over vervroegde juffenkadootjes en gemis

Het is alweer een hele tijd stil hier op de blog… Het ontbreekt me wat aan drive en energie. We zitten nu een dikke maand in Washington DC, en hoewel we de kans natuurlijk met beide handen grijpen, ik het zo opnieuw zou doen als ik moest kiezen, en ik dus zeker en vast absoluut geen spijt heb, moet ik zeggen dat het zwaar is. Vooral mentaal dan. Het is een hele aanpassing, en een die ik misschien best wel onderschat heb. Ik mis alles wat vertrouwd is, wat ons stabiliteit en structuur gaf. Mijn omgeving, mijn vrienden, mijn familie, mijn huis, mijn spulletjes, … Alles was bekend, veilig, vertrouwd, bijna voorspelbaar. Nu lijkt het alsof alle vaste grond onder m’n voeten weg is.

Het is soms best confronterend dat het leven thuis -uiteraard!!- doorgaat, maar dan wel zonder ons. Ik heb geen idee wat er bij iedereen gebeurt, en mis het om gewoon ‘mee’ te zijn, om ook de pasgeboren baby’s te zien, de nieuwtjes te horen, erbij te zijn als vrienden samen iets doen, … Natuurlijk wist ik dat op voorhand, maar om de een of andere reden dacht ik dat het me makkelijker ging vallen, of dat het ook makkelijker zou zijn om in contact te blijven, wat in realiteit helemaal niet zo blijkt te zijn. Het uurverschil, het feit dat iedereen daar ook gewoon verder leeft/werkt/zorgt/… en zoveel meer. En dat wij ook bezig zijn natuurlijk, en dus ook lang niet altijd zo bereikbaar zijn. Daarnaast ook: geen eigen spulletjes, want in een airbnb huisje waar je niks van jezelf hebt en waar ik tot voor kort (we zijn net verhuisd naar een 2e huisje) héél erg moest opletten wat ik deed omdat het huisje absoluut niet kindvriendelijk ingericht was, terwijl ik wel heel veel thuis was/ben met de kids. En dan het feit dat ik nonstop, 7/7 en 24/24 bij de kids ben, met maar héél weinig momenten voor mezelf, zo goed als geen eigenlijk. Lode werkt, heeft daar uitdagingen, leert mensen kennen, … Maar dat ontbreekt me nogal. Enfin, ik kan nog wel even doorgaan. Natuurlijk is het niet allemaal kommer en kwel, alles behalve. Dat is ook geenszins wat ik bedoel. Maar moeilijk is het wel. Dat maakt bv. dat ik nog geen zin heb gehad om de ‘collect moments, not things’-posts van april en mei te schrijven… Dat lukt me gewoon eventjes niet.

Gelukkig heb ik er vertrouwen in dat alles goed komt. Gewoon even op de tanden bijten. Nog 3 weken en we verhuizen naar onze ‘definitieve’ stek, waar onze eigen spulletjes zullen aankomen. Dat zal al heel wat zijn 🙂 Na regen komt zonneschijn, dat is gewoon een wetmatigheid! 🙂

Ik kan ook niet wachten om terug creatief bezig te kunnen zijn. Mijn hoofd borrelt van de ideetjes, van dingen die ik wil maken en naaien. Ik kocht zowel voor ons vertrek als tijdens ons verblijf hier nog een paar heleboel leuke nieuwe patroontjes waarvan ik er dolgraag aan enkele wil beginnen: de Noa Pants en de Susanne cardigans van Compagnie M, de Berlin en de Moiano coat van Straightgrain, de Ania Tunic van Coffee+Thread, Once Upon a Time, Jackie en Maëlle van Ienemiene, de Joey en Skippy dress van Make it perfect, Miss Polly, the Little Betty Top en de Cosy Swimsuit van Sewpony Vintage, de Semper Sweater van Sofilantjes, de Aster Cardigan van LBG Studio, en Miss Madeline van Mind The Whale. Amai, als ik dat zo lees is het wel eventjes beschamend en confronterend… Shopverslaafd??!! Misschien moet ik ook maar eens iets bedenken à la ‘pas een nieuw patroon kopen als ik er een ander gemaakt heb’ of zo… Want ik had natuurlijk ook nog een hele naailijst voor zowel de kids, de man, als mezelf, heb ook nog de tijdschriften (LMV!!), ik wil vanalles maken voor in ons huisje (o.a. beddegoed en kussens voor de kinderkamers, …) en dan zijn er nog dingen die ik wil maken voor het thuisfront in België. Mijn liefste vriendinnetje Sara die gaat bevallen van een tweeling, mijn metekindje Simon die verjaart in augustus, mijn schoonzus die zwanger is, en zo kan ik nog even doorgaan. Ik lig er soms van wakker omdat ik dan begin te denken wat ik wil maken en hoe en met welke stofjes enz, en daar dan adrenaline van krijg waardoor slapen weer niet lukt! Dat ik geen zeeën van tijd ga hebben, eerder het tegendeel, zal ik maar even “vergeten” zeker… 😉

Anyway, een van de allerlaatste dingen die ik wel nog naaide (het allerlaatste maakte ik de nacht voor ons vertrek af, later misschien nog meer daarover) waren de juffenkadootjes, die er natuurlijk wat vroeger moesten komen dan voorzien. Ik was op voorhand nogal ambitieus, want wilde een toiletzakje maken èn een fietszadeltas en nog allerhande andere wilde ideetjes hadden m’n hoofd doorkruist. Een toiletzakje met rits werd, mijn eerste rits-ramp-ervaring indachtig, toch iets waar ik wat extra hulplijnen voor zou nodig hebben. Enter Elke, een van mijn fijne buren, naai-krak, blogster,  èn organisatrice van naaisalon de Rode Draad. Op het allerlaatste naaisalon waar ik kon bijzijn, plande ze een workshop voor een toiletzakje met rits!! IDEAAL!!! Dankjewel Elke!!

Ik weet niet wat er toen met mij aan de hand was, al denk ik dat het lag aan mijn haast om het toch zeker maar af te krijgen tesamen met al mijn getater, maar werkelijk àlles wat ik mis kon doen, deed ik mis. Fout geknipt en ook al genaaid, dus opnieuw moeten knippen, fout bij het stikken, de rits niet open gelaten, en dan nog op het einde ook vanalles. Echt niet te doen!! Toen ik achteraf alle andere exemplaren aan het maken was, kon ik werkelijk niet meer snappen hoe ik dat had gepresteerd, want de handleiding van Elke (op basis van deze tutorial van deze blog) was eigenlijk kei-duidelijk! Tja… Gelukkig heeft Elke veel geduld 🙂

Hier zie je trouwens de hele leuke en mooie andere exemplaren van die avond!

Ik maakte in totaal 7 stuks: 4 voor de verzorgsters van de crèche, en 3 voor de juffen van Sia. Zo zien jullie dat mijn oorspronkelijke idee dus wat ambitieus was, gezien alles in zevenvoud moest… Het maken werd ook twee keer nachtwerk. Die van Rosanne moesten dinsdag afgegeven worden. Buiten die ene van de workshop, moest ik maandagavond rond 22,30u nog beginnen aan de andere 3. Die van Sia moesten op woensdag afgegeven worden, en daar begon ik zelfs nog later aan op die dinsdagavond ervoor. Gelukkig ging het goed vooruit, maar moe was ik wel…

Er waren ook nog thee-doosjes voor iedereen, ook voor een aantal verzorgsters die Rosanne doorheen de tijd had gehad maar die niet ‘de vaste’ verzorgsters waren van haar groepje (eerst dacht ik voor hen allemaal een tasje te maken, maar dan had ik er 7 voor hen alleen moeten maken, onbegonnen werk…). Je bent een thee-lover of je bent het niet natuurlijk 🙂 Een gepersonaliseerd kaartje maakte het af.

Follow (bloglovin)

Een reactie maakt mij altijd blij!