wonderful world of joyland

Een nieuw jaar dient zich aan. 2015 zit erop. Iedereen maakt voornemens, iedereen wenst iedereen allerhande persoonlijke en minder persoonlijke dingen. Dingen waar we allemaal nood aan hebben of waar eenieder op hoopt of van droomt. Zoals liefde, vriendschap, een goede gezondheid, rust, tijd, mooie momenten, geluk, … Bij de ene is het leven er gul mee, bij de andere niet, maar allemaal verlangen we ernaar. En dan zijn er nog de dingen die net heel specifiek voor die ene persoon bedoeld zijn, omdat die net datgene graag doet, of nodig heeft, of … Dat er snel een zwangerschap mag komen (die wèl goed loopt) (beiden wens ik op dit moment aan meerdere lieve mensen rondom mij toe…), of dat er een gezond kind geboren mag worden (idem), enz. Jullie kunnen  dit rijtje vast wel aanvullen.

Ik wens jullie dus toe: precies datgene wat jullie zelf verlangen, datgene waar jullie op hopen, datgene waar jullie van dromen, datgene wat jullie nodig hebben.

En daarnaast heb ik nog één specifieke wens voor jullie: dat jullie de wereld met een kinderlijke openheid en puurheid kunnen zien en ervaren. Dat jullie verwonderd en enthousiast kunnen zijn over kleine, eenvoudige dingen. Dat jullie vele kleine gelukjes mogen ervaren. En zoveel meer.

Willen jullie ook even wegdromen bij dit muziekje, surf dan naar dit filmpje, of naar de ontelbare anderen op internet 🙂 Ik heb een (heel) kleine verzameling van deze muziekdoosjes, maar word steevast instant  gelukkig als ik op m’n zoldertje zit en ze eventjes laat spelen, al is dat soms maar even… Het zijn die kleine gelukjes die het leven zoveel mooier kunnen maken, als je ’t mij vraagt. Daar wil ik jullie graag even in laten delen…

Maak er een wondermooi jaar van!

Follow– bloglovin

heb jij al een hobby? – flow weekly

Een van mijn favoriete ‘boekskes’ is ‘de flow’. Flow dus, met andere woorden. Net vandaag de nieuwe gekocht, alweer een prachtexemplaar, ik kan niet wachten om ‘m helemaal te lezen!

Telkens weer voel ik vanalles borrelen en bruisen als ik door de flow blader. Het doet je denken, doet je stilstaan, roept emoties op, maakt je bewuster, maakt je creatief, geeft energie, … Het is echt pure me-time, als ik eraan begin. Zelfs al is het voor een goeie 10 minuten op de trein. Ik schrijf er vast nog wel eens een (of meerdere) posts over. Ik herinner me trouwens ooit een blog gelezen te hebben van een zekere Tine, wiens blog intussen verdween, die hier ook telkens zo door geïnspireerd werd dat ze er iets mee wou doen. Om maar te zeggen dat ik dus niet alleen ben met m’n gevoel. Nu ja, dat wist ik wel, want Flow is natuurlijk niet voor niks tijdschrift van het jaar geworden in Nederland…
Naast de gewone flow, is er ook de flow weekly en de flow specials. Telkens echte pareltjes, ik ben er helemaal aan verslaafd. En vandaag kocht ik dus ook de Flow Weekly:

Het was weer leuk om lezen, en omdat deze blog toch vooral zal gaan over mijn hobby’s, of toch over wat ik leuk vind in het leven, kon ik het niet laten er iets over te schrijven! Ik werd echt blij toen ik het las. Zo voelde ik me aangemoedigd in deze hele nieuwe blog-ervaring/poging. Want ik las dat een of andere tekstschrijver zei dat het in feite niet uitmaakt of iemand ‘bewondering’ opbrengt voor je hobby (in casu dus een ‘nieuwe hobby’, het bloggen), want dat het erom gaat dat je er plezier aan hebt. Dus dacht ik: da’s waar, ik doe het gewoon en zie wel wat het geeft! Ik las ook heel wat aanmoediging om vooral veel te durven proberen, te durven leren. Dat alles gaat ook op voor het naaien, en andere knutsels. Door al dat proberen, heb ik al zoveel geleerd!

Ik las ook dit:

Is dat niet om gelukkig van te worden?

En er zat deze week ook een prachtig postertje in het midden, zoals trouwens meestal wel het geval is…

Wie meer wil lezen: haast u naar de krantenwinkel, want elke donderdag is er een nieuwe, en dit exemplaar is er dus nog tot en met woensdag 09/12!

Follow – Bloglovin

N.B. Alle inhoud op de foto’s is dus van Flow, ik hoop dat ik niks grondig mis doe met deze foto’s hier te zetten. Ik moet me er eens in verdiepen, en moest iemand weten dat dit fout is, please let me know! Dan verwijder ik het natuurlijk meteen!!

ontroering en schoonheid in donkere dagen

Gisteren was ik getuige van een bijzonder, warm moment.  Na een interessante studiedag, bleef ik in Brussel hangen omdat m’n lief en ik naar het optreden van Trixie Whitley gingen in de AB in Brussel. Ik moet zeggen dat ik best wel wat onder de indruk was van de militaire aanwezigheid die daar het beeld bepaalt dezer dagen.

Op de amper 100 of 200 meter die ik wandelde van de metrohalte naar de AB zag ik 2 of 3 van die zware pantserwagens, en een tiental zwaarbewapende militairen rondlopen. Een vaag en licht gevoel van angst  en ongemak bekroop me, en niet alleen dat. Het was ook een best bizarre ervaring om te zien hoe er massaal selfies genomen werden met die voertuigen en militairen, alsof het een of ander curiosum was dat ze daar voor de show hadden neergezet. In feite had heel die korte wandeling iets bevreemdends. Het wemelde van de dakloze mensen, beschutting zoekend met kartonnen en slaapzakken, de ene met een hondje, de andere met een konijn, allen met een kartonnetje om centjes te vragen. Tegelijk is daar het prachtig verlichte beursgebouw, en de kerstmarkt, met kraampjes vol friet en drank en lekkers. Militairen, daklozen, kerstvierders, en dat alles op 100 meter. Het leek wel een of andere B-film waarin ik toevallig figureerde.

De AB zelf werd duidelijk extra bewaakt. Ondanks dat ik rationeel echt wel wist dat het risico echt niet groot zou zin, was dat toch geruststellend. En toen gebeurde het. Ik stond in de rij te wachten om geld af te halen. Vlak naast de automaat zat een dakloze oude man. Dik ingepakt tegen de kou, vuil, en arm. Naast hem een mistroostig karretje met een karton erbovenop waarop een knuffelbeertje lag en verder een heleboel rosse centjes, een paar munten van 10 cent, een paar van 20 cent. Hoop en al een euro of 2. De man keek er amper naar. Tristesse. In ’t kwadraat misschien. Plots kwam daar een van die zwaarbewapende mannen aan, liep recht naar hem, gaf hem een heel zakje vol met eten, en liep terug naar zijn twee metgezellen. Paf. Ik voelde me plots doordrongen van dankbaarheid, had zin om te gaan zeggen hoe mooi ik dat vond. Hoe warm, en hoe bijzonder. En hoe symbolisch.

Ik ging in een cafeetje verderop een theetje drinken terwijl ik wachtte op m’n lief met de tickets. Ik heb al een paar jaar niet meer zoveel tijd om te lezen, hoewel ik als kind hele bibliotheken heb verslonden en ook later en nu nog heel erg kan genieten van een goed boek. Maar nu had ik toch een boek bij, en wat voor een: ‘Vele hemels boven de zevende’ van Griet Op De Beeck

Ik kan het iedereen aanraden. Ik heb het daar uitgelezen. Het overkomt me niet vaak, maar ik werd overrompeld door emoties en heb het even moeten wegleggen omdat ik anders ter plekke zou beginnen huilen. Ik las er onder andere dit:

Leef hard en goed en schoon en wild. Kijk goed, voel beter. Wees niet bang. Kies voor wat u blij maakt, wat het ook moge zijn. Durf proberen wat te lastig lijkt. Leg de lat hoog genoeg. Koester en laat u koesteren. Geef anderen wat ze verdienen, en uzelf minstens ook. Blijf hopen, willen, dromen, wensen. Wees kwetsbaar en sterk, en lief voor kleine dieren. En drink op tijd en stond een goed glas, dat helpt altijd.

En dat deed ik, die avond. Het optreden was werkelijk fenomenaal, ongelooflijk, subliem. Superlatieven schieten tekort. Wat een stem, wat een topwijf, wat een power, wat een muziek!! Af en toe schoot de gedachte aan de Bataclan toch door m’n hoofd, maar niks kon afbreuk doen aan het gevoel. 90 minuten puur genot van heerlijke muziek. Wie Trixie Whitley niet kent, raad ik aan om daar zo snel mogelijk verandering in te brengen, en om vooral naar haar optreden te gaan in april in Antwerpen.

Toen we daarna op de metro zaten, zag ik zoveel verschillende mensen. Alle kleuren, alle types. Ik zag een gesluierde vrouw op de schoot bij een blanke man, innig kussend. Ik zag mensen knuffelen, mensen drinken. Ik dacht aan iets wat Trixie Whitley zei toen ze het nummer ‘closer‘ aankondigde. Ze was bij het schrijven van dat nummer bezig met een soort oude oosterse filosofische stroming waarbij het o.a. ging over ‘eliminating the space between us’, en ze legde de link met het klimaat waarin we leven tegenwoordig. Ze eindigde met een soort oproep om de afstand tussen mensen wat kleiner te maken, om mekaar te omarmen, ‘cause in the end we’re all the same species’. Ik vond dat schoon.

Terug thuis ging ik gauw slapen. Jongste dochter kroop tegen me aan en sliep voort. Ik aaide haar hoofdje, keek naar haar gezichtje. En ik dacht: de wereld kan ook zo mooi zijn.