forward to it. We learnt a lot from our first international moving experience, and it doesn’t make very much difference whether we are living here or in Trinidad, because we are far away from our family and friends anyway. Missing them and so many other things from home will not be any different. Although I am surely aware of the fact that Trinidad will be a little more complicated to get to from Belgium than Washington Dc was, for those who were considering a visit 😊 But don’t let yourself keep from doing that, we will still welcome everyone with open arms 😊 And maybe in a few months I will be posting so many pretty pictures that you will be unstoppable and I will have to make a waiting list 😊 But then again, maybe not… 😉 We’ll see. Letting go is the thing we need to do and learn, over and over again. Life is now… ❤

Follow (bloglovin)

Instagram

Thank you for visiting my blog!
Any comment is of course highly appreciated