Love & Marriage

Ik zal maar met de deur in huis vallen zeker…

Op 21 maart zijn Lode en ik getrouwd. Ja, dat ‘verliefd, verloofd, getrouwd’, dat gaat soms rapper dan je zou denken. Enfin, die laatste twee stappen dan toch. Op drie weken was dat hier allemaal in kannen en kruiken.  Veel had natuurlijk te maken met onze verhuisplannen naar Amerika. Niet dat we niet wilden trouwen, maar het zat alleszins nog niet bij de plannen voor de eerstvolgende jaren. En uiteindelijk zijn -volgens mij dan toch- de kinderen een grotere verbintenis dan die ring en dat papier. Maar om een heleboel steeds weer terugkerend administratief gedoe rond visa en dergelijke te vermijden, was het gewoon simpelweg beter om te trouwen. Eerst zeiden we dat we dan gewoon ‘dat papierke zouden halen en daarmee basta’, desnoods in een jeansbroek en vuile trui. Maar als het puntje bij paaltje kwam, bleek het toch helemaal niet zo makkelijk om het zo te bekijken.

Het begon al met een echt aanzoek en een verlovingsring, wat ik niet helemaal verwacht had. En dan voelde ik dat ik dat toch precies wel op z’n minst aan m’n familie wilde kunnen vertellen, en dat we het moment misschien toch wel met enkelen wilden delen. Een echt (groot) feest zoals we dat allebei graag hadden gewild, voor familie en vrienden samen, met een viering erbij of zo, dat konden(en wilden) we echt niet meer geregeld krijgen. Dan maar een klein beetje feest. En toch ook wel ringen. En misschien toch een mooie outfit voor mezelf? En ook voor de dochters dan? Daar heb ik wel wat aan getwijfeld. Dat had ook te maken met het feit dat ik eigenlijk nog echt stevig ziek was toen Lode ‘de vraag’ stelde, op 1 maart. En toen ik beter was, was 21 maart, de datum die ik per se wilde (begin van de lente, als dat niet schoon is…) eigenlijk nog maar een tiental dagen verder. En toen moest ik er nog aan beginnen…

Om een lang verhaal kort te maken, is het -zoals jullie ook al zagen aan de foto’s- toch nog gelukt om het klaar te krijgen. Voor veel anders heb ik die dagen geen tijd gehad, ik sta dus al weken achter met het lezen van mijn favoriete blogs, met het beantwoorden van mails, enz… Hopelijk raak ik ooit terug bij :-). De outfits van de dochters toonde ik al eerder: die twee samen, dat zag er zo uit:

Vandaag dus mijn outfit. Mijn oog was al lang geleden gevallen op de Jessy jurk uit La Maison Victor. Ik pinde al meerdere exemplaren en het bleef maar hangen in m’n hoofd. Het toeval wilde dat ik een hele tijd geleden eens een supermooie ecru crêpe stofje kocht bij mondepot. En 1 + 1 = 2. Dat zou het worden. De moed zakte me echter wel een beetje in de schoenen toen ik mijn gepinde exemplaren eens nakeek en daarna nog verder opzocht op internet, en telkens opnieuw leek te lezen dat het zoveel te ruim viel. Op basis van mijn maten zou ik een 38 moeten nemen, maar ik besloot een 36 te riskeren. Toen ik het bovenlijf klaar had en paste, bleek dat al redelijk ruim. Ik nam de zijnaden elk 1,5 cm in en probeerde opnieuw. Hoewel het nog steeds erg ruim viel, dacht ik dat het door de rek in het midden misschien wel goed zou komen. Maar niks bleek minder waar, want eens het bovendeel en rokdeel aan mekaar zaten, vond ik het er nog steeds plomp uitzien. Niet bepaald wat je wilt voor je trouw. Ik heb ooit in mijn leven één keer een bruid gezien die er echt niet uitzag en een totaal onflatterend kleed droeg (hoe zoiets mogelijk is, snapt geen mens…) en ik had geen zin om zelf bij dat selecte clubje te horen. Dus zat er niks anders op dan de rek, de zijnaad en een deel van de middennaad terug los te tornen en de jurk opnieuw verder in te nemen. Onder de arm bleef ik wel bij wat ik had, het armsgat was goed. Maar daaronder heb ik over de gehele lengte nog een drietal centimeter ingenomen. Waarmee ik dus bedoel 3cm aan elke kant, en dat aan zowel voor- als achterpand. In totaal dus 12 cm minder over de gehele omtrek, en dat nadat ik dus al eens 6 cm in totaal (1,5 cm aan elke zijnaad van voor- en achterpand) had ingenomen. Je moet dus niet vragen hoeveel te ruim dat zou geweest zijn… En wat voor een maatje zou dat uiteindelijk geweest zijn, 32 of zo? (bestaat dat??)

Maar ik ben blij dat ik het geriskeerd en geprobeerd heb, want ik was echt best wel tevreden met het resultaat, en ook Lode en de andere aanwezige familieleden waren enthousiast. Ik durf zelfs te denken dat het een kleedje is dat ik ook zo nog zal kunnen dragen. Tenzij ik me vergis natuurlijk…?

Ook Rosanne vond het wel best ok denk ik 🙂

 Het model is, buiten de maatkeuze dus, verder wel heel makkelijk te maken. De plooitjes zijn in feite helemaal niet moeilijk, maar geven het geheel wel zo’n beetje een ‘gesoftisticeerde’ look vind ik. De rek in het midden vind ik best flatterend geplaatst, al vraag ik me af of het uiteindelijk niet net ietsje te strak zit, en vind ik het mèt vestje erop net ietsje mooier dan zonder. Ik overwoog lusjes voor een riempje, maar liet die uiteindelijk weg. De borstnepen zijn het enige waarover ik niet helemaal tevreden ben. Daar zal ik me eens in moeten verdiepen om dat te kunnen aanpassen.

Voor onze ouders, broers, zussen en bijhorende kinderen, was er na de trouw een receptie met uitstekende hapjes door traiteur Amand uit Molenstede, hier niet zo ver vandaan. Pico bello in orde: lekker, verrassend, en bovendien verzorgd en mooi gepresenteerd!

Lang hebben we niet kunnen nagenieten van de leuke dag, gezien de gebeurtenissen van de dag erna. Maar het was een fijne dag en we hebben ervan genoten. En voor al onze vrienden en familieleden die er nu niet bij waren: niet getreurd! Binnen een paar jaartjes volgt er zeker nog een echt feestje!

Ik denk trouwens dat ik niet de enige ben die èn in het geheim trouwt, èn grote reis/verhuisplannen heeft, kijk maar eens bij haar!

Follow – bloglovin

Een reactie maakt mij altijd blij!

 

Patroon: Jessy jurk – La Maison Victor
Stof: witte crêpe – mondepot