Washington it is!

Deze week was het hier thuis ziek-zieker-ziekst. De griep heeft lelijk huisgehouden, enkel de man des huizes ontsnapte eraan, gelukkig maar, want hij is woensdag op shortski vertrokken, en dat had geen pretje geweest als hij ook de griep gekregen zou hebben.  Ikzelf ben eigenlijk echt een kleine week van de wereld geweest. Ik heb me weliswaar 2 keer naar het werk gesleept en ben daar de dag doorgekomen op dafalgan. Niet echt een aanrader, maar doordat ik begin april in loopbaanonderbreking ga, moet ik echt nog veel afwerken en zijn extra dagjes thuis niet echt handig. Maar buiten die twee dagen heb ik vooral geslapen, en in de zetel gehangen, enz. Gelukkig was mijn mama er om woensdag en donderdag wat te komen helpen, mijn reddende engel!

Vandaag stond ik voor het eerst sinds het weekend op zonder hoofd- en spierpijn, en heb ik eindelijk terug wat energie. En die gebruik ik nu graag om jullie te vertellen dat we niet naar Glasgow of London, maar wel naar Washington zullen verhuizen! Eind april zal het waarschijnlijk een feit zijn, maar de precieze data moeten nog vastgelegd worden. Spannende tijden dus! En drukke tijden, want er moet nog zoveel geregeld worden… Maar ik vertrouw erop dat dat allemaal wel in orde komt 🙂

En hoewel een vertrek ook een beetje dubbel is, en we veel achterlaten, probeer ik daar bewust (nog) niet te hard aan te denken en focus ik me even op de leuke dingen die ons daar te wachten staan. Lode is al een paar keer lang en minder lang in Washington geweest voor zijn werk, en toen hij er in 2010 4 maanden was, ging ik hem er bezoeken. Het scheelde toen maar een haartje of het bezoek kon niet doorgaan, omdat er net een enorme sneeuwstorm was geweest.

Al die bergen sneeuw, dat had echter ook wel iets. Toen zag ik al waarom Lode zo als een blok voor die stad was gevallen, al is dat moeilijk te omschrijven. Washington is uiteraard een enorm grote stad, maar toch heb je niet het gevoel dat je in een miljoenenstad zit. Misschien komt het doordat er geen echte hoogbouw is? Blijkbaar is er een of andere wet die zegt dat er geen enkel gebouw groter mag zijn dan de obelisk, zo vertelde Lode me.

Washington heeft een hele geschiedenis, en het bruist er. Het is het politieke hart van de machtigste natie van de wereld, en dat voel je en zie je.

Het is ook een smeltkroes van nationaliteiten, alles door mekaar, alleen al door de vele internationale instituten die er zijn. Ook wij zullen daar dus deel van gaan uitmaken. Er valt cultureel enorm veel te beleven, er zijn veel leuke cafeetjes waar je nog onbekende muzikanten kan ontdekken. Als ik me niet vergis, is bv. Duke Ellington, een van de grote jazzlegendes, geboren en getogen in Washington. Er zijn ook prachtige musea, en het beste van al is dat die zo goed als allemaal helemaal gratis zijn.

Ze hebben er ook een hele leuke dierentuin, en ja, zelfs die is gratis! En het toeval wilt dat daar twee pandaberen zitten die een baby-panda geproduceerd hebben!! Dat gaan de kindjes zeker weten te appreciëren denk ik!

Washington is echter ook een heel groene en open stad, met parkjes en plekjes en speeltuintjes enz. De rivier de Potomac stroomt erdoor, en je kan daar prachtige lange wandelingen maken. En het absolute hoogtepunt van het jaar is natuurlijk het ‘cherry blossom festival’ als alle Japanse kerselaars in bloei staan. Ik was er toen niet, dus kan je geen foto’s tonen, maar Lode maakte het wel mee en verzekerde me dat dit een van de mooiste dingen is die hij al zag. Ik kijk er al naar uit, al zal het pas voor volgend jaar zijn omdat het al voorbij zal zijn tegen dat we verhuizen. Het wemelt ook overal van de eekhoorns, wat wij natuurlijk heel schattig vinden maar wat ze daar eerder als ‘ongedierte’ beschouwen. Ik herinner me nog hoe ik een foto nam van zo’n eekhoorn en er iemand heel droogjes tegen me zei ‘it’s just a rat with a furry tale‘. Ok dan 🙂 Dat is sindsdien wel een beetje een running gag gebleven tussen Lode en mij 🙂

Natuurlijk zijn er ook die andere kantjes van Amerika, waar we  soms niet zoveel van begrijpen.  Of hun extremere kantjes, hun gekke kantjes. Hun wapengekte, extreem geloof, hun standpunten over sommige dingen, … En wat als zo’n Donald Trump president wordt?? Kan dat ècht?? Maar als ik Lode mag geloven, is Washington echt heel gematigd, en zitten ‘de echte gekken’ elders… Nu ja, we gaan sowieso niet veralgemenen en gaan gewoon zien hoe het is.

Maar die gekke Amerikanen zijn soms ook wel gewoon heel leuk. Ze zijn er altijd supervriendelijk. Ok, misschien is dat allemaal oppervlakkig, maar het blijft leuker om met een lach begroet te worden dan mekaar zuur voorbij te lopen, zoals hier zo vaak het geval is. Je wordt er altijd heel makkelijk geholpen, heb ik toen zelf gemerkt. Lode heeft nu een paar mailtjes rondgestuurd en al een heleboel antwoorden vol tips en hulp gekregen. We zullen dus zeker niet vereenzamen vermoed ik.

Ze zijn daar ook gek op sport, en zo gingen we toen eens kijken naar een wedstrijd van de basketbalploeg de Washington Wizards, ook een hele belevenis! Wat een ambiance! En een hele machinerie ook! Grappig was wel ook die ‘dance cam’, waarbij de camera’s op het publiek gericht worden tijdens de pauzes, en dan kan je je helemaal laten gaan…

Hilarisch als je ’t mij vraagt!

En zo zal er ongetwijfeld nog heel veel te ontdekken vallen! Ik ben nu enkel wel een beetje op zoek naar wat er op creatief vlak zoal te beleven valt daar. Of er leuke rommelmarktjes zijn, stoffenwinkeltjes, dingen om te doen, … Moest er iemand tips hebben, laat maar komen!

En nu ga ik ook eens richting naaizolder, want ik heb heel wat crea-tijd in te halen!! Om te beginnen de laatste pin it -make it van vorige maand, en ik wilde ook een tweede testjurkje maken van het gloednieuwe patroon van Lievekeenzus, de Eryn’s Garden Party Dress, een echt zalig patroontje dat ik mee mocht testen!! Houd zeker de blog daar in de gaten, want binnen enkele weekjes wordt het patroontje gelanceerd!

Tot de volgende keer!

Lila-K3

K3. Vandaag leerde ik dat ze 17 jaar geleden begonnen zijn. En dat ik dus 16 jaar was op dat moment. Meteen de reden waarom het nooit echt grote liefde was, want K3 was in die tijd en op die leeftijd eigenlijk wel echt niet zo ‘hip’… Moest iemand mij dus toen, of zelfs nog tot voor kort, gezegd hebben dat ik daar een cd van ging hebben, dat stiekem zelf nog wel leuk zou beginnen vinden, en met mijn kinderen naar een optreden zou gaan, ik zou ze voor zot verklaard hebben. Maar kijk, tijden veranderen! Zoals ik hier al schreef, ontdekte Sia K3 in de klas, werd Rosanne kort daarna de vermoedelijk grootste fan op aarde van het luchtballonnenlied, en moest ik zelf toch ook wel voor de bijl gaan. Alsof dat nog niet genoeg was, zette Sia op haar eigenste ‘bucketlist‘, af te werken voor we naar ‘het andere land’ verhuizen nog: naar de zee gaan en naar K3 gaan kijken. Wat doe je dan als mama? Juist ja. Dus deze mama dacht: als we dan toch gaan, kan ik maar beter all the way gaan…

Op deze superleuke blog vond ik al een voorbeeldje, èn de link naar deze webshop die alle benodigdheden verkocht. Ik maakte wel een foutje en bestelde veel te veel lint, maar ja, ooit zal dat nog wel eens van pas komen. Ik kocht de luchtballonnentricot voor Rosanne, als zware luchtballonnenlied-fan, en de zilveren stof voor Sia. Doel was om het nieuwe patroon van Compagnie M, i.s.m. Lily en Woody, te gebruiken, de Lila jurk/jumpsuit. Voor Sia zou ik dan gewoon proberen dat wat te vergroten en dezelfde werkwijze te gebruiken. Eens de stofjes aankwamen, wilde de kleine zus echter ook een blingblingkleedje, en de luchtballonnen werden resoluut onthaald op ‘NEE’. Ok, twee blingblingkleedjes dus.

Om de een of andere reden had ik het idee opgevat om het beleg in een witte tricot te maken. Het had iets vandoen met het idee dat zo’n supersynthetisch stofje misschien niet zo goed zou zitten of zoiets. Dat ze er uiteraard iets zouden onderaan doen, was niet echt in me opgekomen. Bij de afwerking zag je dat wit natuurlijk heel goed, wat ik eigenlijk echt niet geslaagd vond. Helemaal opnieuw beginnen was geen optie, dus besloot ik de hals- en mouwranden te doorstikken met zilverdraad. Nog steeds niet echt geslaagd te noemen helaas. Maar ik troostte me met de idee dat dit nu niet echt iets is om gewoon elke dag mee over straat te lopen. Voor Sia gooide ik de reeds geknipte stukken beleg dus opzij en knipte ik nieuw beleg in de zilveren stof. Met een veel beter resultaat, al zeg ik het zelf. Ik maakte ook een ronde halslijn i.p.v. die van de Lila jurk. In feite is het dus niet meer helemaal een Lila jurk te noemen 🙂

De linten eropstikken was nog het meeste (pruts)werk, want de jurkjes zelf zitten op een wip in mekaar. Zoals jullie kunnen zien, maakte ik het voorpand niet uit 2 maar uit 1 deel, en tekende ik het patroon gewoon door, heel makkelijk en handig. Ik had nog nooit een tricot kleedje zoals dit gemaakt, met beleg en zo, dus de handleiding kwam van pas en was, zoals steeds bij Compagnie M, weer heel duidelijk en leerrijk. Het jurkje op zich zat dan ook op een wip in mekaar. Altijd leuk, zo’n snel-klaar-projectje! De zoom naaide ik om met een tweelingnaald.

Doordat de jongste dochter zondagavond ferm ziek is geworden en mijn dag- en avondinvulling stevig in de war stuurde, was het uiteindelijk toch maar à la minute helemaal klaar. Deze ochtend voor we moesten vertrekken de laatste zoom nog gedaan 🙂 Bij gebrek aan goeie kodak èn tijd, zijn de aan-foto’s dan ook niet echt om over naar huis te schrijven.

Sowieso vroeg ik me, zelfs los van het ziek-zijn, al wel af of zo’n optreden wel te doen zou zijn met een tweejarige… Omdat ze vandaag nog steeds zo ziek was, wilden we Rosanne dan ook thuis laten. Eén van ons zou dan met Sia naar het optreden gaan. Maar kleine zus wilde per se mee… Change of plans dus, en we gingen dan maar met de auto zodat we ook snel weer weg konden als het toch niet echt je-dat zou zijn met onze zieke. Het huisje van de liefste mammie ter wereld was vandaag sowieso de uitvalsbasis, en zij woont gelukkig niet zo ver van de place to be. Na een goed half uurtje had ons klein ziek schaapje er inderdaad genoeg van. Gelukkig had ze net haar favoriet kunnen horen, de luchtballonnen! Ziehier dat arme zieke kind in haar K3-kleedje, net nadat we buitengegaan waren:

Sia mocht natuurlijk wel blijven, zij en papa konden daarna met de tram/metro terug naar mammietje komen, een extra avontuur voor haar!

Gelukkig klaarde Rosanne daarna een beetje op en was ze toch weer goed gezind. Omdat ze zo ‘zielig’ was, mocht haar tutje (‘tutu’) ook nog eens uit de slaapkamer komen, waar het normaal gezien blijft liggen. Ze heeft ervan geprofiteerd!

Hopelijk is ze gauw helemaal terug de oude, en dan zullen we hier thuis nog wel eens een privé-K3-feestje bouwen!

Follow

Een reactie maakt mij altijd blij!

patroon jurkjes: Lila jurk – Compagnie M
zilveren lamé en satijnlint: Miss Anaïs