collect moments, not things – maart 2016

Er is weer een maand voorbij, dus hoog tijd voor een volgende post in deze categorie! Hier en hier kon je die van januari en februari al vinden, en voor wie de voorgeschiedenis niet kent: ik begon deze ‘serie’ in navolging van deze post op de supertoffe mamablog Leuke Wereld. De bedoeling is om een beetje bewuster te genieten van de vele momenten van klein en groot geluk, dagdagelijkse dingen die je blij maken, …

• Maart begon goed, want op 1 maart werd ik ten huwelijk gevraagd door Lode, die ik intussen ook mijn echtgenoot mag noemen, jawel 🙂 Ik was die dag wel snertziek, en dat bleef nog eventjes duren, maar het voelde fijn en leuk, en dat is wat telt natuurlijk. Met een ring, in de straat waar we elkaar hebben ontmoet toen we er allebei schuin tegenover mekaar op kot zaten (of woonden in zijn geval), met de muziek van Norah Jones die we toen een beetje tot ‘onze’ muziek hebben gemaakt.

Blijft me ontroeren…

• Ik vermoed dat de meesten onder jullie het vervolg van dat aanzoek al hadden gelezen, aangezien ik al blogde over de outfits van zowel mezelf als de dochters. Misschien is dat ook wel een beetje een klein gelukje, het moment waarop alles klaar was, of toch zo goed als. Ik denk dat dat op zaterdag 19 maart moet geweest zijn. Wat een opluchting, en toch ook wel trots, dat het me gelukt was. En dat het goed was, althans voor mij/ons 🙂

• En dan natuurlijk de dag zelf, 21 maart. Ik schreef er al over en heb er niet veel aan toe te voegen vandaag. Het was gewoon echt een fijne dag. We hebben ervan genoten. Ondanks dat het niet was hoe we ons dat op voorhand hadden voorgesteld, hebben we er echt iets leuks van gemaakt, en zijn we allebei ook achteraf blij met hoe het gegaan .

• Op 24 maart werkte ik m’n laatste werkdag. ’s Middags ging ik met al m’n collega’s lunchen en het was weer heel gezellig 🙂 Omdat ik in mijn gevoel en hoofd helemaal niet ècht ‘weg’ ben, want ik heb loopbaanonderbreking en ben voorlopig alleszins nog van plan om ooit terug te komen, verwachtte ik geen afscheidskadootje. Maar ik kreeg het toch: een superleuke bon om op te souperen bij habiba, maar wat meer is: ook een echte Leuven-tas.

Nu moeten jullie weten dat ik al sinds 2010 elke werkdag een pot thee zet, die ik opdrink uit een grote Starbucks-tas van Washington, gekocht toen ik Lode daar bezocht. Iedereen kent die tas intussen wel denk ik, en iedereen weet dat die van mij is. Nu ik dus naar Washington trek, neem ik de  Washington-tas niet mee. Ik heb ze ‘gedoneerd’ aan een collega. In de plaats daarvan kan ik nu een Leuven-tas meenemen naar daar. Een beetje symbolisch toch, niet? Ik was er alleszins heel blij mee!
Toen ik die dag alle deuren sloot en als laatste de dienst verliet op m’n werk, voelde dat heel erg dubbel. Hoewel we vaak ‘sakkeren’ op het werk, en vooral de praktische kant ervan (steeds grotere werkdruk, niemand wordt vervangen terwijl we evenveel werk moeten doen met bijna de helft minder mensen, enz…), voelde ik toch echt dat ik het jammer vond om alles achter te laten daar. Mijn lieve en leuke collega’s, maar ook de inhoud van m’n job, die eigenlijk echt boeiend en interessant is, of kan zijn. Ik had het niet verwacht, maar voelde me emotioneel en had het er best lastig mee. Maar tegelijk had het ook iets positiefs, want mijn job is niet weg (wat een luxe is dat op zich al!), en is het niet ook ergens  mooi om te voelen en te horen dat je gemist zal worden, en dat mensen je waarderen?

• Met Pasen werden er hier eitjes geraapt, natuurlijk. Ze waren eigenlijk op voorhand niet bijster geïnteresseerd, maar toen het raap-moment daar was, was het enthousiasme groot! Heerlijk hoe ze telkens weer compleet door het dolle heen zijn als ze weer wat eitjes gespot hebben. Ooooh, nóg eitjes, mama, kijk! enz… Even instant vrolijkheid!

• Er zijn intussen al enkele ‘laatste keren’ gepasseerd. Geen ècht laatste keren natuurlijk, want als alles goed gaat, gaan we iedereen terugzien, en ooit terug gewoon de draad hier weer opnemen. Maar toch. Ook de voorlopig laatste Pasen bij m’n mama thuis, met de familie van haar kant erbij. Altijd een fijn weerzien met hen. En ook onze meisjes amuseren zich kostelijk met de andere kleine en grote kindjes (lees: mijn eigen neven en nichten 😉 ). Mijn mama woont in haar eigen ouderlijke huisje in Deurne bij Antwerpen, aan ’t pleintje, zoals we dat noemen. Heerlijk rustig, aan een pleintje, vlakbij het park. Toen ons ouderlijk huis verkocht werd, vonden we dat eventjes jammer. Vooral omwille van de vele jeugdherinneringen die aan dat huis kleefden. Maar ook aan het huis van m’n moeke (=oma) hebben we zoveel zalige herinneringen. Van al die dagen dat we daar speelden, dat we op ’t standbeeld klommen, bloemetjes plukten, honingwafels of wortelsoep aten, in de kasten van moeke naar snuisterijen zochten of op ontdekking gingen in de kamer van m’n overleden bompa. Het geluid van de zweefvliegtuigjes in de zomer, de tochtjes in het park. Ik kan er zo van genieten om nu mijn kinderen hetzelfde te zien doen, maar dan bij hun eigen oma, mijn mama. Hoe de fijne dingen van vroeger nu ook kunnen terugkomen. Hoe ze met Pasen met alle kleine neefjes en nichtjes op het standbeeld klommen net zoals wij dat vroeger deden. Of hoe Sia vorig weekend madeliefjes begon te plukken en  er een kroontje van wilde. Ik nam er foto’s van en moest toen denken aan een fotootje van mezelf, een kleine 30 jaar geleden genomen waarschijnlijk, geen idee hoe oud ik toen precies was. Maar wel: ook met een madeliefjeskroontje, op zo’n 10 meter van waar Sia nu staat. Ja, dat raakt me wel…

• Ik had deze maand ook een paar keer ‘maar één kindje’, bv. toen Sia eens ging logeren bij haar nichtje. Sia is dan dolgelukkig, want ze doet niks liever dan gaan logeren bij haar nichtjes en neefjes. Maar ook ik vind het wel eens fijn om maar 1 kindje in huis te hebben. Dan kan ik plots dat ene kind alles geven wat ze wilt, en je ziet dan echt hoe ze daarvan kunnen genieten. Exclusieve aandacht!! Rosanne is een echt buiten-kind. Die zou van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat in de tuin willen lopen, willen voetballen, achter de kipjes willen lopen, naar de paardjes gaan kijken, enz. Of zoals op de foto’s: boekje lezen terwijl ik het kippenhok proper maak, meehelpen, samen gek doen (en een voordeel is dat ze het meestal keileuk vindt om foto’s te nemen of te laten nemen!). Ik kan dan echt meegenieten van haar geluk, van haar lachjes en kreetjes en enthousiasme. Mee proberen de wereld te zien door haar oogjes. Niks heerlijker dan dat…

• Ook deze maand ging ik samen met Sia een keer kinderyoga doen bij m’n vriendin Sara, ik schreef er hier al over. Zij runt de Balkende Hoeve, en het loont echt de moeite om eens een kijkje te nemen op haar facebookpagina en website, want het aanbod is echt heel groot en divers en ze doet dat fantastisch (al zal het even wat minder intens zijn nu ze een tweeling verwacht!). De kinderyoga doet ze echter niet zelf, maar haar superlieve vriendin Katleen van praktijk Vlinderboom in Balen geeft deze sessies. Echt een warme, superlieve vrouw, ze doet dat echt super, en weet echt als geen ander hoe ze de kindjes mee kan krijgen. Sia doet zelfs nu nog dolgraag enkele oefeningetjes die ze heeft onthouden.

We hebben er echt enorm van genoten en ik kan het iedereen aanraden  die wat quality time wilt met z’n kindje(s)! Kijk trouwens zeker ook eens op haar site en/of facebookpagina, waar je vanalle info kan vinden, maar ook sfeerbeelden, en enkele filmpjes waarop ze de kinderyoga zonnegroet, de knuffelgroet en de maangroet voordoet. Succes gegarandeerd bij de kindjes! Sia is 4,5 en vindt het superleuk, ook al kan ze het niet allemaal even goed en precies nadoen, wat ook helemaal niet hoeft…

Maar dat was niet het enige dat ik daarover wilde vertellen. Helemaal op het einde mochten de kindjes nog een tekening maken of inkleuren. Sia maakte er echt haar werk van, en was als laatste klaar. Apetrots liep ze de weide in om haar tekening aan elke ezel te gaan tonen. Ik zie haar nog staan, recht ervoor met haar tekening voor de snoet van de ezels. Überschattig! Tot plots een van de ezels, Herman, de tekening begon op te eten. Sia was totaal in shock en begon stilletjes te wenen om dan te eindigen in een groot, hartstochtelijk verdriet. Ik voelde m’n hart echt in duizend stukjes breken en vond het zo triest voor haar. Het grootste deel van de tekening was gered, maar dat hielp niet. Ik wilde zo graag haar verdriet wegnemen en probeerde vanalles te zeggen. Sara vond het ook superzielig, maar wat ze zei was waar: laat haar maar eens goed verdriet hebben, en probeer dat niet weg te nemen, want het is echt ‘kak’ voor haar en ze mag voelen wat ze voelt. Het was tegelijk ook heel bijzonder om zien hoe bijna alle ezels naar Sia toekwamen, die ik in m’n armen had. Bijna allemaal kwamen ze eens snuffelen of met hun hoofd of snuit eens tegen Sia strelen, als was het om haar ook te troosten en het ‘goed te maken’ in de plaats van de papier-etende Herman. Het verdriet ging echter niet over, en was heel intens. Sara geeft echter samen met haar vriendin Lien, een pedagoge, ‘Blij met Mij’-trainingen.  Wie het niet kent (zoals ikzelf tot een tijdje geleden) kan hier lezen wat dat inhoudt. Ik vond het al super interessant, maar nu nog méér dan ooit. Want Sara deed iets wat ze daar ook doet. Ik kan het zeker en vast niet helemaal juist navertellen, maar doe een poging. Ze begon met Sia te praten, eerst over haar verdriet, en dan nam ze de tekening en toonde ze de hap en de vlekken en zei ze dat we met dat stukje van die tekening wel echt helemaal niet blij waren. Maar dan vroeg ze of er niet ook een stukje in de tekening was waar ze wel blij van werd, misschien zelfs maar heel klein stukje. Eerst gebeurde er niet zo heel veel, maar Sara bleef rustig en vriendelijk proberen, en toonde zelf welk stukje van de tekening haar blij maakte, ik deed hetzelfde, Katleen ook. En toen werd Sia ook rustiger, begon ze te kijken, en zag ze plots toch ook wat moois. En die ezelbeet maakte het toch ook heel speciaal. Ik vond dat precies echt een beetje magisch, het was zo mooi om dat te zien gebeuren! Zo simpel, ik zou het zelf niet bedacht hebben, maar zo mooi. Toen we naar huis vertrokken, stak het verdriet toch terug de kop op, maar ik ging even met Sia zitten aan de auto en we babbelden nog eventjes en deden opnieuw iets soortgelijks, maar dan met z’n tweetjes. En toen bedacht ze zelfs helemaal zelf een oplossing: we zouden dezelfde lege tekening zoeken, die erachter plakken, en dan de tekening terug afmaken. Daar werd ze zowaar zelfs enthousiast van, en ik al helemaal! Sia blijft natuurlijk een kleutertje, dus toen we thuis waren en ze zag papa, werd ze terug heel verdrietig om haar mooie vernielde tekening. Lode, eeuwig en altijd rationeel en analytisch en niet-zweverig, begon een uitleg over dat ezels dieren zijn en dom en … Waar ik heel erg boos om werd omdat onze hele positieve vibe daardoor doorbroken werd. En het werkte uiteraard ook helemaal niet, want als Sia de ezels zo zou bekijken, zou ze ook niet zo trots haar tekeningen aan hen hebben willen tonen. Dus begon ik opnieuw hetzelfde te doen als Sara deed, en na een beetje babbelen was ze al terug mee. Meer nog, toen oma en Rombie daarna toevallig heel even passeerden, mochten die gelijk ook tonen waar ze blij van werden, en ging Sia dat ook tonen aan papa.

Een lang verhaal dus, en misschien niet voor ieder spek naar z’n bek, maar ik vond het zo mooi om zien, en het geeft me echt een warm gevoel. Soms hoeft het helemaal niet zo speciaal te zijn, maar werken kleine dingetjes zo goed. Maar je moet ze wel weten, wel kennen, ervoor openstaan. Wat prijs ik me gelukkig met mensen rondom me die me hierin kunnen inspireren…

• Toen we vorige week naar m’n mama reden om de kindjes op te halen en zelf de dag erna een leuke uitstap te doen in Antwerpen, stond de radio op in de auto. Er konden op Studio Brussel plaatjes ‘gedropt’ worden, en een vrouw dropte het liedje ‘rather be’. Ze vertelde hoe ze dit hoorde toen ze net bevallen was van haar eerste kindje, alles ging goed, ze lag in haar ziekenhuiskamer en het zonnetje scheen binnen op haar en haar zoontje. En dan dit liedje, dat helemaal paste bij het gevoel: dit was het, er was geen plek waar ze op dat moment liever wilde zijn dan daar en dan. Terwijl wij dat hoorden, scheen het zonnetje ook voor ons. En voelde ik me een beetje hetzelfde. Lode en ik, wij samen. Dat zit goed. Natuurlijk hebben we onze ups en downs, maar wie niet? Met hem zal het wel lukken ginder in Washington. Met hem en onze twee dochters. As long as I am with you, there’s no place I’d rather be…

• Helemaal op het einde van de maand (denk ik, want de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik de brievenbus ben vergeten te legen van woensdag of donderdag tot zaterdag), kreeg ik een superlief kaartje van een van mijn liefste vriendinnen Tinne in de bus.

Het was een echte verrassing, en het ging recht naar mijn hart. Dat is ook  wat er dezer dagen gebeurt. Doordat we naar de andere kant van de wereld trekken,  voel je hoezeer je je vrienden en familie  graag ziet en gaat missen, maar ook hoezeer je zelf graag gezien bent, en gemist zal worden. Dat is dubbel en soms best emotioneel, maar tegelijk ook heel erg warm en mooi. Wat kan ik daar dankbaar voor zijn. Heel veel hartjes dus voor al wie in mijn hart woont, en bij wie ik daar ook een plekje heb gekregen..

April bracht me op die paar dagen tot nu toe al veel mooie momenten. Het belooft een intense  maand te worden denk ik, met de verhuis die vermoedelijk helemaal op het einde van deze maand zal gepland worden. Maar dat is voor een volgende keer…