terugblik…

Twee jaar geleden werd ik wakker rond 4.30u. Ik twijfelde nog even, maar het werd steeds duidelijker. Het was zover: onze tweede dochter kondigde zich aan. Zo lang mogelijk thuis willen blijven, gecombineerd met het niet kunnen bereiken van de eerste twee babysit-opties voor de oudste dochter, en daarbovenop de ochtendspits richting Leuven, zorgde ervoor dat het niet veel had gescheeld of ze was in de auto geboren. Maar zover kwam het gelukkig net niet. Ziekenhuis binnen, verloskamer in, en enkele minuten later had ik haar in m’n armen, mijn bloem van een dochter, na een kort maar krachtige bevalling van nog geen 4 uur. Ik zou er zo opnieuw voor tekenen. En wat een geschenk kregen we die 6e januari. Ons eigenste koningskind, Rosanne, mijn Rosanniepannietje, mijn klein sprotje, mijn Pannietje.  Vandaag denk ik met plezier terug aan al die wonderlijke momenten. Dat kleine wondertje in m’n armen, het bellen naar de familie, samen met Lode op onze kamer aankomen en tientallen keren naar ‘Rozane’ van Wim De Craene luisteren, de eerste kennismaking met grote zus, de eerste nacht samen, ons vertrek naar huis de volgende dag, de roze wolk waarop ik de eerste weken maar bleef vertoeven, …

Ik schreef het al eens eerder, maar toch, wat vliegt de tijd. Voor ik het wist werd ze 1, begon ze rond te stappen, kreeg ze kleine peuterkuren, … Mijn kleine eigenwijze lachebekje.

En nu is ze dus twee. En vertelt ze dat zelf. ‘Rosanne verjaren’, en tien keer kaarsjes uitblazen op een eclair. Ze babbelt erop los, doet niets liever dan boekjes lezen, kleuren (liefst op haar handen, knieën, kleren, …), muziekjes luisteren en maken, telefoneren, knopjes duwen, snoepen, … En het is een felle, een ‘geval’ zoals ze dat zeggen. Je zal het geweten hebben als iets niet naar haar zin is. Ze kan haar zus met gemak de baas, maar helaas meestal niet op de gepaste manier. Eigenlijk luistert ze voor geen meter, toch niet naar mij. We zitten soms echt met de handen in het haar. Maar ach… ik voel me dan getroost door het lezen van verhalen zoals deze en deze, ik denk dat we niet alleen zijn. En ze is toch ook zooooo lief, zoooo schattig, zoooo schoon (sorry, ik kan er niks aan doen dat ik dat vind… 🙂 voor moeders is het geoorloofd om dat van de eigen kinderen te zeggen, nietwaar?), zoooo leuk, … Ik ben helemaal verliefd op dat kind, kan haar wel platnijpen van contentement, van graag-zien, …
Wat kan ik gelukkig zijn met mijn twee prinsessen…

Gelukkige verjaardag mijn liefste schatje, mijn Pannietje, mijn klein engelke Rosanne!

Follow