Ik geef het toe, de ‘pin it make it’ uitdaging, gelanceerd door Lies van Liesellove, waarvan ik het doel al een beetje aangepast had door niet elke week maar tweemaal per maand iets gepind ook effectief te willen maken, loopt niet helemaal gesmeerd. Ik had er intussen al 6 moeten hebben eind maart, maar presenteer jullie nu pas nummer 5. Nummer 4 zullen jullie niet meteen terugvinden, maar dat is mijn trouwkleedje, aangezien ik al meerdere Jessy jurken gepind had om het ooit ook eens zelf te maken. Maar ik had geen zin om dat bij de titel van die blogpost te vermelden 🙂
Ik weet ook niet zeker of ik na april aan 8 ga geraken… Misschien moet ik me maar eens op mijn recepten-bord ‘smijten’, om het wat haalbaarder te maken. Want veel wordt er niet meer genaaid. Er wordt gewerkt, ingepakt, geregeld, gepland, gedacht, getreuzeld, afgesproken, gebeld, opgezocht, rondgereden, … Onze sociale agenda is extra gevuld, om zoveel mogelijk mensen nog eens te kunnen zien. Voor naaien en creativiteit heb ik helaas weinig tijd over. En dat zal niet direct veranderen, want eens we verhuizen duurt het zeker een maand eer mijn stofjes en naaimachine voet aan wal zetten in Amerika. Misschien wordt het hier dus de komende (twee?) maanden wat stiller dan anders. We zien wel…
Maar voor nu: back to business! Nadat ik een heel aantal maanden geleden mijn kleingeldportemonneetje liet liggen in Planckendael, was het een beetje behelpen met kleingeld. In mijn jaszakken, in mijn werkrugzak, in mijn handtassen, overal staken wel wat centen. Maar handig was dat niet. Hoog tijd dus voor een nieuw portemonneetje, eentje dat ik zelf wilde maken. Via pinterest zocht en vond ik vanalle bruikbare tips op mijn bord ‘tassen en zakjes’, zoals deze pin, deze, deze, en zo kan ik nog wel even doorgaan… Ik zou zeggen: neem gerust zelf een kijkje 😉 Maar toen viel mijn oog op dit etui’tje in het (eenmalige?) tijdschrift ‘We Love Winter’ (van de makers van Flair):
Tja… een schattig portemonneetje, een poezekopje, en een potentiële zelfmaker: dit moest ik proberen! Nu moet ik dus zeggen dat ik nog nooit -als dus echt in ‘nog NOOIT’- een ritstasje heb gemaakt, nee zelfs nog nooit een gewone rits ergens heb ingezet. Toch een kleine uitdaging eigenlijk.
Ik vond een geschikt, streelzacht stofje van Furore, gekocht bij mondepot, en een bijpassend effen zalmroze katoentje van Soft Cactus voor de voering. Ik gebruikte de handleiding van de blog handmade Mieke. Zag er eenvoudig uit, en waarschijnlijk was het dat ook, maar ik ben er desondanks toch in geslaagd om ergens de mist in te gaan helaas. Ik denk dat ik de uiteindjes naast de rits te kort heb afgeknipt of zoiets, ik heb eigenlijk geen idee. Maar ik kon die kantjes dus niet goed keren, met als resultaat geen rechthoekig portemonneetje, maar een soort trapezium of zo.
Het is in feite een geluk bij een ongeluk dat dat eigenlijk niet misstaat bij een poezesnoetje, waardoor ik hoop dat het eruitziet alsof het zo bedoeld was. Maar helemaal ideaal is het niet, en het stoort ook bij het openen en dichtdoen van de rits, wat niet zo vlot gaat als zou moeten. On the other hand: ik zal nu wel twee keer nadenken vooraleer ik wat kleingeld wil pakken om iets uit de automaat te gaan halen of zo 😉
Het snoetje naaide ik met de hand erop met borduurgaren. Het is natuurlijk niet perfect symmetrisch, maar ik vind het mooi zoals het is.
Mijn liefste kat Lilly, de me trouw overal volgt vanaf het moment dat de kindjes slapen, deed weer mee aan de ‘fotoshoot’. Zij gaat helaas niet mee verhuizen naar Washington en dat doet mijn hart bloeden. Ze zal een perfecte nieuwe thuis vinden bij mijn lieve schoonmama en -stiefpapa (tja, hoe moet je dat soort relaties eigenlijk benoemen zonder tekort te doen aan de inhoud ervan??), die haar enorm zullen vertroetelen. Maar toch. Ik heb het er erg moeilijk mee dat ik haar ga achterlaten. Zij en ik, wij hebben iets speciaals. Een beetje mijn eerste ‘kindje’ of zo… Ze was een half verwilderd klein poesje toen we haar vonden (al is het verhaal wat complexer en niet echt zo erg als het klinkt), en ik ben veel met haar bezig geweest om van haar de lieve en tamme poes te maken die ze is. Ze blijft altijd bang en op haar hoede bij vreemden of bij drukte. Maar ze is zooooo lief… Ik ga haar zo missen…
Follow (bloglovin)