DIY pinãta

Intussen is het alweer eventjes geleden dat ik hier nog wat gepost heb. Een en ander heeft natuurlijk te maken met onze verhuis naar Washington DC, het voorbije weekend. Want ja, jullie lezen dat goed: we wonen niet meer in ons oude vertrouwde België, maar wel in het verre Amerika… En bij zo’n verhuis komt heel wat kijken, dat hoef ik jullie ongetwijfeld niet te vertellen. De voorbije weken was er dan ook weinig of geen tijd voor andere dingen. Heel ons huis moest aangepakt worden, gaande van spullen selecteren die we wilden meenemen tot het opnieuw verven van muren, en allerhande kleine en grote klusjes. Veel emoties ook, weinig slaap. Het ging hard. En ook nu nog gebeurt er weinig en veel tegelijk. Maar wie meer wilt weten over hoe het ons vergaat in Washington DC, stuur ik graag door naar: www.deverenigdesmetskes.be waar ik blog over onze ‘avonturen’. Maar wees gewaarschuwd: het gaat echt over dagdagelijkse dingen, veel over de kindjes, enz. en ik heb dus geen idee of dat wel zo interessant is voor mensen die ons eigenlijk niet echt kennen.

Anyway, over tot de orde van de dag.

Sia had nog geen verjaardagsfeestje gehad en dat wilde ze toch graag een keertje meemaken. Haar verjaardag was al een tijdje voorbij, maar een afscheidsfeestje leek wel gepast. Mijn broer zorgde op mijn vraag voor een leuk effectje bij een foto, en een tekstballonnetje toevoegen lukt makkelijk via deze website.

Ik huurde voor de gelegenheid een springkasteel, maar de weergoden zaten niet mee, want het regende en hagelde vreselijk. Gelukkig was er een goed halfuurtje zon, en na een rush met dweilen en handdoeken konden de dik 20 kinderen dan toch aan het springen. Oef…

Ik had er graag terug een themafeestje van gemaakt, met ‘ijsjes’ of zo als thema. Ik had al redelijk wat gepind en ideetjes genoeg. Maar helaas ontbrak het me volledig aan tijd om al die ideetjes uit te werken. Dat zal voor een volgende keer zijn. Wat ik wel per se wilde doen, was een pinãta maken. Dat kende ik niet tot ik de dvd van Jokie en Jet zag en die daar een Mexicaans feestje bijwoont waar ze een pinãta stukslaan. En sindsdien zag ik dat wel vaker opduiken. Zelfs onlangs nog in het leuke nieuwe boek van Lobke Gielkens. Maar intussen had ik ook deze DIY al gepind:

Zag er net iets makkelijker en sneller uit, want geen papier maché nodig en dergelijke. En als er iets een voorwaarde was, was het dat het snel klaar moest zijn 🙂 De avond voor het feestje rond 23u begon ik eraan, en een tweetal uurtjes later was het klaar. Ik nam wat fotootjes van het maak-proces, misschien zijn jullie er wel iets mee. Gezien het nachtelijke uur en de batterij van m’n goeie kodak die plat was, zijn het enkel crappy foto’s die slecht belicht zijn, maar kom, je ziet wat je moet zien 🙂

1. je neemt karton en knipt of snijdt dat in de gewenste vorm. Je moet een bovenkant, een onderkant, en een zijkant hebben. Er moet ruimte zijn om snoepgoed en dergelijke erin te krijgen, vandaar die zijkant dus.

2. je plakt de verschillende zijden aan mekaar met afplaktape.

3. je maakt wat behanglijm, heel simpel: wat poeder mengen met water. Ik deed het gewoon op goed geluk, geen idee of de verhoudingen klopten, maar het plakte en dat was hetgeen dat telde 🙂

4. Ik heb dan eerst de hele pinãta vol behanglijm gesmeerd en daar los crêpepapier opgekleefd. Dat wordt wel heel week en breekt op meerdere plekken. Ik denk niet dat dit echt nodig was, maar deed het vooral om te vermijden dat het karton erdoor zou schijnen.

5. Ik kocht kant-en-klare linten van crêpepapier, zodat ik die niet allemaal moest gaan knippen. Die heb ik dan beetje bij beetje rond de karton geplakt: eerst de karton insmeren, lint erop, en dan ook op dat lint nog wat plaksel smeren. Zo bleef dat allemaal goed zitten.

Ik kan je een goeie raad geven: maak de vorm minder groot dan deze, want echt, dat duurt een eeuwigheid en is best saai, om zo’n grote vorm helemaal volgeplakt te krijgen!

En nog een goeie raad: doe handschoenen aan, als je wilt vermijden dat je vingers er zo uitzien (en believe me: dat ging er niet zo vlotjes af!):

6. Als de pinãta helemaal volgekleefd is, voelt die heel erg nat aan, dus legde ik hem op de verwarming om te drogen.

7. De volgende ochtend was die zo goed als droog en konden we ‘m vullen. Daarvoor kocht ik een hoop snoep en goedkope ‘rommel’ in Action. Rosanne vond het superleuk om het erin te gooien. Op een gegeven moment voelde het wel nogal zwaar, dus stopte ik met vullen om te vermijden dat de pinãta zou doorbreken door het gewicht (wat achteraf bekeken niet nodig was, want die pinãta bleek redelijk onbreekbaar…)

8. Hang de pinãta ergens op zodat die in de lucht zweeft, niet te hoog en niet te laag. We maakten aan weerszijden een gaatje, bonden daar een koordje door, en hingen ‘m op in onze schuur. Om de een of andere reden bleef ik bang dat die meteen zou doorscheuren, dus hingen we ‘m pas op vlak voor we aan het slaan zouden beginnen.

9. Slaan maar! Alle kindjes hebben uiteindelijk twee rondjes slaan gedaan, waarbij ze elk 3 keer mochten slaan. En nog was die pinãta niet stuk. Ik denk dus dat ik ‘m iets te stevig beplakt had. Ik zou dus aanraden om wat minder of wat dunner plaksel te gebruiken.

De kindjes waren het slaan wel wat beu op het einde (hoewel ze gelukkig wel nog steeds heel excited waren!), en uiteindelijk heeft de papa dan maar de grove middelen ingezet en zo de pinãta stukgekregen. Dolle pret bij het rapen van al dat lekkers en al die prullaria! Ik had de kindjes elk een zakje gegeven en hun naam erop geschreven. Dar zorgde achteraf wel voor wat gedoe toen alle zakjes door mekaar raakten of ze het juiste zakje niet meer vonden. Misschien ook iets dat voor verbetering vatbaar is. Maar al bij al was het toch een groot succes, dus zeker een aanrader!

Ziezo, veel pinãta-plezier!

Follow– bloglovin

Een reactie maakt mij altijd blij!